Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Jak tak, jak nie? - zapytał oburzony i tym razem dosiegnął celu - pacnął Perpetuę gdzieś poniżej kolana. Niezmiernie zadowolony z tego faktu wyszczerzył się do niej niewinnie.

Jak dziecko.

Perpetua Scout

Chciała oddać. Ale nie mogła dosięgnąć! Złośliwość rzeczy martwych normalnie...! A właściwie to żywych. Tak, żywych rzeczy. Wyciągnęła więc różdżkę z tylnej kieszeni spodni, a Fauntley po chwili mógł poczuć, jak coś uderza go w głowę. Takie patykowate coś.
- Pójdziesz spać bez kolacji - zagroziła absurdalnie, jak jakiemuś dziecku, którym, swoją drogą, najprawdopodobniej był.
Choć... czy coś mogło być bardziej absurdalne niż ta sytuacja? Raczej nie, więc uznajmy, że zagroziła całkiem sensownie.

Fauntley Prentice

- To straszne - zakpił uradowany-niewiadomo-z-czego, z głupim uśmiechem na ustach. Z uwagi na to, że niestety miał ograniczone pole manewru, pacnął Perpetuę jeszcze raz, a potem pochylił się osłaniając głowę ramionami jak przed jakąś śmiercionośną bronią. Odwrócił się do niej i pokazał jej dziecinnie język.

Perpetua Scout

Wstała, przechyliła lekko głowę, roześmiała się i ruszyła w stronę zamku, zostawiając go na pastwę chmur, których nie było i trawy, która była - ale za zielona.

Fauntley Prentice

Wstał i pobiegł za nią, o mało nie wywracając się po drodze (bo przecież tam była dziura!).
Miał zamiar, jak to dziecko, załaskotać ją na śmierć.

Mischa Trachtenberg

Przyszła na dziedziniec. Oparła się o mur i patrzyła na chmury. Ostatnio jakoś pusto w tym zamku. Obciągnęła szarą bluzkę i czekała na jakiś wspaniały pomysł. Ale jakoś nie było go widać. Typowe? Oczywiście.
Co by tu robić? Przejść się.
Nad jezioro?

Fauntley Prentice

Wyszedł na dziedziniec żeby odetchnąć, może odpocząć, choć właściwie nie było od czego - lekcje olewał, zadań nie odrabiał... nawet nie miał na głowie żadnych męczących Ślizgonek! NIC.
A mimo czuł się zmęczony.
Westchnął, starając się, żeby nie wyszło z tego westchnięcie pełne użalania się nad własną osobą. Wyszło mu to westchnięcie, chociaż skądś wzięła się w nim nutka złości. Skąd?
Może stąd, że zauważył nad jeziorem rudą czuprynę Mischy, a zaraz obok tego... beztytułowca. Bezwiednie poszukał wzrokiem Perpetui, ale jej nie znalazł.
I to go uspokoiło, nie popychając nawet w stronę rozmyślań o co się tak wścieka.
Usiadł na skraju murku, tyłem do tego przeklętego jeziora i schował ręce do kieszeni.

Perpetua Scout

- Dziwny czasem jesteś.
Owe stwierdzenie zostało wymówione z widocznym rozbawieniem w głosie, przez usta, których kąciki warg rozciągnęły się w charakterystycznym uśmiechu. Ni to złośliwym, ni to uroczym. Usłyszał je - z całą pewnością - znakomicie, mimo że zostało wyszeptane. Do jego ucha gwoli ścisłości. Rzecz jasna właścicielką owych słów była panna Scout, zwana także Uroczą Panią Szpieg i Paprotką. Jejmość stała za nim, najwyraźniej nie mając zamiaru zajmować pozycji siedzącej na murku. Hmm, odsunęła się tylko o krok od Rycerzyka. Bynajmniej nie dla bezpieczeństwa.

Fauntley Prentice

- Skąd taka dygresja? - zapytał spokojnie, nie dając po sobie poznać zaskoczenia. Nie mógł za to opanować dziwnego uśmiechu, jaki pojawił się na jego ustach - pełny zadowolenia, ociekający niestosowną satysfakcją. Cóż.
Spojrzał na nią zaciekawiony.

Perpetua Scout

- Wybuchasz nieuzasadnionym śmiechem, spadasz z murków, gonisz za wiatrem, odchodzisz bez powodu, dajesz sobie łamać żebra, masz pogryziony policzek.
Wyliczała. Na palcach - nienaturalnie bladych, choć delikatnych, to dziwnie chudych i trochę przydługich.
- I zadajesz retoryczne pytania - zakończyła, składając dłonie jakby do modlitwy. Następnie włożyła je do tylnych kieszeni sztruksów. Tak jakoś.
Dziś zamieniła wczorajszy turkus na (zapewne mroczną) czerń, której to koloru była prosta bluzka, i na zieleń - nią chwaliła się apaszka, która niestety była pokrzywdzona przez brak wiatru. A jakby wtedy melodramatycznie powiewała!
Dziewoja przekrzywiła lekko głowę, obserwując chłopaka z innej perspektywy. Sławetne kosmyki opadły jej wdzięcznie na twarz.

Fauntley Prentice

- Nigdy nie odchodzę bez powodu - uświadomił ją uprzejmie, delikatnie, nie chcąc drążyć tego tego tematu. - Poza tym - odrzucił przydługie kosmyki z czoła (co i tak nic nie dało, bo zaraz tam wróciły) - masochizm to nic dziwnego. Radość i bezsens też nie.
On na sobie miał to co zawsze - jakiś ponaciągany sweter, jakieś wytarte spodnie. Z kieszeni zwisał mu czarno-żółty krawat, który, według regulaminu, powinnien być schludnie zawiązany pod kołnierzem białej koszuli.
Cóż. To i tak dobrze, że w ogóle go ma.

Perpetua Scout

Wzruszyła tylko sugestywnie ramionami. Przecież nie będzie kłócić się, wiedząc, że sprawa i tak jest przegrana, prawda?

Kazuhiro

Cześć! Jestem nowa. Czekam aż mnie przyjmą. Nazywam się Kazuhiro.

Fauntley Prentice

- Co? - zapytał, dziwiąc się temu nagłemu milczeniu i unosząc nieco brwi. Uśmiechał się dalej z tą dziwną satysfakcją.

[w świecie HP nie ma TAKICH elfów. Amen.]

Kazuhiro

Wiem. Jeżeli mnie nie przyjmą to trudno - uśmiechnęłam się blado.