Dziedziniec

Fannie Watersay

- Ja na siódmym. Na siódmym roku - sprostowała. Uśmiechnęła się, starając odgonić myśl, że pewnie wygląda jak jakiś tępak. Nagle do głowy przyszedł jej naprawdę inteligentny pomysł i spytała się Puchona: - Jak masz na imię?
Gapiła się przez sekundę w przestrzeń, zadowolona z zadanego przez siebie pytania, poczym uzupełniła swą wypowiedź:
- Tak w ogóle...?
Po co to dodałam? Zupełnie niepotrzebnie.
No, ale ja jestem idiotką, pocieszyła się.

Fauntley Prentice

- Fauntley Prentice, Pan Puchon, Rycerzyk, Gryzak, Chłopiec Do Marnowania Życia, Chłopiec do Odprowadzania i Chłopiec do... Pocałunków - dokończył z krzywym uśmiechem, zeskoczył z murku i ukłonił się nieskładnie. Cóż, w dwudziestym pierwszym wieku rzadko się kłania. - Miło mi. Tak w ogóle.

Fannie Watersay

- Mi też jest miło. - Wciąż uśmiechała się jak idiotka. Po co ja ciągle szczerzę te zęby?! Po sekundzie zorientowała się, że się nie przedstawiła. - Ja jestem po prostu Fannie. Fannie Watersay. - Następnie zciszyła głos do szeptu: - Tak właściwie, to moje pełne imię brzmi Frances, ale ciii! - Mówiąc to, czuła sie jak idiotka. No ale cóż, nigdy nie lubiła swojego imienia. Za to zdrobnienie "Fannie" bardzo jej się podobało.

Fauntley Prentice

Zastanowił się przez chwilę, siadając z powrotem na murku.
- Od mojego imienia nie ma zdrobnienia jako-takie - powiedział wreszcie. - Jak się je podzieli, to brzmi idiotycznie. Tley, jak Tetley - zakpił, uśmiechając się krzywo, bo krzywo, ale uśmiechając. O taaak, uwielbiał z siebie kpić. - Dlatego mam pewnie tyle tytułów - dodał.
Nie lubił swoich skojarzeń. Nie lubił pojedynczych słów, które wyciągały zepchnięte na margines myśli z powrotem na wierzch.
Tytuły. Brak tytułów. Beztytułowiec. Ślizgon. Peppy. Paprotkowanie.
- Niech to szlag - mruknął do siebie, chociaż miał tego nie mówić. To miało być pomyślane, a nie wymówione.

Fannie Watersay

- Hmmm... - Nie miała żadnych pomysłów, jakby kontynuować tę rozmowę, a nie chciała jej kończyć. Fauntley wydawał jej się sympatyczny i Fannie bardzo podobało się to, że chłopak ukłonił się, gdy zakończył wymienianie tych wszystkich tytułów.
- No więc.. Jaki jest twój ulubiony przedmiot? Czym się interesujesz?
Umilkła szybko, nie chcąc wyjść na zbyt wścibską. Jej nieśmiałość w stosunku do Fauntleya powolili mijała i teraz denerwowała się nie tym, że nie zdoła nic powiedzieć, ale że może powiedzieć za dużo.

Fauntley Prentice

- Czym się interesuję? - zapytał nieprzytomnie, marszcząc brwi. - Czym ja się... ach! - Brawa dla niego, zdał sobie wreszcie sprawę o co chodzi. Cóż. - Właściwie to brak mi pasji. Nic, zero. Chyba, że za zainteresowania uznać szlajanie się po korytarzach i nagminne poszukiwanie wrażeń - powiedział, wzruszając ramionami. Nigdy nie był jakoś specjalnie ambitny i może właśnie tej ambitności zabrakło mu do ślizgoństwa. A może dużo więcej, niż tylko tego. - Czasem czytam, czasem piszę listy do nikogo, zależy od szeroko pojętej aury...

[Bastet, proszę cię o wybaczenie. Muszę iść kuć na sprawdziany. Możemy tę rozmowę dokończyć jutro, koło 16, ale oczywiście Fannie mozesz zabrać. Pewnie sobie jeszcze kiedyś pogadają (:]

Fannie Watersay

[no, to poczekam (: Bo z Fauntleym tak fajnie się gada xd]
- A ja... Ja pasjonuję się astrologią. Uwielbiam horoskopy, uwielbiam wróżyć. - No, to się otworzyła. Fauntley zaraz pewnie weźmie ją za wariatkę, ale co tam. Raz kozie śmierć, chwilą się żyje i tym podobne. Uśmiechnęła się ponownie. - Kocham także ciszę.
Naprawdę jej odbiło. Naprawdę polubiła Fauntleya.

