Błonia

Leah Lullietus

Westchnęła.
To ty mi coś opowiedz.
Jej władczy ton poszedł gdzieś na piwo albo coś takiego. I wyrzucił stamtąd uprzejmość.
Proszę.

Fauntley Prentice

- Chcesz usłyszeć jakieś wątki biograficzne? Zmartwię cię, moje szesnastoletnie życie jest nudne i tak stereotypowe, że bardziej się już chyba nie da.
Słońce chyba sie na niego uparło i starało się zepsuć mu humor. Paskuda.
Fauntley obrócił się, podpierając łokciami na ziemi. I tak już przecież jest cały ubłocony.
Dalej bawił się zmaltretowanym źdźbłem.

Leah Lullietus

Obrócił się do niej czy w drugą stronę?
I tak nie zauważyła. Miała zamknięte oczy. Ale starała się usłyszeć.
Bajeczkę - powiedziała przymilnie. - O księciu, smoku i innych bzdurkach.

Fauntley Prentice

Zdecydowanie w jej stronę.
Westchnął, jakby naprawdę było mu przykro z powodu tego, co musi powiedzieć.
- Wiesz, że to trochę naiwne wierzyć, że potrafię opowiadać takie bajki? - zapytał, uśmiechając się pod nosem.

Leah Lullietus

Wiem - powiedziała. - Ale chcę być naiwna. Chociaż raz.
To dobrze, że w jej stronę. Lepiej słyszała.

Fauntley Prentice

- Raz? Nie sądzę żebyś była zawsze aż tak... ślizgońska, żeby w coś nie wierzyć.
Zamilkł na chwilę. Nie umiał opowiadać bajek do cholery. A chyba będzie musiał się nauczyć, bo to siostra chce posłuchać o księciach i księżniczkach, a to znowu Leah.

Leah Lullietus

Otworzyła oczy. I zauważyła, że chłopak jest trochę za blisko. I trochę za bardzo w jej stronę.
Potem zaczęła się modlić, żeby nikt nie przyszedł.
Raz - powiedziała spokojnie. - Ale jeśli mi się spodoba, kto wie... - urwała. I uśmiechnęła się w końcu. - Opowiedz.

Fauntley Prentice

- Nie umiem - powiedział uparcie. Był jak małe, przekorne, dziecko.

Leah Lullietus

Ale ja proszę
Wyciągnęła rękę w jego kierunku i zacisnęła dłoń na jego szacie. Chyba nie tak to miało wyglądać, bo natychmiast ją cofnęła.

Fauntley Prentice

- Wiem, że prosisz. Doceniam to, ale... - przerwał, obserwując jak Leah łapie go za szatę, a zaraz potem odsuwa rękę. Uniósł nieco brwi, ale o nic nie zapytał. - Ale trudno mi na poczekaniu, w mokrej trawie znaleźć talent do opowieści - dokończył, przesuwajac dłonią po trawie.

Leah Lullietus

Panie Puchonie, gdybyś się wysilił...
I nagle pożałowała, że nie zapamiętała jego imienia. Bardzo bardzo bardzo pożałowała.

Fauntley Prentice

- Gdyby Pan Puchon się wysilił, to co? - zapytał, z przekornym uśmieszkiem. Nie zamierzał opowiadać tej pseudobajki.

Leah Lullietus

To pewnie wyszłoby mu coś wyjątkowego. Oczywiście, z pomocę Klementyny Leah.
Roześmiała się, na swój sposób uroczo. Tak trochę bezwiednie.

Fauntley Prentice

Też się zaśmiał.
- Słodzisz, Leah. I pomyśleć, że tylko po to, żeby usłyszeć pseudobajkę.
Podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał w niebo.
- Klementyna Leah mówi, że się zastanowi. A ja niestety jestem zdany na jej łaskęniełaskę. - Rozłożył bezradnie ręce, dając do zrozumienia, że sam nic nie zdziała bez swojej wrażliwej, kobiecej strony.

Leah Lullietus

Westchnęła z rezygnacją. Ale się nie podniosła. Przekręciła się tylko, żeby lepiej widzieć Fauntleya.
To Leah. Musi stanąć po mojej stronie. Taka nasza natura - powiedziała.