Dziedziniec

Perpetua Scout

- Zadałam pytanie - przypomniała mu, szczerząc się słodko i złośliwie. Powtórka z rozrywki, czy coś, hm...

Fauntley Prentice

- Wiem - odpowiedział niewyraźnie. Ale bardzo się starał. Naprawdę.
Chciał powiedzieć jeszcze 'że nie jest w stanie teraz odpowiedzieć i bardzo tego żałuje', ale tak długie zdanie, w takiej sytuacji, przekraczało jego skromne możliwości.

Perpetua Scout

- Poczekam.
Oparła łokcie na kolanach i z tym samym wyrazem twarzy czekała.

Fauntley Prentice

Nie mógł, ot tak, przestać się śmiać (bo nawet nie wiedział z czego tak się cieszy). Nie mógł też znieść jej spojrzenia, więc, kreaytwnie zasłonił sobie jedną dłonią oczy, drugą dalej zatykając usta.
Ach, tak, jak wesoło jest być idiotą.
Chwilę potem spojrzał na nią przez palce. I był prawie, prawie!, spokojny.
Ale nadal nie mógł znaleźć powodu nagłego ataku śmiechu.
- Nie wiem, skąd ta zmiana humoru - powiedział niewyraźnie, dalej trwajac w tej samej pozycji.
Wyglądał jak ktoś niespełna rozumu i pewnie taki był, ale to nie czas i pora żeby się rozwodzić nad takimi... szczegółami.

Perpetua Scout

- Może wahania nastroju, niestabilność psychiczna albo cyklotymia? - zasugerowała (całkiem niewinnie!), przyglądając mu się bez mrugnięcia. Właściwie to jej się chyba podobała taka zamiana. Wykrzywiła wargi radośnie i, bynajmniej, nie chciała mu przeszkadzać w owej chwili nieuzasadnionej wesołości, więc milczała dłuższą chwilę.

Fauntley Prentice

Zaśmiał się znowu.
Chciał powiedzieć, że 'to bardzo możliwe', ale niespodziewanie spadł z murku, lądując na nieprzyjemnie twardej posadce dziedzińca. Ale zamiast się uspokoić, zaśmiał się jeszcze bardziej histerycznie.
Tak, to było głupie. I to go jeszcze bardziej bawiło (przynajmniej teraz miał powód).

Perpetua Scout

Wstała leniwie, powoli, schyliła się w jego kierunku, wyciągnęła swoją wątłą rączkę, na której zapewne całkiem teoretycznie miał się wesprzeć i podnieść z ziemi. A wszystko to z jedną brwią uniesioną raczej nie wysoko i tym czymś na twarzy, które chyba chciało się zaśmiać, ale nad nim władzę miała właśnie ona.

Fauntley Prentice

- Dzięki, ale tu mi wygodnie - odpowiedział, patrząc na nią z rozbawieniem. - Nie mogę już spaść niżej - dodał, nie chichocząc już tak szlaeńczo. Siedział po prostu na ziemi, plecami dotykając zimnego murku, z łokciami opartymi na zgiętych kolanach i niedorzecznym uśmiechem na ustach.
Nadal był rozbawiony, niezdrowo wesoły i roześmiany.

Perpetua Scout

- Miałam taką nadzieję właśnie - mruknęła bardziej do siebie, cichutko i niewinnie. Usiadła ponownie na murku, gdyż nie przewidywała takiej możliwości, jak spadnięcie z niego.
- Już? - Ujęło w tak krótkim pytaniu wszystkie bardziej rozbudowane jak na przykład "czy czujesz się już dobrze?", "czy odpowiesz mi teraz na pytanie?", "czy planujesz kolejny wybuch śmiechu?".
I uśmiechnęła się nieśmiało. Tak jakoś bezsensownie.

Fauntley Prentice

- Mhm - odpowiedział wesoło, opierając się plecami o zimny murek. Perspektywa była ciekawa, bo rpzed sobą miał wejście do zamku, a kiedy odwrócił głowe w bok i spojrzał w górę, to dobrze widział Perpetuę. Zrobił to, uśmiechając się wesoło.

Perpetua Scout

A ona w końcu zaśmiała się szczerze, choć cicho, ale najwidoczniej zawsze to tak robiła. To było zbyt absurdalne. Naprawdę. Gdy ludzie wkoło wariują, trzeba zwariować razem z nimi, a wyglądało na to, że Fauntley jest w jakimś wstępnym etapie, a choroba szybko postępuje.

Fauntley Prentice

- Hej, to nie jest śmieszne! - zawołał, zdajac sobie sprawę, że musiała go wziąć za wariata. Chciał ją zaczepnie pacnąć w nogę, ale nie dosięgnął. Jak pech, to pech, a on nie miał ochoty ruszać się z miejsca.

Perpetua Scout

- Nie? - zagadnęła całkiem inteligentnie, przerywając na chwilę chichot. Na chwilę.

Fauntley Prentice

- Nie! - odpowiedział równie inteligentnie, przez śmiech na dodatek.

Perpetua Scout

Opanowała się. Naprawdę! To było chwilowe wariactwo. Tylko chwilowe. Ale wariactwo.
- Jak nie, jak tak?
Westchnęła mało dramatycznie, wpatrując się w jakiś całkiem przypadkowy punkt na niebie.