Błonia

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 23:03, 22 Mar 2007 Temat postu:

Perpetua posłusznie poszła za towarzyszką.

Leah Lullietus

Miała ochotę na spacer.
A ona zawsze dostawała to, co chciała. Zawsze. Bez wyjątku. Bez najmniejszego...
Więc wyszła, rozprostować kości. Pobiegać, poćwiczyć, poodpoczywać w sposób jak najbardziej aktywny.

Corinne Hawkins

- Raczej to, że chcę być potrzebna przyjaciołom, chcę, żeby mi pokazali, że na coś się przydaję. Nie chcę, żeby moje przyjaźnie były jednokierunkowe, chcę dawać, nie tylko brać.

Perpetua Scout

- Zazdroszczę tak... pięknego podejścia - odpowiedziała powoli, starannie dobierała każde z kolejnych słów, równocześnie patrząc gdzieś w bok. - Chyba nie umiem nastawić się na bezgraniczną pomoc, dobroduszne zaufanie i inne dziwnie brzmiące... rzeczy, czyny, uczucia... czy inne takie - wyjąkała na koniec, zdając sobie sprawę ze składności swojej wypowiedzi. Westchnęła. Nie lubiła rozmów na takie tematy. Drażniły ją. Ją - cholerną egoistkę, która nawet egoistką do końca być nie potrafiła.

Corinne Hawkins

- Dzięki. Bo wiesz... To najgorsze co może spotkać, kiedy jesteś niepotrzebna. Życie nie ma wtedy sensu.

Perpetua Scout

- Nie zgodzę się. Najgorszym jest, gdy jest się potrzebnym, a nie umie się pomóc. Gdy się pomaga na swój cholerny sposób i... I źle się to kończy. - Chciała mówić dalej, ale głos jej się załamał, więc zamilkła. Spojrzała na gwiazdy, oczekując od nich pomocy.

Fauntley Prentice

Dogonił je. Biegł jak szalony, a kiedy dopiegł, dyszał ciężko.
Oparł sie rękami o kolana, starając się złapać oddech. Minęło parę chwil.
- Myślałem, że już pojechałaś - powiedział wreszcie do Corinne, nieco spokojniej oddychając. Miał zaczerwienione policzki.
Spojrzał na Perpetuę i kiwnął jej na powitanie.

Corinne Hawkins

- Hej, spokojnie - powiedziała łagodnie. - Ale przynajmniej próbujesz pomóc, a dla innych samo w sobie to się liczy.
I w tym momencie podbiegł Fauntley.
- Nie, za chwilę mam pociąg....

Perpetua Scout

Więc i ona kiwnęła głową. Zresztą zaczynało być to ich typowym powitaniem.
- Zakładając, że wtedy cokolwiek się dla nich liczy - zwróciła się do panny Hawkins.

Fauntley Prentice

- Za chwilę. A-ha - wydyszał tylko.
Głupio się czuł. Jakoś tak...
Poza tym, co chwila popatrywał na Perpetuę. Trochę jakby z niepokojem, który wziął się z nikąd.

Corinne Hawkins

- Tylko teoretyzujemy, prawda? - upewniła się. - Wtedy powinna się liczyć dla nich próba pomocy. Bo nie zawsze możemy coś zrobić. Wtedy trzeba bazować tylko na chęciach.
Uśmiechnęła się do Fauntleya.
- Dziękuję, że przyszedłeś.

Perpetua Scout

- Teoretyzujesz ty. Ja jestem uprzedzona, więc teoria... Ekhm. Teoria zazwyczaj ma mało wspólnego z praktyką. Nie umiem pomagać, służyć radą, poprawiać samopoczucia... - wyliczała, cały czas patrząc na Corinne. - Wolę nie próbować. Ponownie. A chęci się dla mnie nie liczą - dodała dramatycznie, jakby miało to jakieś znaczenie. Westchnęła ponownie. A gwiazdy nie przychodziły z pomocą.

Fauntley Prentice

Wyprostował się, nabrał powietrza, otwierając usta i... westchnął.
- Nie ma sprawy. Ja tylko przyszedłem się pożegnać i właściwie... właściwie to powinienem już iść. - Wykonał jakiś niezdecydowany ruch.
Spojrzał na Perpetuę, trochę dłużej niż zamierzał, ale mówi sie trudno. Chciał chyba coś dodać, ale się rozmyślił. Bo właściwie powienien już iść... Tylko dlaczego tego nie robił?

Corinne Hawkins

Przytuliła Fauntleya na pożegnanie.
- Wiecie co? Cieszę się, że was mam. Dyskusję dokończymy po powrocie, bo ja mam za chwilę pociąg i muszę już iść. Dziękuję wam za wszystko.
Przytuliła Perpetuę.
- Do zobaczenia!

Fauntley Prentice

Jakoś tak nieskładnie pogłaskał ją po włosach. No żesz, nie lubił pożegnań!
Milczał uparcie.