Dziedziniec

Perpetua Scout

Ale ona tego nie widziała, prawda? Z zamkniętymi oczami było to raczej niemożliwe. Z zamkniętymi oczami, których nie miała zamiaru otworzyć.
- Nie jest męcząca - powiedziała w końcu. Powoli, ale nie leniwie. - I nie zmusza, ona tylko pozwala się uśmiechnąć, zachichotać i tak dalej. Ewentualnie może być absurdalna. - Tu postawiła mało efektowną pauzę. - Może i zostaje zmęczenie, i paskudny humor, ale to chyba lepiej niż żeby owy humor trwał cały czas... czy znów się mylę?

Fauntley Prentice

Wzruszył ramionami, co w przypadku pozycji leżącej wyglądało mało efektownie.
- Zależy od poglądów. Osobiście ostatnio preferuję kompletną neutralność i na razie świetnie mi to wychodzi. Nikt mnie nie ugryzł, nie dostałem w twarz, ani nie dowiedziałem się, że jestem powodem cudzej złości. - Był do bólu obojętny, chociaż zaczynał wpadać w skrajność, co z kolei powodowało, że przestawał być wiarygodny. - A nuda okazuje się wyrozumiałą przyjaciółką.
Zamilkł ponownie. Miał zamiar na tym zakończyć swoją wypowiedź, ale coś go pchnęło do dalszych bredni.
- Śmiać można się też przez łzy. Albo przez szaleństwo spowodowane róznymi czynnikami.

Perpetua Scout

Była chyba jeszcze zbyt otumaniona radością, by się odgryźć. Albo nadal starała się być miła. Albo chociaż cierpliwa. Albo starała się nie szargać sobie nerwów, które dopiero niedawno ktoś... zszył?
- Taaak, jesteś neutralny, wnoszę więc, że ta neutralność jest powodem do szczęścia. Szczególnie twojego, jak mniemam. Żadnych sińców, bredzących idiotek i ten spokój - kontynuowała tym prawie radosnym tonem, wykorzystywanym zazwyczaj przy pogaduszkach przy kawie... albo herbacie.
- Niby można. Ale przyjemności w tym nie widzę... - urwała. - Jakimi na przykład czynnikami?

Fauntley Prentice

- Może nie próbowałaś.
Nie chciał dalej prowadzić tej rozmowy, bo szła w nie tę stronę, w którą... miała? A jaka to niby strona miała być?
- Nuda jest przyjemniejsza niż chwila bezsensownej radości okupiona siniakami, pogryzieniami, kłótniami i... - Urwał, w ostatnim momencie gryząc się w język i prawie gratulując sobie geniuszu, że nie dokończył tej myśli. Bo naprawdę nie chciał mówić tego na głos.
Podniósł się do pozycji siedzącej i objął ramionami kolana. Przeniósł wzrok na błonia, przez moment tylko spoglądając w stronę rozmówczyni.
- To wygodniejsze. Przynajmniej na razie, kiedy muszę parę rzeczy ustawić. - Uparcie wpatrywał się w czubki drzew Zakazanego Lasu.
Chmur już nie było. - A czynników szaleństwa jest tyle, ilu ludzi na świecie.

Perpetua Scout

- Nie zgodzę się - oświadczyła, nie zmieniając jednak tonu. - Dla chwili radości warto znieść parę kłótni, pogryzień, czy czego tam jeszcze... Choć może i jest to mniej wygodne.
Ona natomiast z miejsca się nie ruszyła. Nadal siedziała, oparta na otwartych dłoniach, gromadząc na twarzy promienie słoneczne. I nie obserwując wszystkiego wokół. Bo po co?

Fauntley Prentice

Zaśmiał się, chociaż zaraz umilkł. Nie patrzył na nią i na razie nie zamierzał tego robić.
- Powiedziałbym, że nie rozumiesz, ale nie będę z siebie robił ofiary losu - powiedział spokojnie, z mylącą nutką znudzenia w głosie. Usiadł na skrajku murku, podpierajac się rękami i patrząc bezsensownie w górę.
- Zawsze wszyscy wiedzą wszystko lepiej od samego zainteresowanego - powiedział cicho, mrużąc oczy.

Perpetua Scout

Ona uśmiechnęła się tylko lekko i nie skomentowała. Bo wcale nie robił z siebie ofiary losu, prawda?

Fauntley Prentice

Robił, zdecydowanie.
- Ostatnio zaczynam doceniać własnych rodziców, wiesz? Zawsze się od nich odcinałem, a w efekcie doszło do tego, że jestem taki sam, jako oni. Identyczny, z tymi samymi mechanizmami - powiedział, chociaż właściwie nie wiedział dlaczego i po co. Po prostu.
Co ją to właściwie interesowało? Nicnicnic.
A on właściwie mógłby równie dobrze mówić do siebie.

Perpetua Scout

Zanim odpowiedziała, poprawiła fioletową sukienkę - materiał na kolanach. Sztucznymi, wyuczonymi ruchami. Potem spojrzała na niego (!) po raz pierwszy dziś. Zmrużyła oczy, bo był to ruch nie do końca przemyślany.
- To widocznie jakiś dziwny okres, kiedy wszyscy doceniamy rodziców - odpowiedziała po prostu, nie umykając od razu wzorkiem. Przechyliła lekko głowę. W prawo. - Taki sam, czyli jaki, panie Prentice?

Fauntley Prentice

- Tak, bardzo dziwny. I bardzo nienaturalny - powiedział z roztargnieniem, wpatrując się w jakiś punkt na horyzoncie. Skrzywił się nieco, na jej ostatnie słowa.
- Po co pytasz? - odpowiedział pytaniem. - Sama przecież wiesz.
Nie spojrzał na nią.

Perpetua Scout

- Ale chcę usłyszeć twoją odpowiedź - odpowiedziała.
Takie rozwiązanie było wręcz genialne. Ona mogła się na niego bezpardonowo gapić, a on patrzył się niewiadomogdzie. Byleby nie na nią.

Fauntley Prentice

- Nie chcę drążyć tego tematu - odpowiedział. - Nie chcę myśleć o tym, że kiedyś popełnię te same błędy co oni, będę miał te same problemy i radości i że będę jedną, wielką powtarzającą się historią - zakończył ze złością i najchętniej cisnąłby przed siebie jakimś kamieniem, ale takowych na murku był ewidentny brak. - To wygodne, bo wiem, co mnie czeka. Bardzo wygodne. Bardziej niż bardzo. Ale nieprzyjemne. Jeszcze bardziej, niż wygodne.
Zaplątał się we własnych słowach, poglądach i myślach. Właściwie już nie wiedział co myśli.
I chyba nie chciał wiedzieć.

Perpetua Scout

- Coś nie wychodzi ci ta neutralność - zauważyła ze swoistym spokojem, ciągle tym samym herbatkowym tonem.

Fauntley Prentice

- Bo mnie prowokujesz.
Znalazł jednak jakieś małe kamyczki i ciskał teraz nimi bezsensownie przed siebie.

Perpetua Scout

- Ach, a te twoje plany to prowokacji nie przewidywały? Wybacz, nie wiedziałam, że neutralność jest zależna od prowokacji. To nie powinno być przypadkiem... nad wszystko?
Uśmiechnęła się kącikami warg, patrząc ponownie przed siebie i zamykając oczy.