Dziedziniec

Perpetua Scout

- Uczuciach? Że niby twoich?
Zaśmiała się. Dziwnie szczerze. Oparła się ponownie o murek i czując jego zimno, chichotała dalej.
- Jakich znowu uczuciach?!

Fauntley Prentice

- No patrz, teraz mnie jeszcze obraża! - zaczął oburzony, nie wiadomo do kogo się zwracając. - A ja TAKI uczuciowy jestem. Phiiii! - Teraz to on się obraził. Splótł ręce na klatce piersiowej i też oparł się o murek, w stosownej odległości od tej bezczelnej dziewczyny.

Perpetua Scout

Stosowna odległość została zwiększona dwukrotnie, bo bezczelna dziewczyna miała inne zdanie na temat stosowności. Ba! Nie powinni opierać się równocześnie o ten sam murek nawet! Wpatrzyła się w świetliki, pokazując tym jak bardzo obchodzą ją jego humory.

Fauntley Prentice

A on się nie ruszył. Bo po co niby? Phi. Obrażony był i nie zamierzał z jej powodu nawet przesunąc się o milimetr.
Wygodny strajk, ot co.

Perpetua Scout

- Panie Puchon?
Cichy szept, jakieś powtarzające się w kółko wyrazy, głośniejsze "bezczelny" i ponowne mamrotanie pod nosem.
Następnie splecenie rąk i czysta abstrakcja powstałego arcydzieła.

Fauntley Prentice

- Pan Puchon na wakacjach - oswiadczył, odwracając głowę w przeciwną stronę. Zadarł podbródek, śmiesznie wysoko.
Był obrażony, nie?

Perpetua Scout

- A gdzie to wyjechał? - Oj, czyżby żal w głosie? Pan Puchon nie zabrał jej ze sobą na wakacje! To przykre, naprawdę.

Fauntley Prentice

Bardzo przykre!
- Daleko. - Proszę, co za elokwencja. A ten ton! Czyżby wyższość? Coś w ten deseń. Ale bardziej urażona duma.

Perpetua Scout

- Dostanę... pocztówkę?
O, a teraz prośba. Albo raczej cóż na wzór prośby.

Fauntley Prentice

- Nie. Obrażony jest.
To brzmiało z kolei jak fuknięcie.

Perpetua Scout

Przysunęła się do niego ponownie - będąc teraz w odległości pół metra. Przechyliła głowę i spojrzała na niego ciekawie.
- Głupi jesteś, wiesz? - Wydęła znowu wargi i znowu zmarszczyła brwi. - Nie będziesz wiecznie obrażony, a jak ci przejdzie, to ja będę obrażona, bo nie wysłałeś mi kartki! I wszyscy się poobrażają!
Przechyliła głowę bardziej, spojrzała ciekawiej.
- Więc...?

Fauntley Prentice

- No to będę sobie głupi, o. I obrażony. O.
Nosz uparty jak osioł. I dalej patrzył w drugą stronę. Nie zamierzał się odwracać. Co ona sobie niby myśli, co? Że on sobą da tak pomiatać? Bo zamku nie ma?
Oj, niedoczekanie.

Perpetua Scout

Wstała. Ot tak - po prostu. Otrzepała spodnie na kolanach (ja nie wiem w jakim celu!) i ruszyła powoli w kierunku wejścia do zamku. Powoli, tak naprawdę powoli. Czyżby na kogoś czekała?

Fauntley Prentice

Na razie to głupi tylko był. Bo gdyby i obrażony, to przecież nie ruszyłby z miejsca, nie? Nie poszedł by za nią, jak jakiś Chłopiec Od Czego Tam Chcecie. I nie miałby pogodnego wyrazu twarzy.
A miał.

Perpetua Scout

Obróciła się w jego kierunku z triumfalnym wyrazem twarzy.
- Wróciłeś z wakacji?
Nie, żadna kpina, czy też ironia.