Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Pierwszy zadałem pytanie - odpowiedział dziecinnie, choć spokojnie i może nawet cierpliwie. I co z tego, że jego pytanie ograniczało się do ruchu brwi.

Perpetua Scout

- Jednak mało konkretne - stwierdziła przekornie, porzucając plan wpatrywania się w trawę. Była nudna. Przeniosła więc wzrok na chłopaka.

Fauntley Prentice

- Skąd ta nagła zmiana humoru? - uściślił łaskawie, bez dalszych przegadywanek, splatając swoje długie, chude palce razem.

Perpetua Scout

- Wahania nastroju, niestabilność psychiczna i cyklotymia - wyjaśniła dobrodusznie, ze swoistym spokojem, nie odwracając wzroku.

Fauntley Prentice

- I? - zapytał, nieusatysfakcjonowany wymijajacą odpowiedzią.

Perpetua Scout

- Przecież mówiłam, że za nimi tęsknię - wyrzuciła z siebie po dłuższej chwili milczenia. Niby poważnie, niby całkiem szczerze. A oczy jej się, cholera, śmiały.

Fauntley Prentice

- I? - zapytał ponownie, przysłaniając usta dłonią, żeby Perpetua nie mogła zauważyć uśmiechu.
Jak dziecko.

Perpetua Scout

Zmrużyła więc paciorkowate oczy, skoro mają to tak kontynuować, patrząc na niego z widoczną (ew. udawaną) irytacją.
- Oczekujesz wywodu na temat nieszczęść tego świata, które przy okazji i mnie dotykają?

Fauntley Prentice

- Może - odpowiedział wymijająco. Ciężko było mu zachować powagę.

Perpetua Scout

- Pytanie było konkretne, a odpowiedź nie jest - zwróciła mu uwagę. Bo przecież tak nie wolno, no nie?

Fauntley Prentice

Zaśmiał się cicho, tłumiąc chichot rękawem szaty. Niezbyt skutecznie.
- Wybacz - powiedział mimochodem, dalej jednak nie mogąc zachować powagi. - Zapomniałem - dodał i bezradnie stuknął się palcem w czoło.
Spróbował zapanować nad własną wesołością.
- Nie, nie oczekuję takiego wywodu od ciebie - powiedział pseudo-poważnie.

Perpetua Scout

- To dobrze - mruknęła tylko, patrząc na niego z zaciekawieniem.

Fauntley Prentice

Dobrze, przyznajmny to wreszcie - nie potrafił się już powstrzymać. Parsknął jakimś niedorzecznym śmiechem, ale zaraz zatkał sobie usta, jakby popełnił własnie karygodną zbronię.
Zbrodnię, którą się nie przejął, rzecz jasna, bo dalej się śmiał.

Perpetua Scout

Ona natomiast uśmiechała się tylko wyrozumiale, obserwując go z tym niewinnym wyrazem twarzy, który był zwyczajnie mylący.
- Skąd ta nagła zmiana humoru? - zagadnęła, może i trochę kąśliwie, z jakimś dziwnym jadem w głosie i jeszcze dziwniejszym błyskiem w oku.

Fauntley Prentice

Wzruszył bezradnie ramionami, nadal zatykając sobie usta. Patrzył na nią błagalnie, jakby mogła w jakiś cudowny sposób pomóc się uspokoić.