Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Smokiem? - Uniósł brwi. - Nieeeee... raczej trójgłowym stworem o wielkich oczach i ogronyyyyyyych - obrazowo rozłożył ręce - pazurach. I porywam księżniczki i bardzo się cieszę, że średniowiecze szlag trafił i nie ma już rycerzy - zakończył i splótł swoje długie palce razem, wpatrując się w niebo i chwilę coś w myślach roztrząsając.

[wybacz, Jać, miałam problemy z netem.]

Aisling Biteford

[wybaczam

ale ja muszę iść, zachciało mi się spaceru]

- Stworem? - Zerwała się nagle i po raz kolejny poprawiła spódniczkę. - Stworem? - powtórzyła, potrząsając głową.
A potem zaśmiała się, tylko jakoś tak nerwowo. Nie, chwilę? Ona mu uwierzyła?
Och, Fauntley. Niepotrzebnie żeś to powiedział. Iskierka za dużo nasłuchała się bajek Leah. Za dużo.
- I... masz pazury... i oczy... - Powoli cofała się w stronę zamku. - Wielkie...
Uciekła. Odwróciła się na pięcie i uciekła. Głupie bajki.

Fauntley Prentice

Właściwie, to się tym nie przejął. Zaśmiał się tylko i spowrotem obrócił w stronę błoni, mrużąc oczy pod wpływem promieni słonecznych i uśmiechając się tak jakoś do siebie.

[spoko. Ja z psem musze iść]

Fauntley Prentice

Zeskoczył z murku i poszedł szukać szczęścia gdzie indziej.

Corinne Hawkins

Zbliżała się od bramy. Z torbą bardziej wypchaną niż przed wyjazdem i z lekkim uśmiechem na twarzy. Postanowiła zajrzeć do Wielkiej Sali i zobaczyć, czy nie ma tam Perpetuy albo Fauntleya.

Perpetua Scout

Nie miała przy sobie niestety torby, którą mogłaby rzucić o murek. Westchnęła. Naprawdę to lubiła. Siadać na dziedzińcu i gapić się w szarobłękitne niebo. No i chmury. Ale dziś ich nie było. A szkoda.
Usiadła więc, jak planowała, nie zważając na stan fioletowej sukienki. Z rękami wyciągniętymi do tyłu - oparta na otwartych dłoniach, zamknęła oczy. I trwała tak z lekkim uśmiechem na ustach, łapiąc promienie słoneczne.

Fauntley Prentice

Nijaki murek, nijaki wiatr, nijakie niebo, nijakie chmury.
Położył się na tym nieszczęsnym murku, mrużąc nieco oczy pod wpływem promieni słonecznych. Nie rzucił torbą o ziemię, bo nie miał jej przy sobie. Nie była mu potrzebna do marnowania czasu.
Perpetuy nie zauważył. Albo nie chciał, po prostu.

Perpetua Scout

Powoli i ociągając się, otworzyła oczy. Z trudem powstrzymała się od westchnięcia. Dziewczyna ma szczęście po prostu. Najpierw Leah, teraz Fauntley. Nie ma to jak wrócić do Hogwartu, prawda? Radosnego, wesołego... Ta sielankowa atmosfera i tak dalej. Przymknęła powieki na chwilę, jakby w zastanowieniu.
- Dzień dobry - rzuciła na tyle głośno, by usłyszał i na tyle cicho, by mógł udać, że nie usłyszał. Nie będzie się narzucać, no nie?

Fauntley Prentice

Można by uznać, że go nie zaskoczyła - nie otworzył oczu, nie poderwał się gwałtownie z miejsca, nawet nie westchnął - po prostu nie dał po sobie poznać zaskoczenia. Zdradzały go jedynie palce, które samoistnie zacisnęły się na skraju ciemnego swetra.
- Czy dobry, to się okaże - odpowiedział, a obojętny ton wyszedł mu całkiem nieźle. Tylko trochę za bardzo ociągał się z odopowiedzią. Trochę więcej niż trochę.

