Dziedziniec

Fauntley Prentice

- Do zabaczenia - odpowiedział z dziwnym spokojem i uśmiechem na ustach. Nie żeby jakoś specjalnie go to zaskoczyło.
Korzystając z błogiej samotności rozłożył się na murku i wpatrzył w niebo.

Tibby McGregor

Dziedziniec w Hogwarcie był tego dnia nie za bardzo zatłoczony. To dobrze, bo zyt duża ilość osób przyprawiała Tibby o dreszcze i palpitację serca. Sama dziwiła się sobie, że nadal żyje w tej szkole.
Niespodziewanie jej oczom ukazał się leżący na murku Puchon.
A więc to jest ten Fauntley. Ten od Peppy.
Zwolniła kroku żeby mu się lepiej przyjżeć.
Całkiem słodki ten... Chłopiec.
Poprawiła rozwichrzone włosy i powolnym krokiem ruszyła w stronę murku. Nie chciała zacząć rozmowy. Chciała JEGO sprowokować. Może... Nie, Tibby, nie możesz....

Fauntley Prentice

Pan Puchon ewidentnie nie dał się sprowokować.
Może wynkiało to z tego, że Ślizgonki nie zauważył za bardzo pochłonięty własnymi myślami, a może brało się to z braku jakichkolwiek pomysłów na zaczęcie rozmowy.
Trudno stwierdzić, bo nawet nie drgnął. Niebo najwyraźniej było dzisiaj bardzo fascynujące.

Tibby McGregor

Przeszła już cały dziedziniec.
I NIC!
Nie widział jej. Nie da za wygraną. Uda, że czegoś zapomniała i ponownie przejdzie się tuż obok Niego. Może ma trochę gorszy wzrok.
Jeszcze raz poprawiła włosy.
Jak ty się dziewczyno zachowujesz? On jest PEPPY! Odbiór! PEPPY! To JEJ facet! Zostaw go w spokoju!
Raz nie zawsze, zawsze nie wciąż. Ruszyła przed siebie.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się rozbawiony pod nosem.
- Na tym podłożu słychać każdy krok - mruknął cicho, ale wyraźnie, tak, że Ślizgonka niewątpliwie mogła go bez problemu zrozumieć (przypomniała mu się akurat Iskierka, twierdząca, że on, Pan Puchon, mruczy). Murek był na szczęście niski, więc ręką dosiegnął tego nieszczęsnego podłoża, pukając w nie bezsensownie. - Widzisz? Słychać wszystko - dodał z niedorzecznym zadwoleniem i zmrużył oczy, bo słońcu niespodziewanie zachciało wyjść się za chmur i porazić go w oczy.

Tibby McGregor

- Wszystko? - powtórzyła bezwiednie, obracając się w stronę Fauntleya, ale raczej niekoniecznie oczekując odpowiedzi. - Czyli co konkretnie?
Przez jej głowę przebiegła dziwna myśl, nad którą ewidentnie nie zapanowała - czy ten murek jest wygodny?

Fauntley Prentice

- Kroki. Kroczki. Szelesty. Szmery. Tupanie. Szuranie - wyliczył niezbyt angażując się w sens wypowiadanych słów. - Wszystko. - Wzruszszył ramionami, co w pozycji leżącej nie wyglądało zbyt efektownie.
Właściwie to nie wiedział z kim rozmawia. Zdawał sobie sprawę tylko z tego, że jest to blondynka - tyle kątem oka łaskawie zarejestrował.

Tibby McGregor

- Śmiesz sądzić, że szuram nogami? - teraz w jej głosie pojawiła się lekka nutka irytacji i złości.
Ona szura? Matka zawsze zwracała dużą uwagę na jej postawę. Nie mogła POWŁUCZYĆ nogami! Panowała nad tym. Starała się.

Irytujący gość.
- Nie sądzisz, że to bezczelnie leżeć tak sobie na murku, kiedy się z kimś rozmawia, Panie Puchon?

