Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Nie. Moje niecne plany przewidziały prowokacje. I wytrzymywały. Niestety zapomniałem uwzględnić twoją osobę. Zrobię to później i obiecuję, że na jutro poprawka będzie gotowa - odpowiedział beznamiętnie, znowu chowając niewiadomo gdzie wszystkie emocje. Najwyraźniej ciskanie kamieniami mu pomagało.

Perpetua Scout

Prychnęła teatralnie.
- Gdybyś o mnie nie zapomniał, może nie tylko plany by wytrzymały.

Fauntley Prentice

- Ja rzadko zapominam w ogóle, Perpetuo. Powinnaś to już wiedzieć.
Kamyczki mu się skończyły, ale tonu nie zmienił.

Perpetua Scout

Wzruszyła niedbale ramionami, strącając z nich kasztanowe kosmyki, które dość dziwnie wyglądały w połączeniu z fioletem.
- Wiele rzeczy powinnam. Zresztą 'rzadko' nie znaczy 'w ogóle'.
Nadal ten sam herbatkowy ton i lekki uśmiech.

Fauntley Prentice

- To rzadko nie dotyczy nieprzyjemnych sytuacji. Pamiętam wszystkie, co do jednej, łącznie z osobami. Odpowiedz sobie sama, czy mógłbym cię zapomnieć.
Nie był nie miły. Był... szczery?

Leah Lullietus

Wyszła na zasłużony spacer.
Gdzieś między teraz, a śniadanio-obiadem, którego nie było, zdążyła się obudzić. I znormalnieć, co nie znaczy nic innego, jak to, że wrócił jej zły humor.
Na widok Perpetuy i Fauntleya o mało się nie wywróciła. Z wrażenia. Bo myślała, że nic ciekawego jej dziś nie spotka.
Podeszła do nich, uśmiechając się niezobowiązująco. I zastanawiała się, kto odezwie się do niej pierwszy. W myślach obstawiała zakłady między sobą, a... sobą.

Perpetua Scout

- Dla chcącego nic trudnego - rzuciła, doskonale kryjąc zdziwienie wywołane jego słowami. Następnie otworzyła oczy. Tak jakoś. Intuicja, czy coś równie głupiego.
- Cóż za niespodzianka, Leah.
Taak, herbatkowy ton pozostał.

Leah Lullietus

Cześć, kochanie - powiedziała, nie przestając się uśmiechać.
Kochanie? Czy ona naprawdę użyła słowa 'kochanie'?
Jej druga połowa właśnie cieszyła się z wygranego zakładu.

Fauntley Prentice

- Nie zawsze chcieć to móc - odpowiedział jej i obejrzał się przez ramię, obrzucając Leah spojrzeniem. Nie obojętnym, ani żadnym innym. Po prostu spojrzeniem.
Nie skomentował.

Leah Lullietus

A tu się z tobą nie zgodzę. Chcieć to móc jest zasadą obowiązującą w każdym niegdyś - powiedziała spokojnie, wciąż patrząc na Perpetuę. - Twoja przemiła koleżanka ma znów rację, Panie Puchonie. Nie przyzwyczaiłeś się do tego?

Fauntley Prentice

Zaśmiał się. Cicho, pod nosem. Wyraźnie do siebie.
- Wiesz Leah, to niektórych rzeczy po prostu się nie przyzwyczajam.
Nie patrzył na nią, ani na Perpetuę, bo horyzont... nie to, że był ciekawszy, ale po prostu bardziej odpowiedni.

Perpetua Scout

Przemiła koleżanka miała wielką ochotę zamknąć oczy ponownie i już ich dziś nie otwierać. Coś jej mówiło, że właśnie powinna stąd uciekać. 'Coś' zostało zignorowane. Jednak tylko na chwilę. W drugiej przyznała 'Cosiowi' rację.
- Naprawdę nie możecie podyskutować o pogodzie? - jęknęła. Bynajmniej nie oczekiwała odpowiedzi. Wstała, otrzepała sukienkę. Tak raz-dwa.

Leah Lullietus

Zignorowała Perpetuę. Nie, nie zupełnie. Mrugnęła do niej.
Najwyższy czas zacząć. Jesteś strasznie staroświecki.
Nie wiedziała, co to ma wspólnego z tematem, ale brzmiało... nieźle.
To już niestety zawsze tak będzie, że twoje koleżanki z lepszych grup społecznych będą miały nad tobą przewagę. W każdej kwestii. Musisz się z tym pogodzić, bo inaczej pewnego dnia tylko sznur i...
Parsknęła śmiechem, wyobrażając sobie taką ciamajdę jak Fauntley próbującą się powiesić.

Fauntley Prentice

- Robisz się monotematyczna - powiedział spokojnie, odwracając się do niej przodem. Znowu usiadł na skraju.
- Nie jestem staroścwiecki. To ty wierzysz, że twoja przynależność do Slytherinu będzie przez całe życie szanowana i tak dalej.
Był spokojny. Chyba trochę za bardzo.
Uśmiechnął się lekko. Do własnych myśli.

Abigail Patton

Pojawiła się właściwie znikąd. Jakoś tak przyszła - po prostu. Szła z dormitorium Puchonek do, przypuszczalnie, Wielkiej Sali, kiedy nagle, przypomniawszy sobie, jak ostatnio się tam samotnie objadała, jej kroki dość radykalnie zmieniły kierunek. Miała dzisiaj dziwnie dużo energii, szła więc takimż krokiem - szybkim i zdecydowanym. Idąc tak sobie i rozmyślając o tym i owym, nie zauważyła na swojej drodze pewnej Ślizgonki. Wpadła więc na nią z dość dużym impetem, po czym zaczerwieniła się i wrzasnęła, mrugając gęsto:
- Przepraszam!...