Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Mhm. - Przytaknął, znowu zadzierając podbródek. Ot tak, zeby sprawiać wrażenie... zarozumiałego?
Ha, czy on był zarozumiały?

Perpetua Scout

Przewróciła oczami.
- Głupi - powtórzyła po raz trzeci tego dnia. - Głupi, głupi, głupi.
Czwarty, piąty i szósty.
Jeden krok, drugi i jeszcze póóół. Stop. Obrót na pięcie.
- A kartka?!

Fauntley Prentice

Też sie zatrzymał - na szczęście w porę. Nie wpadł na nią. A to sukces!
Uniósł ręce w geście obronnym. Albo manifestującym niewinność - na jedno wychodzi, to nie była jego wina!
- Listonosz zgubił!
Głupi. No głupi, po prostu! Listonosz u czarodziei? Phi.

Perpetua Scout

- No i masz, facet to facet. Taki tylko zawodzi i zawodzi, i zawodzi, a jak przychodzi, co do czego, to nawet porządnie skłamać nie potrafi. Trzeba było powiedzieć, że na poczcie się zawieruszył! Zresztą... czemu ty niby mnie okłamujesz? Czy ja kiedykolwiek skłamałam? Facet to facet, no tak. Shirley ostrzegała przecież, a ja nie wierzyłam, no ale... Facet to facet!
Trajkotała jeszcze przez chwilę, wpatrując się w przestrzeń nad jego ramieniem, aż zamilkła... na chwilkę, rzecz jasna.
- No i właśnie, oto chodzi, o!

Fauntley Prentice

- Nie okłamuję. Ty za to notorycznie! - Chcial powiedzieć coś o szczerości iz aufaniu w związku, ale się powstrzymał. Żarty zartami, ale może akurat Isie gdzieś sie o tej porze chowa za murkiem?
Rozejrzał się podejrzliwie.

Perpetua Scout

- Oczywiście! - wykrzyknęła, wznosząc ręce w jakimś pomstującym geście. - Do tego alkoholiczka ze mnie, palę parę paczek dziennie i nie odbieram dzieci z przedszkola!
Isie? Oj, żarty żartami, ale to podchodzi pod przewrażliwienie.

Fauntley Prentice

No pewnie. Bo on był przewrażliwony. Nie wiedziałaś?
Jak tylko widział z daleka coś kolorowego to uciekał, bo bał się, że to Isie.
- No pewnie! A ja to niby w burdelach nocuję, nie karmię psa i nie koszę trawnika!
Oj, tupnął.

Perpetua Scout

Podeszła do niego, położyła dłoń na jego ramieniu, przez dłuższą chwilę przypatrywała się właśnie jej, a następnie spojrzała na niego. Z politowaniem.
- Fauntley, my nie mamy psa, schizofreniku jeden, a kota, wiesz?

Fauntley Prentice

Teraz to już naprawdę był oburzony. Takie pomówienia!...
- Że niby ja schizofrenik? Wypraszam sobie. Ciapek jest psem. Ewidentnie. A poza tym, nasze dzieci skończyły już przedszkole. Sklerotyczka jedna!

Perpetua Scout

Mogła się roześmiać, oburzyć, zapytać 'jakie dzieci?', uciec, ale... jakoś jej się nie chciało.
- Głupi jesteś. Ciapek to kanarek sąsiadów!

Fauntley Prentice

- Jasne. Zielony w pomarańczowe romby.
Och tak, on teraz właśnie demonstruje jej swoją wyższość. Trudno tylko stwierdzić jaką. Intelektualną? Khm. Wrażliwą? Ekhm.
No cóż. Miał parę centymetrów wzrostu więcej i to jest chyba ta przewaga.

Perpetua Scout

Zacisnęła dłoń mocniej na jego ramieniu. Obraził Ciapka, no!
- Nie romby, a graniastosłupy foremne!
Tiaa, oburzyła się dziewoja.

Fauntley Prentice

Obraził? To ona nie pamiętała psa Ciapka! Ich psa, noooo!
Złapał ją za ramiona i potrząsnął nią ostrożnie, tak, zeby czasem jej się nie pogorszyło. Bo mogło, prawda?
- Kobieto, opanuj się! Mówię do ciebie! Ciapek to nasz pies! Kundel niewydarzony, a nie knarek w graniastosłupy foremne!
To już była prawie rozpacz połączona z desperacja.

Perpetua Scout

- Może wróćmy do... początku.
Złożyła ręce, jakby się modliła i popatrzyła na niego ze skupieniem na twarzy.
- Jakie dzieci?! - zapytała niepewnie, nieśmiało, cicho.

Fauntley Prentice

- Początku? - Podrapał się po nosie, zastanawiając się przez chwilę. No tak, to pytanie musiało kiedyś paść. Dzieci. Jakie dzieci, do cholery?!
- To ty o nich pierwsza wspomniałaś. Skąd mam wiedzieć skąd się wzięły, coooo? - Biedny. Taki zrozpaczony. Miłość jego życia pamięć straciła!
I zaraz się okaże, że mnie ma żadnych dzieci, albo co gorsza... oj, nie! wolał o tym nie myśleć.