Dziedziniec

Corinne Hawkins

Wyszła na dziedziniec. Tłum, składający się konkretnie z trzech osób.
Oddaliła się na bok i usiadła tam, gdzie zwykle. Nie chciała jeszcze wyjeżdżać.

Perpetua Scout

Usiadła obok przyjaciółki, za którą podążała od dłuższego czasu. Nie wołała jej. Nie doganiała. Wiedziała, że się pożegna. Że nie wyjedzie bez głupiego "do zobaczenia".
- Będzie tu smutno bez ciebie - stwierdziła z jakimś bladym, wymuszonym uśmiechem na ustach, świdrując Corinne wzrokiem.

Aisling Biteford

Nie podejdzie do Corinne, bo wczoraj uderzyła Fauntley'a, smoka, bardzo groźnego i śmiesznego, a ona uderzyła go dzisiaj puszką orzeszków, ale to niechcący przecież!
Znów się zaśmiała. Z siebie. Głośniej. Podeszła bliżej kuzynki, zastanawiając się jak ją zabić...?

Maxwell Ingart

- Możesz schować się pod moim łóżkiem - zapewnił poważnie. - Będę przynosił ci jedzenie dwa razy w ciągu dnia, prócz tego karmił wiedzą numerologiczną i zielarską, a wnocy odbierał sobie czynsz w naturze. W formie bonusu obrona przed Emptyline.
Wyszczerzył bezczelnie zęby.
- A tak poważnie, to siadaj. - Wskazał na miejsce na parapecie obok siebie. - Rudy kolor odstrasza drapieżniki, żaden się nie zbliży.

Wciąż nie widział reszty dziedzińca, prócz Leah, i przed wzrokiem owego dziedzińca był chroniony.

Leah Lullietus

Roześmiała się ku zdziwieniu wszystkich naokoło, bo przecież niebyłojejdośmiechu.
Dzięki - powiedziała i zajęła miejsce chłopaka.
Wtedy zauważyła Isie. Isie, która chyba nie wyglądała na zadowoloną. Pomachała jej jednak, aktem dobrej woli.
A małe kuzynki też odstrasza? - odezwała się do Marchewkowego na tyle cicho, by Iskierka nie usłyszała.

[czyżby Leah przesłaniała komuś cały świat? nie ma tak dobrze xd]

Corinne Hawkins

- Poradzisz sobie - powiedziała patrząc na nią. - To tylko tydzień. Nic wielkiego.

Maxwell Ingart

Wzruszył ramionami.
- Cześć, Iskierko.
Uśmiechnął się ostrożnie, świadom ostatniego razu, gdy próbował być miły i słodka puchoneczka kazała mu się zamknąć.

Aisling Biteford

Leah zawsze umiała manipulować głosem. Aisling nie usłyszała.
- Nie zabiję cię jeszcze, wiesz? Wiesz, że ma poparzoną twarz? I jakieś maści pewnie, nie wiadomo czy będzie mógł śpiewać mi piosenki o miłości - zakwiliła, a później znów się roześmiała. Gorzko.
Bredziła. Nie wiedziała tak naprawdę, co zrobił mu Frank. Że poparzył. Tylko tyle.
Fuknęła na Maxa. NIech spada z tym swoim miłym głosem, kiedy Nigel mozę się nie odezwie!

Leah Lullietus

Nie odpowiadam za Franklina - odpowiedziała spokojnie, ale widać było, że długo nie wytrzyma.
'On musi ją strasznie kochać, że aż tak jej bronił, co nie?' - I znów ten głos. Głos, który powtarzał list ciotki. 'Nigel ledwo uszedł z życiem. No ale na miłość...'
Niespodziewanie schyliła się i udawała, ze szuka czegoś za plecami Marchewkowego.

Perpetua Scout

- O siebie się nie martwię.
Może się uśmiechała, może była smutna. A może było po prostu ciemno, wszystkie uczucia siedziały w niej głęboko, a twarz przyjęła wyraz obojętny?

Maxwell Ingart

Ingart nie wiedział o co chodzi. Ale że bycie Krukonem nie oznacza bycia ciekawskim, to nie wnikał.
Zrozumiał tylko ruch Leah, która rozpaczliwie starała się schować za jego plecami. Odchylił się nieco do przodu, umożliwiając jej to. Poprawił szalik.

Aisling Biteford

- Co mnie to obchodzi...? Mogłaś go pilnować, kochać go całym sercem, zeby od ciebie nie odszedł! A teraz mój kochany książę, co na białym rumaku... - jeknęła, przypominając sobie jedną z piosenek.
Tupnęła nogą, bo to było takie niesprawiedliwe! Że też Nigel się nie bronił! Może się bronił? Tak, na pewno się bronił, walczył, ale zrozumiał, że Abbie jest wredną zdzirą, chciał odejsć, ale ten głupi Frank mu nie pozwolił! Zazdrościł mu, że jest taki ładny, że ma takie ładne brwi!'
Rzuciła rozgniewane spojrzenie Maxwellowi.

Leah Lullietus

Jej głos zza pleców Marchewkowego może nie był najwyraźniejszy, ale nie mogła się wychylić, bo tym razem naprawdę coś zgubiła.
Książę i Nigel?
Prychnęłaby, gdyby nie miała tak wielkiej ochoty się rozpłakać. Może nawet wybuchnęłaby śmiechem. Ale nie.
Frank nigdy ode mnie nie odszedł - szepnęła.

Maxwell Ingart

Odpowiedział wejrzeniem niewinnym i zdziwionym.
Wiadomo. W myślach przeliczał listę swych ostatnich grzechów i sprawdzał, co takiego znów zrobił, że się na niego gniewają.
Opcji: "samo istnienie" nie uwzględniał.

Corinne Hawkins

Przytuliła przyjaciółkę.
- Dziękuję za to, że jesteś - szepnęła.