Dziedziniec

Fauntley Prentice

Zachował spokój. Całkowity, o ile całkowity spokój obejmuje rozbawienie.
- Mam słabą pamięć, musisz mi to wybaczyć - odpowiedział, splatając ponownie palce.
Powaga przede wszystkim!

Perpetua Scout

Spojrzała na Fauntley'a z uprzejmym zdziwieniem malującym się na twarzy. Następnie na Iskierkę. Zmarszczyła bardziej i śmieszniej brwi.
- O czymś nie wiem - stwierdziła w końcu, popisując się inteligencją.

Fauntley Prentice

- To jest nas dwoje - stwierdził, wpatrując się w Iskierkę. - Będziesz tak miła i uświadomisz nas? - zapytał przymilnie, a jego spojrzenie przypominało teraz takie, jakie mógłby zrobić maleńki chomiczek, prosząc o smakołyk.

Aisling Biteford

- Idiota! - krzyknęła piskliwym głosikiem. Nie dlatego, ze zrobiło jej się przykro. Po prostu Fauntley tak ją zdenerwował, żę za mocno pociągnęła się za włosy i... o. Zabolało. - Nie wiesz, no, Peppy! Tyś taka sama idiotka! Ja tu próbuję jak do ludzi, a wy bawicie się w te cyrki! W te swoje cyrki! Ten zazdrosny o tą, wmawia sobie jakieś wady, ta udaje świętą... Mamo, dlaczego nie urodziłam się psidwakiem?

Perpetua Scout

- Bo nie miałaś ojca psidwaka - odpowiedziała całkiem spokojnie, przyglądając jej się z niemałym zainteresowaniem. - Ale, Isie... skoro jesteśmy idiotami, to chyba niczego innego poza cyrkami się po nas spodziewać nie można, prawda? - zaczęła dość logicznie. - I nie udaję świętej - fuknęła, spuszczając na chwilę głowę. Czyżby teatralnie? Czyżby świetnie się bawiła?
Cóż, następnie powiodła wzrokiem po granatowoczarnym niebie i jakoś tak się złożyło, że spojrzała na Fauntley'a. Przypadek. Czysty.

Fauntley Prentice

Zmarszczył nos i odruchowo się odsunął, zaskoczony tym nagłym wybuchem Iskierki. Nosz, cholera, diabeł w małą wstąpił!
- Isie, Perpetua wie, że bywam zazdrosny - odpowiedział lekko, nie patrząc w stronę Ślizgonki. - Robię bardzo... ostentacyjne sceny zazdrości - dodał uprzejmym tonem.
Ale chyba w jego oczach błysnęła dezaprobata. Na chwilkę i neizbyt wyraźnie.

Aisling Biteford

Ona dostała jakiegoś ataku, czy co? Wariatka. Głupiutka Puchoneczka, które nie chce zbawiać świata. Masz bardzo ładne marzenia, Iskierko. A kysz, czarny koszmarze!
- No, wie - powtórzyła, nerwowo kiwając głową.
I nagle się rozpłakała, bo pomyślała sobie, że taka piękna miłość po prostu się zmarnuje. Że będzie nieszczęśliwa. Jak Romeo i Julia. Czy Fauntley byłby gotów mrzeć z miłości?

Perpetua Scout

- Iskiereczko - powiedziała tylko, podchodząc do niej. Tak, ruszyła swoje szanowne cztery litery i usiadła obok płaczącej dziewoi. Objęła ją ramieniem - niczym starsza siostrzyczka młodszą, której przyśnił się koszmar. Założyła jej kosmyk włosów za ucho, cały czas uśmiechając się wyrozumiale.
- Nie płacz, nie ma powodu.
W jej tonie było coś z pewności. Z rozbawienia też. Ale z pewności więcej. Sporo więcej.

Fauntley Prentice

On też się ruszył i przykucnął obok Isie. Dobrze, że nie znał powodu tej histerii. Bardzo dobrze wręcz.
- Właśnie, nie ma powodu - przytaknął, rzucając Perpetui spojrzenie. Krótkie, bardzo krótkie.

Aisling Biteford

- Skąd ta pewność? - zapytała, podnosząc gwałtownie głowę. Kosmyk znów opadł jej na twarz.
Iśka wyglądała śmiesznie, kiedy płakała. Jej mały nosek robił się zupełnie czerwony i jeszcze bardziej... idiotyczny.
Przecież oni są dla siebie stworzeni. Mają już nawet instynkty rodzicielskie. Czy Perpetua byłaby gotowa na wychowanie dziecka, gdyby pewnej upalnej nocy Fauntley'a poniosło? Gdyby nie wytrzymał namiętności i nie umiał już powstrzymać swej żądzy? A może umiałby? Czy oni, skoro zachowują się jak dzieci, są w ogóle uświadomieni?

