Dziedziniec

Leah Lullietus

Wstała posłusznie. I schowała się odrobinę za Marchewkowym, na wypadek gdyby jednak mała postanowiła ją zagryźć.
Z tym naszyjnikiem było trochę łatwiej. Takie jej małe trofeum.

Aisling Biteford

- Możemy iść - mruknęła niewyraźnie, zbliżając się do Maxa. I tym samym do Leah.
Powstrzymała się, żeby nie zerwać jej z szyi tego łańcuszka. Przypomniała sobie, matko najdroższa! Ślub Abbie...

Maxwell Ingart

I poszli.

[Korytarz? Czy uznajemy, że odprowadzili Aisling do Puchonów i odprowadzanie Leah?]

Leah Lullietus

[korytarz xd którykolwiek? xd]

Terry Wingstock

- No, to jesteśmy, jak sądzę - powiedział Terry, przepuszczając Ailith przodem przez wyjście na dziedziniec. Kiedy go minęła, rozejrzał się od niechcenia.

Było pusto. A więc było dobrze.

- Chcesz się udać gdzieś konkretnie, czy zostajemy tutaj...? - dodał, podchodząc do jednej z kolumn i opierając się o nią jedną ręką.

Ailith Ingart

Stanęła przed nim i skrzyżowała ręce na piersiach.
- Chciałeś rozmawiać, to mów - nakazała beznamiętnie, patrząc na niego chłodnymi, szarymi oczami.

Terry Wingstock

Uśmiechnął się. Zupełnie tak, jakby się spodziewał, że "rozmowa" o którą prosił będzie monologiem. Niemniej, nie zniechęcony, oparł się plecami o kolumnę przy której stał i skrzyżował ręce.
- A więc interesuje mnie jedna rzecz, droga Ailith... Mianowicie... Jak sądzisz. Ile czasu wytrwasz. - spojrzał na dziewczynę.

Ailith Ingart

- Wytrwam... w czym - zmrużyła oczy, zadając słabo zaakcentowane pytanie.

Terry Wingstock

Przez jego twarz przemknął uśmiech.
- W niczym. I we wszystkim jednocześnie - jego słowa, pozornie bez sensu, brzmiały dość poważnie. Przez chwilę spoglądał na bok, jakby szukając w myślach odpowiednich słów. A potem podszedł do rudowłosej. Dosyć blisko.
- Żyjesz skryta za maską. Nosisz ją ze sobą wszędzie... - mruknął pod nosem.

- Twój brat... Twoja rodzina... Wszyscy tak wspaniale się o ciebie troszczą... - jego głos nie brzmiał kpiąco. Mówił spokojnie. Stwierdzał fakty.

- Wszyscy wiedzą co dla ciebie dobre... Decydują za ciebie, wiedzą lepiej, całe to gadanie... A ja jestem naprawdę, naprawdę bardzo ciekaw... - jego twarz znalazła się blisko twarzy dziewczyny. Błękitne oczy spotkały się z szarymi. A zaraz potem przysunął się na tyle, by móc wyszeptać Gryfonce prosto do ucha:
- Jestem ciekaw, czy ktoś, kiedykolwiek zapytał się ciebie czego ty sama chcesz, Ailith...?

Ailith Ingart

Stała sztywno, nieporuszenie, podczas przemowy Gryfona. Nie powiedział niczego nowego, niczego, o czym by nie wiedziała, niczego, o czym by nie myślała.
- Są... - zaczęła cicho i spokojnie. - Są na tym świecie rzeczy, których nie pojmujesz nawet ty, panie Wingstock.
Odsunęła go od siebie otwartą dłonią, starając się zachować bezpieczny dystans. W jej oczach błysnęło coś dziwnego, jakby na moment zmieniły kolor, ale to na pewno tylko złudzenie optyczne, trudno było zdefiniować ich barwę jednoznacznie spod nieco przydługiej, postrzępionej rudej grzywki.

Terry Wingstock

Zmianę koloru zauważył, bo na moment zmrużył oczy. Ale zaraz potem powrócił do swojego spokojnego wyrazu twarzy i pokiwał głową:
- Rzeczy, których nie pojmuję, jest ogromnie dużo. Rzeczy, których nigdy nie pojmę pewnie drugie tyle - przeszedł się kawałek, wsuwając jedną z dłoni do kieszeni.
Zerknął na budynek szkoły. A potem znowu na Ailith:
- Dźwigasz to wszystko. Ze wszystkim spierasz się sama... - pokręcił głową. W zasadzie po co miał to mówić. Przecież ona doskonale to wiedziała.

- Są rzeczy, Ailith, których nie pojmuję, to prawda - ponowił po namyśle - I wcale nie chcę ich pojmować. Chce tylko żebyś pamiętała, że nie jesteś sama. Jakkolwiek zamierzasz to rozumieć - jestem obok.

Nie czekał na odpowiedź.
Odwrócił się zaczął powoli iść w kierunku wyjścia.

Ailith Ingart

Wzięła głęboki oddech i zmierzyła odchodzącego chłopaka wzrokiem. I że niby ma go zatrzymać? To głupie, bez sensu i bez powodu. Powoli wypuściła zaczerpnięte powietrze z płuc i zaklęła cichutko pod nosem.
- Terry...? O co ci chodzi - to nie brzmiało jak pytanie, ale rozkaz odpowiedzi.

Terry Wingstock

Zatrzymał się.
I odwrócił. Chwilę się zastanawiał a potem uśmiechnął się z rozbawieniem.
- Mi...? - celowo rozciągnął nieco to słowo, jakby bawiąc się jego brzmieniem - O nic... - stwierdził wymijająco. Ale widząc poważną minę rudowłosej dodał:
- Chodzi mi o to, że wydajesz się być cholernie samotna. Choć otoczona ludźmi. I o coś jeszcze, ale tego na głos nie powiem... - uśmiechnął się - przynajmniej nie teraz.

Ailith Ingart

Samotność w tłumie, tak to się nazywa. I może jeszcze "nadopiekuńczość".
- Wydaje ci się - skłamała gładko, bez cienia uśmiechu. Ciągle ten sam poważny, wręcz zimny wyraz twarzy.

Terry Wingstock

Nie powiedział nic. I nie uśmiechnął się. Wbił spojrzenie błękitnych oczu w czubki butów.
Ale zaraz potem spojrzał na rudowłosą:
- Nie uwłaczaj mojej inteligencji, proszę... Kogo ty chcesz oszukać..? Siebie? - zapytał, tonem nieco innym, niż ten, którym mówił przedtem.