Błonia

Fauntley Prentice

- Niezbadane są ścieżki losu - powiedział, rozkładając bezradnie ręce. I pokręcił głową, jakby naprawdę mu było przykro.
Następne spojrzenie w niebo. Krótsze niż poprzednie.

Leah Lullietus

Przestań. Bo jeszcze wezmę to sobie do serca i... - urwała.
I znikniesz jak koleżanka Iskry, tak? I spłoniesz jak ten biedny kociak-łyżka? I zrobi jej się ciebie... żal?
O twojej śmierci porozmawiamy kiedy indziej. Narazie mi przechodzi - powiedziała. Ale przestała się uśmiechać.

Fauntley Prentice

Uniósł ręce w geście obrony, jakby chcąc powiedzieć, że co złego to nie on, a rączki ma przy sobie.
- I przydarzy mi się coś przykrego? - zapytał chwilę potem, tonem, jakiego dotąd używał. Uśmiechnął się chyba nawet. - Daj spokój, Leah.
Milczał przez chwilę, a uśmiech nie schodził mu z ust. Schował ręce do kieszeni, zaszurał dziecinnie butami.

Leah Lullietus

Stanęła w miejscu.
Właśnie próbuję, ale ty, oczywiście, mi przypominasz!
'Jakby było co. Przecież codziennie ktoś rzuca kimś o podłogę, prawda? To taka oznaka sympatii i szacunku. Trzeba się przyzwyczaić!'
Tupnęła, jak mała dziewczynka, której ktoś odmówił lizaka. I spojrzała na niego wzrokiem och-Fauntley-jesteś-niedobrym-chłopcem.

Fauntley Prentice

- Sama zaczęłaś - przypomniał jej uprzejmie, ale bez jakiegoś specjalnego wyrzutu w głosie. O, po prostu, jakby nie rozmawiali o przykrych, bardzo przykrych incydentach, a maleńkich spięciach.
Zatrzymał się dwa kroki dalej i obrócił, przyglądając się jej.

Leah Lullietus

Wcale, że nie!
Faktycznie, zachowywali się trochę tak, jakby kłócili się o coś naprawdę małego, nieistotnego dla nich obojga. Jak małe dzieci, które zwalały na siebei winę o stłuczony wazonik. Jak trochę większe dzieci, które nie wiedzą, na co pójść do kina i nie odzywają się przez to do drugiej osoby przez pół roku.
Tupnęła jeszcze raz.

Fauntley Prentice

- A właśnie, że tak! - kontynuował, parodiując jej tupanie. Nie szło mu to jednak najlepiej, bo starał się nie roześmiać, co aktualnie pochłaniało większość jego uwagi i starań.

Leah Lullietus

Panie Puchonie, jak ty się tam nazywasz, oświadczam ci, że jesteś paskudny! - krzyknęła.
A potem zaczęła tupać i piszczeć ze złości. Tak, jak nie wypadało robić pannie z dobrego domu, która przecież jest już pełnoletnia.

Fauntley Prentice

Zaśmiał się, obserwując ten wybuch złości. Spróbował stłumić śmiech przyciskając do ust rękaw szaty, ale to nie wiele dało. chichot był tylko cichszy i zniekształcony.
- Paskudny? - powtórzył niewyraźnie. - Tylko tyle? - zapytał oburzony, rzucając jej zdziwione i rozbawione spojrzenie spod niesfornej, potarganej grzywki.

Leah Lullietus

Paskudny. Głupi. Paskudny. Nieładny. Paskudny. Be. Paskudny!
Gdyby była bliżej, uderzyłaby go ręką w ramię. Ale że dzieliła ich odległość dwóch kroków Pana Puchona, wyjęła z kieszeni jakiś zbitek pergaminu (pewnie pozostałość po którymś z jej wypracować czy listów, co za różnica) i cisnęła nim w głowę Fauntleya. O dziwo, trafiła.
Zły chłopiec!

Fauntley Prentice

Nie zdążył się uchylić, co za pech.
- Krwawię! - Dramatycznie chwycił się za skroń, jakimś cudem przestając się śmiać. Wycelował oskarżycielsko palcem w jej stronę.
- Że niby ja zły chłopiec? JA?
Prychnął oburzony.
- Ja jestem miły, inteligentny, kochany, przytulaśny... - wyliczył, ale jakoś szybko skończyła mu się inwencja twórcza. Zamyślił się na chwilę, przestając uciskać domniemaną ranę.
- A to be było niezwykle elokwentne, wiesz?

Leah Lullietus

Chyba ją wmurowało. Ale tylko na chwilę. Bo potem wydala z siebie dziwny pisk.
Zły chłopiec! - powtórzyła, akcentując to wyrażenie kolejnym tupnięciem. - Zły, zły, zły!
A potem zaczęła się histerycznie śmiać.

Fauntley Prentice

Też się śmiał. Może mniej histerycznie, ale trochę opętania w tym było, zdecydowanie.
Ta sytuacja była absurdalna. Stał na środku błoni i śmiał się razem z Leah, po dziecinnym przedstawieniu.
Z Leah. Z osobą, której szczerze nie znosił i która doprowadzała go momentami do takiej furii, że... no właśnie.
Zaśmiał się jeszcze bardziej. Świat się chyba kończy, a to przedsmak apokalipsy.

Leah Lullietus

A ona go lubiła. Lubiła wszystkie osoby, które denerwowała, gryzła, biła i nie-wiadomo-co-jeszcze. No i nigdy nie uważała śmiechu za przejaw radości. Raczej za przejaw szaleństwa.
Zły chłopiec - powtórzyła, a raczej wydukała, łapiąc się za brzuch. Śmiała się zdecydowanie zbyt opętańczo.

Fauntley Prentice

- Przestań, bo w kompleksy wpadnę i będzie nieszczęście!
Teraz on tupnął nogą.