Perpetua Scout

- Życie jest piękne, świat pełen różowych króliczków, a na niebie są migoczące szczęściem gwiazdy. - Teatralnie spojrzała w górę. - Nie ma powodu do płaczu. Nie teraz, nie dziś, nie w tej chwili, nie w tym stuleciu... - urwała, spoglądając na Iskierkę ponownie. Długo. Znowu poprawiła irytującego kosmyka. - Tak lepiej - mruknęła pod nosem, uśmiechając się z przyzwyczajenia.
Czytanie w myślach może być przekleństwem. Perpetua na szczęście żyła w słodkiej niewiedzy i nie rozumiała tego stwierdzenia.

Fauntley Prentice

Zdecydowanie warto było przeżywać te wszystkie kłótnie o brak emtpatii, żeby teraz po prostu tych myśli nie rozumieć. Biedny Fauntley dostałby chyba ataku serca.
Ale skoro nic nie wie... spojrzał tylko na Perpetuę, przyglądając się jej przez chwilę. Różowych króliczków? Aż rozejrzał sie dookoła. Naturalnie wszystkie różowe króliczki wcięło, ale siedział cicho, nie zamierzając obalać tej iście różowej tezy.

Fauntley Prentice

[podczas chwilowej słabości forum]

ISIE:
Stop.
- Perpetuo, chcesz tabletkę na gorączkę? - zapytała z przerażeniem. Zaczęła rozglądać się wokoło. - Mam tabletki gdzieś w torbie, mam je, jeszcze od... od Nigela. - Nigel leżał w Mungu obecnie. Kiedyś, trzy lata temu Nigel był ćpunem. Całkiem sympatycznym. Ale Iśka o tym oczywiście nie wiedziała.
- Wasze małe, perpetuo-fauntlesiątka będą mieć trudne dzieciństwo. Rodzice boją się przed sobą przyznać, ze się pragną i pożądają, udają, że ich pociechy są jedynie przypadkiem, kiedy jeszcze nieuświadomieni oddali się namiętności... - Ugryzła się w język.
Ja tego nie powiedziałam na głos, prawda?

FAUNTLEY:
Zamrugał, jakby się przesłyszał. Bo się przesłyszał, prawda? PRAWDA? Spojrzał na Perpetuę, szukając najwyraźniej pomocy.
- Isie... - zaczął spokojnie, bardzobardzo cierpliwie. - Skąd Ci przyszło do głowy, że kiedykolwiek zaistnieje coś takiego jak perpetuo-fauntlesiątka? - zapytał i można by jego ton spokojnie wziąć za poważny. Ale on był tylko zdruzgotany tym, co usłyszał.

ISIE:
- To chyba oczywiste, nie? - zapytała ze zdziwieniem, pociągając nosem. - Nie wiesz skąd się biorą dzieci? - dodała trochę weselej do Pana Puchona, zezując na Perpetuę.

FAUNTLEY:
Przymknął na chwilę oczy. Nadal był za bardzo zaskoczony żeby się śmiać.
- Isie, a czy ja wyglądam na kogoś, kto nie wie skąd się biorą dzieci? - zapytał niewinnie, spoglądajac na nią. Tak, teraz był już rozbawiony, bo zaskoczenie, które Isie wywołała trochę minęło. Ale tylko trochę!
Zagrzł wargi, ale to i tak nic nie dało.
- Dzieci przed ślubem to byłby skandal - mruknął i usiadł, bo czuł, że Isie, kiedy następnym razem się odezwie może zwalić go z nóg.

Perpetua Scout

No i całą powagę szlag trafił. Popatrzyła szczerze rozbawiona na Fauntley'a, zapewne szukając pomocy, a gdy jej tam nie znalazła, zerknęła na Iskierkę. Przestała ją obejmować, splotła abstrakcyjnie palce i... roześmiała się. Ale tak... cicho. Absurdalnie cicho. Bo śmiać się powinno głośno, prawda? Ona najwyraźniej nie potrafiła. Albo poszła za starą zasadą: coś cię przerasta, to się śmiej.
Głupie, a jakie pomocne!
Przekrzywiła lekko głowę, przyglądając im się lekko zamglonymi oczami.
- Te tabletki się chyba przydadzą - zaczęła.

Aisling Biteford

- No... - mruknęła niepewnie, po czym na czworakach zbliżyła się do Fauntley'a. Targając sobie rajstopki, jakie to urocze. Złapała Puchona za podbródek i obejrzała go ze wszystkich stron. Jego buźkę. - Kolisz - zauważyła z rozbawieniem, gładząc go po policzku. - No - powtórzyła, uśmiechając się szeroko. - Może i wiesz, czy ja wiemmm...