Perpetua Scout

Ponownie zamknęła oczy, chcąc poczuć to takie otulanie przez promienie. Albo chociaż ciepło. Albo cokolwiek, byleby było.
- Mhm - mruknęła potakująco. Nie zmieniła pozycji. Nie skupiła na nim uwagi. Właściwie to nie zrobiła nic. Bo niby po co? - Wy tu wszyscy ostatnio tak optymistycznie do świata jesteście nastawieni? - zapytała. Grzecznie. Bez złośliwości, jednak z nutką ironią. Ona naprawdę chciała być miła.

Fauntley Prentice

- Uważaj, bo poczuję się uogólniany i, co za tym idzie, obrażany - dodał, nie kryjąc nawet kpiny, która aż kłebiła sie wokół wypowiedzianych przez niego słów.
Zamilkł na chwilę, wpatrując się w niebo. Dlaczego było takie nijakie? I błękitne?
Nienawidził, kiedy odkrywał, że nagle wszystko jest przeciwko niemu. Nawet takie głupie, publiczne niebo.
- Wiosna wbrew pozorom wcale nie działa na nas dobrze. Ileż można znieść tej wszechobecnej radości - odpowiedział poważniej, wracając do uniwersalnego, obojętnego tonu.

Perpetua Scout

Nie do końca podobał jej się fakt, że ona do niego potulnie (hm, prawie potulnie), a on z tą kpiną. Właściwie to nie podobał jej się ani trochę. I nie ruszyła swoich szanownych czterech liter tylko i wyłącznie dlatego, że była tu pierwsza. Takie dziecinne zachowanie (mające pewnie coś wspólnego z dumą) momentami wiele ją kosztowało.
- A ileż można walczyć z tą wszechobecną radością, która... właściwie nie jest wszechobecna, jak widzę.
Grzecznie. Bez złośliwości.

Fauntley Prentice

- Niebo jest radosne, trawka jest radosna, ptaszki są radosne... radość jest wszechobecna. A nie można zburzyć nieba, całej trawy wypalić, a ptaszków powystrzelać. Za duże koszty tego ostatniego - powiedział, obstając dalej uparcie przy obojętnym tonie.
Ta obojętność zaczynała mu się podobać. Nic go nie obchodziło, a co za tym idzie, nic nie powodowało złości czy, rzadkich, bo rzadkich, ataków furii.
- I właściwie, to radość jest męcząca.

Perpetua Scout

Chciała zaprzeczyć. Radość nie jest męcząca. Przez ostatni tydzień właśnie ona otaczała ją codziennie i nie czuła się zmęczona. Ale chyba po prostu brakowało jej cierpliwości.
- Niebo nie jest radosne - powiedziała w końcu. - Jest szarobłękitne. Nie błękitne. Nie ma na nim wędrujących chmur, a nie wiem, jak przy braku odwiecznych przyjaciół może być radosne. Pod błękitem stara się ukrywać tę tęsknotę, ale szarość wszystko... psuje.
I co z tego, że bredziła? Ta rozmowa w końcu i tak do niczego ich nie doprowadzi. A przynajmniej do niczego przyjemnego.

Fauntley Prentice

- Radość jest męcząca - uparł się, znowu gniotąc w palcach skraj swetra. - Bo zmusza do uśmiechu, to opętanego chichotu albo różnych innych absurdalnych rzeczy. I zżera energię, cierpliwość. A potem sobie odchodzi, ot tak - obrazowo pstryknął palcami - i zostaje ci tylko zmęczenie plus paskudny humor gratis - dokończył i wręcz z paniką stwierdził, że jego ton nie jest już obojętny. A to niedobrze.
Zrobił znaczącą przerwę, aż upewnił się, że jest w stanie spowrotem nad swoim głosem panować.
Powiódł wzrokiem po niebie.
- Dla mnie i tak jest za radosne. A za Zakazanym Lasem kłębią się chmury - powiedział, wyciągajac rękę w bok i wskazując horyzont.