Dziedziniec

Terry Wingstock

- Ja też nie umiem - uśmiechnął się. No bo w zasadzie nie potrafił. Na pewno nie tak jak Natalie. Dał w reszcie spokój krawatowi. Spojrzał natomiast na dziewczynę obok.
I wpatrywał się w nią długo, dosyć bezczelnie.
Nabrał powietrza w płuca.
- Jakoś musimy z tym żyć - pokręcił głową z udawanym żalem.

Ailith Ingart

- Mi tam jakoś nieprzykro, że nie rysuję - ciągnęła dalej bezsensowny wywód. - Potrafię dużo innych przydatniejszych rzeczy.
Znowu się trochę przesunęła, jakby bolały ją kolana. I poprawiła spódniczkę, żeby było przyzwoicie.

Terry Wingstock

Kiedy poprawiała spódniczkę, zerknął na dłoń, która wygładzała materiał. Dłoń. No tak. Kiedyś już oglądał jej dłonie...
A złapał dziewczynę za rękę.
Przyciągnął jej dłoń lekko w swoim kierunku i obserwował przez chwilę wierzch, następnie przechylił leciutko na drugą stronę, przesuwając palcem po liniach papilarnych.
- Widocznie do wyższych rzeczy jesteś stworzona... - mruknął z namysłem. Tak. Lubił jej dłonie.

Ailith Ingart

Perwers.
Spłoniłaby się, gdyby w ogóle miała takie odruchy. Zamiast tego po prostu patrzyła w kierunku swojej dłoni przez niego trzymanej w geście conajmniej dziwnym.
- A-haa, wyższych, czyli...?

Terry Wingstock

Wydał z siebie przeciągłe "hmm", ani na moment nie przestając bawić się jej ręką.
Aktualnie skupił się na kontemplacji zgrabnego nadgarstka.
- Zależy. Może do bycia ministrem... Albo do przekroczenie niemożliwego... Podbicia świata... Co tam sobie chcesz... Mam wrażenie, że mogłabyś dokonać wszystkiego - ciągnął wyliczankę, ujmując dłoń dziewczyny w swoją.
A potem podniósł ją do swojej twarzy i przyłożył delikatnie do policzka.

Tak, jak się spodziewał. Przyjemna...

Ailith Ingart

Zesztywniała, jak rażona piorunem, jak płacząca altanka czy jaką tam byście chcieli metaforę sztywnienia. Faktycznie, miała „miłą” rękę, szczupłą i stosunkowo delikatną, w każdym bądź razie niespracowaną, ale chyba na gesty typu „macanie się nawzajem po twarzy, tudzież kończynach” było dla niej za wcześnie.
- I co dalej z tą książką...? - ostrożnie zmieniła temat, starając się jakoś wybrnąć.

Terry Wingstock

- Ładna rączka - stwierdził uśmiechnięty, dostrzegając "zesztywnienie" u rudowłosej.
No dobra. Nie będzie jej już męczył.
"Zwrócił" dłoń prawowitej właścicielce i powrócił do bezmyślnego gapienia się przed siebie.
- To co zwykle może dziać się z książką... Przeczytam i oddam... - odpowiedział.

Coś mu się przypomniało.
- Ty i ten twój... Pan Znachor... Co prawda nie wiem jak się tam między wami układa i tak dalej... - przeciągnął się lekko, wspominając zasłyszane plotki i ploteczki - Ale nie przeszkadza ci aż taki brak szacunku z jego strony..? - zapytał, wbijając wzrok w niebo.

A było błękitne. Jak jego oczy.
Wyjątkowo piękna pogoda.

Ailith Ingart

- Nie - odparła, może nieco zbyt szybko. - To obustronne, z tym, że ja go teraz chwilowo potrzebuję. Trochę.
Plątała się w zeznaniach, ewidentnie, dlatego przeklęła cicho i zaczęła od początku:
- To nie "mój" pan Znachor - sprostowała.

Terry Wingstock

- Aha... - odpowiedział z powątpiewaniem, krzywiąc się niezauważalnie. Trochę, to dużo. Za dużo.

Jakoś mu się wątek urwał. Bo gapił się przed siebie z jeszcze większym zacięciem niż przedtem.

Ailith Ingart

- Oj, Terry, Terry - wyrecytowała, wstając powoli. Otrzepała sobie spódniczkę i wygładziła, żeby było ładnie (i przyzwoicie!).

Terry Wingstock

Uniósł brew w górę i zerknął na Ailith pytająco.
- Co?

Nie, nie wstał. Posiedzi sobie. A co.

Ailith Ingart

A niech sobie posiedzi.
- Nic, cześć - rzuciła swobodnie, po czym odwróciła się i poszła w kierunku zamku.

Terry Wingstock

- Cześć, cześć - pożegnał się.

Nie. Nie będzie patrzył, jak odchodzi.
Poczyta sobie książkę. O.

Wziął tomik do ręki, przyjrzał się uważnie starej okładce i startym literom...
Nuda...
W zasadzie i tak już tu długo siedział.
Obejrzał się za dziewczyną, zerwał się i zgarnął leżącą na ziemi torbę.
- Czekaj. Ja tez wracam - powiedział głośno, żeby usłyszała.

Ailith Ingart

Zatrzymała się praktycznie w wejściu, podtrzymując drzwi.

Terry Wingstock

Dogonił ją.
I weszli do szkoły.