Fauntley Prentice

- Astrologia jest wygodna - powiedział niedorzecznie, odchylając się do tyłu i spogladając w górę. - Możesz wiecznie patrzeć w niebo i nikt nie ma cię za wariata - wyjaśnił, starając się nie spaść z murku, co przy jego możliwościach było bardzo możliwe. Dla bezpieczeństwa przyjął poprzednią pozycję. Splótł palce i spojrzał uważnie na swoją rozmówczynię.
- Cisza... - zamyślił się na chwilę. - Czy ja wiem? Nie lubi mnie. A ja nie lubię jej martwoty.
Wzruszył bezradnie ramionami.

Fannie Watersay

- Ja kocham ciszę, ale w umiarze. Zbyt długie słuchanie ciszy jest nudne - stwierdziła inteligentnie. - Jaki jest twój znak zodiaku? - Zodiak, pomyślała. W astronomii są to nazwy gwiazdozbiorów widocznych na północnej sferze niebieskiej, a w astrologii są to nazwy 12 sektorów ekliptyki, do których przypisano arbitralnie różne znaczenia wykorzystywane przy stawianiu horoskopów. - Mój to Byk. - Uśmiechnęła się. Na razie wszystko wskazywało na to, że Fauntley nie wziął jej za wariatkę.

Fauntley Prentice

Zmarszczył brwi, wytrącony z równowagi pytaniem, na które nie znał odpowiedzi.
- Nie wiem - powiedział, drapiąc się w zamyśleniu po nosie. - Jestem z jedenastego listopada, ale znak zodiaku... - Cóż, nie był w stanie nawet udawać, że wie.
Przy konkretnych pytaniach nie można lać wody.

Fannie Watersay

- Jedenasty listopada... - Zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć, jaki to znak zodiaku. - Skorpion. Nad wyraz szybko dojrzewa psychicznie. Angażuje się we wszystko, co robi. Kocha samotność. - Wyrecytowała. - Wiele osób czuje przed nim respekt i bojaźń, woląc zejść mu z drogi. Często przypisuje się mu podstęp i pokrętne działanie na drodze do osiągnięcia celu. Jest zawistny, zazdrosny, chciwy. - Uśmiechnęła się znowu. Fauntley nie wydawał jej się być zawistny, zazdrosny i chciwy.

Fauntley Prentice

Roześmiał się szczerze.
- Podziwiam, bo w pięćdziesięciu procentach jest to prawdą. A w pięćdziesięciu nie - powiedział, uśmiechając się wyrozumiale. - Jestem niepozorny, więc nie wzbudzam strachu. Rzadko angażuję się w coś do końca. Dojrzeć psychicznie musiałem szybko, bo tego wymagała sytuacja. Kłamliwy, zawistny i zazdrosny - powiedział, przytakując. - Chciwy w połowie. W zależności od pożądanej rzeczy - dodał w zamyśleniu, przechylając nieco głowę w bok.
Wszystko wypowiedział obojętnym, zabarwionym uprzejmym zainteresowaniem tonem, jakby to, co właśnie powiedział nie dotyczyło jego, tylko kogoś obcego obok.
Przemilczał swoje ostatnie, dziecinne zachowanie. Ot, każdy ma prawo do chwili słabości.

Fannie Watersay

- Do mnie Byk pasuję w też w pięćdziesięciu procentach. Nie jestem egoistyczna, ale trochę uparta - Wciąż się uśmiechała. - Ważną częścią życia Byka jest kontakt z naturą, na łonie przyrody nabiera sił, rozładowuje stresy. Posiada często talenty muzyczne, dobry głos, dodatkowo miłą aparycję. Ma sporo wyczucia, nie jest konfliktowy. - Wyrecytowała. - Ta część do mnie pasuje.

Fauntley Prentice

Przytaknął w zamyśleniu.
- Myślę, że to zbyt subiektywne, żeby uznawać za całkowitą prawdę. I w moim, i w twoim przypadku - powiedział ostrożnie, nie mając zamiaru obrażać czyichkolwiek przekonań. Po prostu nie wierzył w horoskopy. - Inaczej widzisz samą siebie, inaczej widzą ciebie obcy, jeszcze inaczej bliscy znajomi. Horoskop jest tak zaprojektowany, żeby każdy mógł znaleźć w nim cząskę prawdy - zakończył z wyrozumiałym uśmiechem.
Kłamca, zazdrośnik, egoista i sceptyk w jednym.

Fannie Watersay

- Zgadzam się z tym - powiedziała. Nic mądrego na temat horoskopów nie przychodziło jej już do głowy. Co ona tam jeszcze wie? Chyba nic. Wiedziała, że - o ile nie chce wyjść na idiotkę - musi zakończyć tę rozmowę. Dla jej delikatnej głowy nadmiar informacji mógłby okazać się śmiertelny. Zaraz wszystko zacznie się jej mieszać, Strzelca pomyli z Baranem, a Lwa z Wodnikiem. Zacznie jeszcze gadać, że Skorpion jest uległy, a Byk chełpliwy. - Na mnie już czas. Do zobaczenia!
Uśmiechnęła się oczywiście, pomachała Puchonowi na pożegnanie i ruszyła w stronę zamku.