Błonia

Fauntley Prentice

- Ale to też Klementyna. I kobieca część mnie - powiedział z satysfakcją. - Mam przewagę - poinformował ją uprzejmie, z nieco złośliwym uśmiechem. Ale tylko nieco. Bo dobry humor dalej się go trzymał.

Leah Lullietus

Nie daj się prosić...
Starała się zrobić jako-tako słodką minkę. Cóż, chyba nie wyszło. Nie ta twarz.

Fauntley Prentice

- Pomyślę - obiecał, wyrzucając pomięte źdźbło. Zerwał nowe. - Ale teraz nie ma na to szans.
Uśmiechnął się ni to wyrozumiale, ni to z rozbawieniem, kiedy spróbowała zrobić słodką minę.

Leah Lullietus

Panie Puchonie! - Czemu nie znała tego przeklętego imienia? Czemu? - Teraz!
Władczy ton powrócił zaraz gdy się podniosła. Uśmiech, słodka mina i uprzejmosci zniknęły. Leah wróciła.
Teraz - powtórzyła chwytając go za rękę, w której trzymał źdźblo. I spojrzała na niego tak jak zwykle. Tym wzrokiem, co to nie wróżył nic dobrego.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się złośliwie, odchylając nieco głowę do tyłu i na bok. Patrzył z tej perspektywy na zezłoszczoną Leah.
- Była sobie księżniczka - zaczął niezobowiązująco. - I był sobie książe. Podobność ich tytułów i złośliwość narratora doprowadziła do tego, że się spotkali. I rzecz normalna, zakochali. Potem pobrali. Kupili ładny zameczek, który akurat był przeceniony ze względu na grasujące w nim duchy, mieli gromadkę ładnych książątek i różowego pudla. Ale księżniczka się roztyła, więc Książe zostawił ją dla młodszej. Rzuciła się z rozpaczy z wieży, dzieci poumierały z przerażenia, bo duchom zachciało się żartów, król zginął na wojnie, a kraj został podbity - zakończył z ironicznym uśmiechem. Był beznadziejny w opowiadaniu bajek.

Leah Lullietus

A to niby po moich bajkach są koszmary. - Prychnęła. Ale puściła go. I odsunęła się odrobinę.
Prawdę mówiąc, miała zamiar wrócić do poprzedniej pozycji, ale zmieniła zdanie. Z niewiadomych przyczyn.
Ale dobrze. Szybko się uczysz. Jeszcze jedna?

Fauntley Prentice

- Nie, może innym razem. Co za dużo, to niezdrowo, jak mawiają. Jeszcze naprawdę się przerazisz i w nocy obudzisz się z krzykiem - zakpił, właściwie trochę z samego siebie.
Znowu zaczął bawić się trawką.

Leah Lullietus

Wzruszyła ramionami.
To nie pójdę spać sama. Proste.
'A po tamtych dwóch sympatycznych panach nic nie wystraszy Cię już bardziej, co?'
Puchonie, bądź dobrym chłopcem. Dobrym. Nie złym.

Fauntley Prentice

Oparł łokcie na ugietych kolanach i spojrzał na nią, dalej z tym złośliwym uśmiechem.
- Nie wnikam, z kim pójdziesz spać i czy delikwent zrobi to z własnej woli, czy może wręcz przeciwnie.
Zerwał nowe źdźbło. Tamte było nudne.
- Nie wierzę, że to mówisz, Leah - powiedział, przekrzywiając nieco głowę w bok. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek będziesz mi udzielać lekcje moralności. Brawo, udało ci się mnie zaskoczyć.

Leah Lullietus

Starałam się - stwierdziła, nie przestając się uśmiechać. - Chyba zasłużyłam na bajkę, co?
Biedna trawa. Biedna, biedna, biedna trawa.

Fauntley Prentice

- Opowiedziałem ci przecież bajkę - mruknął oburzony. - Dać palec to chce całą rękę - powiedział nieco rozbawiony, kręcąc głową z dezaprobatą.

Leah Lullietus

Nie chcę twojej ręki. Nie zostanę nigdy Panią Puchonową - powiedziała. Ale, wbrew tym zapewnieniom, znów złapała go za nadgarstek. Tak, ten nadgarstek. - Jedna bajka i przestanę.

[odpiszesz, jak będziesz, Etku ^^]

Fauntley Prentice

Westchnął teatralnie i poprawił sobie domniemaną, szykowną fryzurę.
- Toć nie jestem ładną księżniczką? - zapytał niewinnie. - Stara panna ze mnie będzie, kto to widział! Co za wstyd, co za wstyd!
Zamilkł na chwilę. Chyba zastanawiał się nad bajką.
A potem uśmiechnął się, przerywając swoje bezsensowne rozmyślania, jakby go olśniło.
- Leah, ty nigdy nie przestajesz.

Leah Lullietus

Będę się starać - powiedziała, nie zabierając ręki i nie przestając się uśmiechać. - Tylko jedna... Księżniczko.

Fauntley Prentice

- A co, jeśli nie wierzę? - zapytał z niewinnym uśmiechem, splatając palce i nie przejmując się tym, że Leah trzyma go za nadgarstek, na którym, nawiasem, miał śliczne, niewyraźne nie zdał.