Dziedziniec

Fauntley Prentice

Odwrócił się, bo niewygodnie chyba byłoby mu patrzeć na nią przez cały czas katem oka. Albo przez ramię.
A on lubił przecież na nią patrzeć nie? Tylko się do tego nie przyznaje. Ciiiii!
Zmarszczył brwi, obserwując ten... hm... piruet?
- A części do tej maszyny? Ja się na tym nie znam! - zastrzegł od razu, bo niby on facet, a faceci to powinni sie znać na śrubokrętach i tych innych.
A on ni w ząb ni w oko takie rzeczy. No, w oko może. Pewnemu delikwentowi.
Nie wspominać o paprotkach!

Perpetua Scout

- Ale wata musi się znać, skoro przez całe życie ma z tym styczność - zauważyła, przyglądając mu się przez chwilę i nie robiąc niczego głupiego (przez chwilę!).
- Myśl logicznie!
Tak, to on ma myśleć logicznie! Dobre sobie, no nie?
Wróciła do kontemplowania sklepienia niebieskiego. Jak te świetliki ładnie błyszczały na tym granatowym materiale!
- Wata będzie robić maszyny, my watę, cukier patyczki, a patyczki cukier! I mamy bardzo ładne koło pokarmowe!

Fauntley Prentice

- Łańcuch - poprawił automatycznie. - Łańcuch pokarmowy z zapięciem. Jak łańcuszek na szyi!
Zmarszczył brwi, przez chwilę starając się myśleć logicznie. No bo chyba powinien, nie?
No chyba nie bardzo. Znaczy, nie bardzo mu wychodziło. O czym tu myśleć, do czego przydałaby się logika?
Phi.
- Po wacie kleją się palce.

Perpetua Scout

Zastanowiła się. Oj, jak on dzisiaj filozoficznie myśli! Wręcz nie mogła go zrozumieć, normalnie. To drugie dno wypowiedzi ją przerosło, i jej możliwości twórcze też.
- Dlatego będziemy miłosierni i pozbędziemy się ludzkości! - wykrzyknęła w końcu. - Ich palce zostaną uratowane!
Spojrzała na niego z dumą malującą się na twarzy. Jaka ona mądra, prawda?

Fauntley Prentice

- A nasze?
On dalej wątpił w powodzenie tego szatańskiego planu. I właściwie to jak niby mieli się pozbyć całej ludzkości? Wepchnąć w autobus i wysłać na Marsa?
Jowisz dalej.

Perpetua Scout

- Wyprodukowana przez nas wata cukrowa nie będzie się kleić, bo nie będzie z cukru.
Autobus? Na rowerze ich od razu! Wiesz, ile teraz kosztują bilety? Peppy nie ma fortuny do zmarnowania. Życie owszem. Ale pieniądze mimo powszechnego mniemania nie rosną na drzewach.
Usiadła tak, że plecami oparła się o powierzchnię murku. Czasem żal mi tych jej czarnych sztruksów. To trawa, to kamienie, to... wata cukrowa? Zadarła podbródek, bo niebo uciekło jej z pola widzenia.

Fauntley Prentice

A on nadal ją widział - nie musiał się nawet ruszać! Co za wygoda!
Wsparł się rękami o murek, ochylajac nieco do tyłu.
- Wata cukrowa nie będzie z cukru?... - Zdziwił się. Naprawdę! - To z czego?
Och, Fauntley, jesteś niedobrym chłopcem! Psujesz nastrój.

Perpetua Scout

- Głupi jesteś, wiesz?
Wydęła wargi i prychnęła. Równocześnie, co wyglądało dość śmiesznie. Skrzyżowała ręce na piersi, usiadła po turecku i... najwyraźniej się obraziła. Na cały świat albo na samego Pana Puchona.

Fauntley Prentice

- Teraz już tak. - No pewnie, że się przejął. Ktoś śmiał wątpić? - Ale wata cukrowa jest z cukru.
A on dalej swoje.

Perpetua Scout

Nie odezwała się. Teatralnie potrząsnęła głową i skierowała ją podbródkiem w stronę przeciwną do tej po której siedział. Przygryzła warga i starała się nie roześmiać.

Fauntley Prentice

On tylko usiadł po turecku i przesunął się w bok, tak, że siedział teraz dokładnie za nią.
Przytrzymał sie krawędzi murku i wychylił niebezpiecznie. No ale widział teraz jej twarz. W nieco dziwnej perspektywnie, noale!
- Halo, droga pani!

Perpetua Scout

Spojrzała w górę i zmarszczyła brwi, najwyraźniej udając złą... albo będąc złą. Jak on tak śmiał... halować?!
Następnie skurczyła się w sobie, zsunęła plecami ku ziemi i zaczęła skubać trawę.

Fauntley Prentice

A śmiał! Bezczelny jeden, nie? Co on sobie w ogóle myśli (o wyobraźnie nie zadawajmy lepiej pytań)?
Pochylił się jeszcze trochę, ale w kończu zrezygnował, bo jeszcze trochę, a naprawdę by przeleciał przez ten murek, prosto na ziemię.
Albo, co gorsza, na Perpetuę.

Perpetua Scout

Na ziemię, na ziemię. Bo ona się odsunie, ewentualnie go pociągnie za rękaw i dopiero wtedy się odsunie. Albo najpierw się odsunie, a potem go pociągnie. Albo zrobi jeszcze inny trik.
Na przykład taki:
Najpierw wyprostuje kręgosłup, co spowoduje, że będzie mogła ujrzeć jego twarz, i oczy. Bo wiecie, najlepiej się patrzy ofierze w oczy, gdy ma się zamiar zrobić coś... złego. Ofiara czuje wtedy niebezpieczeństwo i patrzy się inaczej. Tak wyjątkowo. Bo momenty śmierci bywają wyjątkowe. Ale... wracając do tematu, Peppy przyglądnie mu się ciekawie, wyszepcze coś brzmiącego jak "Panie Bezczelny, jest pan bezczelny" i odsunie szybko na bok, ciągnąc go za sobą. Z tym, że on będzie ciągnięty po ukosie, przez co jego równowaga zostanie zachwiana.
I to właśnie zrobiła.
Upadł na trawę? Bo na nią na pewno nie. Ona w końcu siedziała po prawej i uśmiechała się bezczelnie. Bardzo bezczelnie i bardzo nie na miejscu.

Fauntley Prentice

Osz to zaraz!
Wylądował na trawie w bardzo pokrętny sposób. Tak pokrętny, ze ciężko opisać - no ale wylądował, prawda?
No i podniósł się do pozycji siedzącej, z trawą wplataną we włosy i uwaloną szatą. Ach.
- To było bezczelne granie na... na... na uczuciach. NO! - Strzepał ze swojego ubrania trawsko głupie.