Dziedziniec

Aisling Biteford

- Bawił się ze mną... - stwierdziła niepewnie. Co w tym dziwnego? Nie książę? Może trochę niepozorny, jasnowłosy, ale księciem mógł być. - Nie, nie odszedł, cały czas się kochacie, prawda? Pisze do ciebie listy, ta zła i okropna Abigail go opętała, on cię wielbi i o tobie tylko myśli, ciągle... - Znów tekst jakiejś piosenki, niezgrabnie przekształcony do celów własnych.

Perpetua Scout

- Inni raczej za to nie dziękowali. A właściwie to wręcz przeciwnie.
Perpetuo, tylko się nie rozczulaj, poprosiła się w myślach.

Leah Lullietus

Przestań - warknęła.
Po chwili było ją znów widać. W ręku trzymałą delikatny, złoty naszyjnik, który próbowała zapiąć sobie na szyi. Ale że trzesły jej się ręce, na próbowaniu musiało się zakonczyć.
Zakochałaś się w facecie swojej siostry. Za to powinno się palić na stosie. Nie zrzucaj teraz całej winy na mnie, bo mnie Nigel odstręcza. Jest paskudny - powiedziała niemal na jednym oddechu.
A potem odwróciła się do Marchewkowego i wyciągnęła w jego stronę rękę z naszyjnikiem. Błagalnie.
Ten cały smutek powoli zamieniał się w złość.

Corinne Hawkins

- Bo wiesz... Ostatnio nie było tu prawie nikogo. Ale ty byłaś. A jak oni wrócili, zajęci własnymi sprawami, to też tu byłaś...
Zaczynała bredzić.
- A wiesz, Fauntley wstawił się za mną u Emptyline, wiesz?

Maxwell Ingart

Przyjął. I bez słowa, jako przykładny, aktualnie posłuszny i nie za wiele rozumiejący facet, obejrzał łańcuszek i nachylił się nad Leah. Jego duże dłonie miały pewien problem z zapięciem, w które wplątywały się jasne włosy ślizgonki.
- Moment...

Perpetua Scout

- Taaak, jestem tu zawsze - potwierdziła z jakąś dziwną nutą w głowie. - To miło z jego strony, wiesz... jak na chama - odpowiedziała, a kąciki ust zadrgały jej nieznacznie.

Leah Lullietus

W odpowiedzi wydała jakiś dziwny mruk.
Nie była pewna czy jeśli jeszcze się odezwie, wytrzyma.

Aisling Biteford

- Nie zakochałam się - powiedziała szybko.
Leah się z niej nabijała, ona o każdym, kto jest fajny, mówiła, że jest śliczny, kochany, cudowny.
O Fauntley'u, markizie, kiedyś o Franklinie, o Maxie, o Jacku, o bracie Mag, którego imię teraz zapomniała... nawet o Balduru, Badleru, Baldurze?, który dał jej śliczną piłkę. I jeszcze...
- Wiesz, nie przestanę, wiesz? Jesteś... - Spojrzała na łańcuszek. Urwała nagle, cholera! Ona go kiedyś już widziała...?

Maxwell Ingart

W końcu odsunął dłonie, poprawiając jeszcze na ostatek ułożenie błyskotki. Przyjrzał się efektowi ogólnego z miną pod tytułem: "Całkiem nieźle" i uśmiechnął do Ślizgonicy. Nawet krzepiąco. Czyli tak, jak zawsze, gdy żeńska część otoczenia przeżywała kryzys spowodowany:
a) zgubieniem pracy domowej
b) porzuceniem
c) okresem
d) szlabanem
e) porzuceniem
f) porzuceniem
g) popsuciem ulubionych butów na obcasie
h) porzuceniem

Co wcale nie znaczyło, iż sądzi, że ktoś Leah porzucił. Wręcz przeciwnie.

Leah Lullietus

Dzięki. To bardzo ważna błyskotka.
Udało jej się powiedzieć aż tyle i nie wybuchnąć płaczem. Była z siebie... dumna? Tak, w jakiś sposób tak.
Nie zapytała "Jestem?" choć chciała. Iskierki nie należało chyba jeszcze bardziej prowokować.

Corinne Hawkins

- Ale już się nie gniewa za wczoraj, na szczęście - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Wiesz, Peppy, chciałabym kiedyś tak przy kimś być. Żeby znosić wszystkie humory, pocieszać, pomagać...
Zerknęła na zegarek.
- Zaraz mam pociąg, odprowadzisz mnie kawałek?

Aisling Biteford

Ona zna tą błyskotkę! Ale skąd?
Skrzywiła się zamiast tego. Zamiast pytania, które jakoś jej nie pasowało do niedobrej Isie.
- Piłam dzisiaj, przez ciebie! Jesteś okropna, Leah. Frank też jest okropny, on nigdy nie opowiadał mi bajek, mówił tylko o was i o was, aż niedobrze mi się robi na wspomnienie!
Zrobiło jej się niedobrze już dawno, w Skrzydle Szpitalnym. I nie dlatego, że Franklin mowił. Mówił ślicznie, ale co z tego?

Leah Lullietus

Oczywiście, że go pamiętasz. To naszyjnik, który Abbie miała na swoim ślubie.
Marchewkowy, miałeś mnie ratować - szepnęła po prostu i udała, że nie słyszy tego 'przez ciebie dzisiaj piłam'.

Perpetua Scout

- To chyba podchodzi pod masochizm - zaśmiała się, wstając. - Odprowadzę.
I poszły.

Maxwell Ingart

A co tam, choć raz mógł sobie porycerzować. Spojrzał na przegub dłoni, w miejsce, gdzie dziewczyny mogły wierzyć w istynienie zegarka, a które było dla nich zasłonięte rękawem szaty i gdzie (co wiedział tylko Ingart) zegarka nie było.
- Wybaczcie, że przeszkodzę w konwersacji, ale za piętnaście minut cisza nocna, a moim obowiązkiem jako starszego ucznia jest przypomnienie wam o tym, że powinniście spędzić czas od wyznaczonej godziny w dormitoriach.
Wstał.
- Idziemy.
Wierzył w swoje zdolności przywódcze i to, że jest większy, cięższy i rudy przyniesie mu nieco respektu ze strony Aisling. Odrobinkę.