Dziedziniec

Perpetua Scout

Pokręciła tylko wymownie głową.
- Masz jakieś przesłyszenia? - Wyszczerzyła się niewinnie. Nie, nic nie słyszała, prawda?

Fauntley Prentice

Zamrugał jeszcze raz.
- Nie, wiesz... tak mi coś... jakby mucha latała - powiedział i wykonał jakiś dziwny ruch ręką, jakby chcąc zobrazować lot tego owada.

Perpetua Scout

- Mucha, powiadasz? - zagadnęła z udawanym zdziwieniem w głosie. - To ciekawe. Tak tutaj?
Wykonała podobny ruch ręką w podobnym miejscu.
Była późno, ona była śpiąca, a Fauntley był smokiem. Czy trzeba mówić coś jeszcze?

Fauntley Prentice

Smokiem niekoniecznie żądnym krwi. On wolał to przemilczeć.
- Nie, bardziej tu - powiedział, powtarzając ruch w powietrzu gdzieś bardziej na lewo. - I strasznie hałasuje - dodał oburzony, bo przecież bzyczące głośno muchy to skandal.
A z Iskierką sobie jeszcze kiedyś porozmawia. Oj, taaaak...

Perpetua Scout

- Ach, tutaj?
Powtórzyła próbę ukazania toru ruchu muchy.

Fauntley Prentice

- Mhm.
Na tym zakończył swoją elokwentną wypowiedź. Uśmiechnął się nawet, ale Perpetua wcale nie musiała tego uśmiechu w ciemności dojrzeć. Odchylił głowę do tyłu i spojrzał w niebo. Zachmurzone niebo, z kilkoma gwiazdami. Hm.

Perpetua Scout

- Dziwnie leciała - skomentowała krótko, również wpatrując się w niebo. Już to chyba kiedyś opracowywali i się chyba źle skończyło. No ale wtedy nie było muchy!

Fauntley Prentice

Czyżby mucha-coś-na-wzór-przyzwoitki?
- Bardzo dziwnie - powiedział cicho, bo mówienie normalnym głosem wydało się teraz nagle nie na miejscu. - Może to była pszczoła? One robią takie elipsy w powietrzu - powiedział i jeszcze raz wykonał ten dziwny ruch, tym razem jednak przed sobą. - Dziwnie leciała - powtórzył po niej, jak sporo spóźnione echo.

Perpetua Scout

- Chyba poleciała w kierunku zamku - stwierdziła po chwili ciszy, w której nie brzęczała ani mucha, ani pszczoła.

Fauntley Prentice

- Zdecydowanie w stronę zamku - przytaknął i siedział jeszcze tak chwile bezczynnie, gapiąc sę w niebo. A potem wstał niezgrabnie, otrzepując sobie szatę z brudu. - Chodź - powiedział, wyciągając rękę w jej stronę. - Może chce nam pokazać coś ważnego.

Perpetua Scout

Chwyciła tę nieszczęsną rękę. Czy on naprawdę uważa, że ona sama wstać nie umie? No cóż, zawsze była trochę niesamodzielna.
- Coś ważnego - powtórzyła w zadumie. Najprawdopodobniej także chciała pobawić się w echo.
Wstała.

Fauntley Prentice

Może szukał pretekstu, żeby złapać ją za rękę? Kto go tam wie.
Pociągnął ją delikatnie w stronę zamku. Sam się, sierota, potknął, ale (cud!) nie upadł. Tylko się potknął. Tak trochę.
Nie musiał mówić, że ją odprowadzi. To było oczywiste. Był przecież Chłopcem Do Odprowadzania, prawda?

Perpetua Scout

Prawda, był. Pewnie dlatego po prostu poszła za nim bez zbędnych komentarzy.

Tibby McGregor

Dzień nie należał do pięknych i słonecznych. Wręcz przeciwnie. Wiało jak cholera! Nie było niczego gorszego jak samotny spacer w wietrzny dzień. Wrrr!
Jej blond pasma wiły się jak szalone. Niektóre wpadały do oczu. Inne znów lądowały w ustach dziewczyny. Przyklejały się nieznośnie do pomadki ochronnej.
Zapamiętać: wiązać włosy przed wyjściem z zamku w wietrzną pogodę.
Ruszyła ku zielonym i twardym ławeczkom. Ciekawe jak długo wytrzyma.

Natalie Hepburn

Panna Hepburn również postanowiła się przewietrzyć. Zamek wydał jej się dzisiaj dziwnie duszący. Jakby chciał pozbawić jej wolności.
Jako, że uwielbiała wiatr, który był jej dużo bardziej posłuszny niż woda, włosów również nie związała, bo jakoś nie lubiła tego robić. Być może swoista metoda odznaczała się w jej postępowaniu. Bo przy każdym podmuchu jej włosy układały się inaczej. Bardziej fantazyjnie, niekoniecznie ładnie.
Można było zauważyć, że jest jakaś taka... zmęczona?
W ręku ściskała książkę, a na ramieniu przewieszoną miała torbę, z której wystawały pędzle.
Stała, wystawiając twarz do zasłoniętego chmurami słońca.
A potem poruszyła głową i uśmiechnęła się do siedzącej na ławeczce dziewczyny. Ot, tak.