Błonia

Aisling Biteford

Był prześliczny.
- Ładniej wyglądał na jej szyi - stwierdziła, uśmiechając się lekko.

Leah Lullietus

Ale ona już go nie ma. I nie będzie miała
Uśmiechnęła się. Do naszyjnika.
Bo przecież on go jej zabrał, prawda? Tylko po to, żeby...
'Żeby usłyszeć nie? Czy to nie jest głupie?'

Aisling Biteford

- Co zabrał? Kiedy? - Aisling nagle usiadła, aż jej coś strzeliło. Syknęła.
Zamrugała. A potem spokojniej:
- Leah, wiesz, że Franklin źle zrobił, że pewnie...

Leah Lullietus

Że pewnie właśnie go wyprowadzają. Wiem.
Wciąż wpatrywała się w ten durny naszyjnik.
Abbie go zostawiła. Ta suka... Obróciła się na pięcie i wróciła do domu, gdy tylko się dowiedziała.
W jej głosie słychać czystą nienawiść.

Aisling Biteford

- Co on mu zrobił? - zapytała prawie natychmiast, trochę chrapliwie, nieprzyjemnie.
Nie wiedziała prawie nic. Że poparzył. Tyle tylko.
Powtórka z rozrywki?

Leah Lullietus

Wcyiągnęła z kieszeni list. Był, o dziwo, prawie w idealnym stanie. Prawie.
Podała go Iskierce.
Na jednej stronie, zielonym tuszem i olbrzymimi literami ktoś napisał NIE. Zresztą, ten ktoś się podpisał. Leah.
Na drugiej... Drobnym, równiutkim pismem zapisano cały pergamin, tak, że był praktycznie czarny. W oczy rzucić się może parę zdań, niezdarnie pogrubionych: Kocham Cię. Przepraszam. Odeszła. Podpaliłem gnoja. Byłem pijany. Grozi mi areszt. Reszta to raczej głupia paplanina zrozpaczonego faceta.

Aisling Biteford

- PODPALIŁ? - krzyknęła. Kurczę, warknęła. Głośno, głośno. Głupia. Histeryczka. - Podpalił, kocha cię, też coś, mógł cię nie zostawiać, dobrze, że Abbie odeszła... od takiego...

Fauntley Prentice

Kręcił się bez celu, pojawiał się to tu, to tam, nie szukając tym razem jakiś specjalnych wrażeń. Ot, po prostu się nudził i nie zamierzał nic z tym robić.
Ręcę zwyczajowo trzymał w kieszeni, szurał trochę nogami, niszcząc przy tym trawę. Wpatrywał się na zmianę w niebo, w horyzont albo ziemie. I czasm kręcił się wokół własnej osi.
I miał chyba nawet dobry humor.

Leah Lullietus

A Leah miała to do siebie, że pojawiała się nagle, niespodziewanie i zupełnie niepotrzebnie.
Bo przecież wszyscy wiedzą, że ona i Fauntley to bardzo złe połączenie. Wróżą nieszczęście albo przynajmniej kiepski nastrój. Nawet jeśli obydwoje czują się znakomicie.
Właśnie wtedy stała za jego plecami i śmiała się, chociaż jeszcze parę sekund wcześniej nikt jej tu nie widział.

Fauntley Prentice

Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, kto go nawiedza. Zakręcił się jeszcze raz wokół własnej osi, ostatni raz spoglądajac w niebo.
A potem stanął spokojnie w miejscu.
- Miło cię widzieć - powiedział z przekonującym uśmiechem. Ale oczywistym było, że kłamał, nie ważne jak dobrze to robił.
Gdzieś po bladej zieleni jego oczu błąkał się kpiący błysk.

Leah Lullietus

Mnie również - odpowiedziała.
Ale ona nie kłamała. Przynajmniej narazie.
Dawno cię nie widziałam, wiesz? Już myślałam, że nigdy więcej nie dostąpię tego zaszczytu, a tu proszę. Cuda się zdarzają nawet, gdy się ich nie chce.
Uśmiechała się. Trochę głupkowato, trochę bez sensu, ale zawsze.

Fauntley Prentice

- Dawno? Wcale nie aż tak, żebyś zdążyła się stęsknić za moją puchońską osobą - odparł i ruszył powoli dalej, nie zamierzając przerywać spaceru. Spojrzał na nią przez ramię, jakby pytając, czy zamierza mu towarzyszyć, czy jednak zaszczyt nie jest aż tak wielki i woli postać samotnie na błoniach.

Leah Lullietus

Ale ona poszła za nim. Ociągając się, bo ociągając się, ale poszła.
Dla mnie każda sekunda to jak sto lat, Panie Puchonie - powiedziała i parsknęła śmiechem. - Mówię absolutnie poważnie - dodała i tym razem roześmiała się jeszcze głośniej.

Fauntley Prentice

Zmierzył ją spojrzeniem.
- Nie śmiem nawet kwestionować twojej powagi - powiedział powoli, uśmiechając się jednak z powątpieniem. Spojrzał w niebo, przelotnie.
- Sekunda jak sto lat, powiadasz? Taaak, to rzeczywiście musiałaś się za mną strasznie stęsknić. Wybacz, że moja osoba dostarcza ci zmartwień - dodał.

Leah Lullietus

Mnie również. Ale cóż, nic na to nie poradzę. Przecież cię nie zabiję.
Zrobiła małą przerwę i spojrzała na niego. Z zastanowieniem.
Prawda? - spytała w końcu, niepewnie.