Aisling Biteford

Ktoś powinien porozmawiać z Aisling o estetyce ubioru. Albo o szanowaniu zdrowia innych, życia innych, innych.
Wściekle różowe coś, co zbliżało się do Fauntley'a dość szybko. Coś, co miao na imię Aisling i było ubrane w bluzeczkę intensywnie różową i tegoż samego koloru rajstopki. I spódniczkę, ale na szczęście czarną. Wyjątkowo bez torby, w niewyjątkowo dobrym humorze.
- Cześć.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się cierpliwie, ale nie podniósł się z murku. Nie przywykł do tego, żeby ktoś go pouczał - takie łaskawe nauki zazwyczaj ignorował, bez radości czy złości. Ot tak.
- Nie twierdzę, że szurasz - powiedział rozbawiony. - Wyliczam tylko, co mozna usłyszeć. Bo o to pytałaś prawda? - zapytał i jednak usiadł, bo zliżało sie do niego to wściekłe różowe coś. Uśmiechnął się do Isie.
- Poza tym - zwrócił się do Ślizgonki. - My jeszcze nie rozmawiamy - upomniał ją uprzejmie i rozczochrał Isie blond czuprynę. - Odpowiedź na pytanie nie jest rozmową.

Tibby McGregor

Różowa bomba. Tylko tak można było nazwać to jasnowłose coś, co w tempie szybszym od rzucanego uroku zbliżało się do Puchona. Obronić go? Zostawić na pastwę losu tej rozwścieczonej dziewuchy, czy może zwyczajnie przysiąść na tym pasjonującym murku i przyjrzeć się jak Fauntley powoli ginie.
Popatrzę.

Aisling Biteford

- W jakiś sposób jest - wtrąciła się dziewczynka, poprawiając włosy i wpinając w nie jakieś motylki, różowe oczywiście. Motylki się lekko ruszały, czyli, ze spinki zaczarowane. Z Irlandii, ciocia Tessie przywiozła jej kiedyś, jak wrócili z wujkiem i wszystkimi z wycieczki. I nawet Bandyta, ta wstrętna małpka, ich nie zabrał.
Usiadła obok Fauntley'a i teraz dopiero spojrzała na Ślizgonkę. Uśmiechnęła się promiennie, mrugając.
- Lubisz Ślizgonki, Fauntley - syknęła cichutko z jakimś chorym uśmiechem.

Fannie Watersay

Nie bardzo wiedząc, gdzie się udać, wróciła na dziedziniec. Dostrzegła leżącego na murku Fauntleya i kiwnęła mu na powitanie głową. Ingnorując zupełnie Ślizgonkę, zwróciła wzrok na blondwłosą Puchonkę i szybko mrugnęła. Ałć. Ten róż zdecydowanie nie był ulubionym kolorem Fannie. Zbyt jaskrawy.

Nola Rice

Czasoprzestrzeń owinęła się na Noli i boleśnie ścisnęła ją za brzuch. Kolejny dzień życia dawał się jej we znaki.
Z zamiarem przewietrzenia kości, opuściła duszny korytarz - jeden z licznych - i wyszła na dziedziniec. Nie było dla niej zaskoczeniem, że ktoś tam już jest. Zawsze ktoś był. Bez ktosiów nie można istnieć, bo samemu też jest się ktosiem. Zniknięcie ktosiów oznaczałoby zniknięcie siebie. Póki co Nola nie chciała znikać. Przynajmniej na razie.
- Witajcie, moi współuczniowie, a w szczególności ci, których jeszcze nie znam.
Sens czasem opuszczał Nolę i wracał w późnych godzinach wieczornych (powiedzmy, po solidnej porcji wisienek zalanych w spirytusie, zastygłych w czekoladzie, które namiętnie spożywała w chwilach poważnego kryzysu osobowości).

Tibby McGregor

- Wypraszam sobie. My się z tym Panem nawet nie znamy! I w ogóle nie rozmawialiśmy. To były odpowiedzi na pytania - teraz to już się oburzyła. Ona i On? Rozmawiać? Lubić się? Ślizgonka i Puchon! Chroń mnie, Salazarze. - Ładne motylki.
Aleś zakpiła, Tibs.