Dziedziniec

Ailith Ingart

- Chcesz spać - zapewniła i pociągnęła go za rękę w stronę zamku.

Terry Wingstock

- Nieee... Mój parasol... Ukradli. I nóż został... - marudził, idąc powoli za nią - Ailith... Ja nie chcę... Proszę...

Kolumna milczała uparcie. Nawet wtedy, kiedy drzwi zamku trzasnęły przejmująco.

Perpetua Scout

Siedziała na murku. Oczy miała raz otwarte, raz zamknięte. Nie mogła się zdecydować na ich jeden stan. Chciała i obserwować grę barw na niebie, i wyobrażać sobie powstałą w rezultacie paletę. Ostatnio rzadko myślami była przy ziemi, więc nie wyda się dziwnym, gdy stwierdzę, że i tym razem rzeczywistość była dla niej tylko i wyłącznie przydługim słowem na R. Wymówiła je bezgłośnie, jakby na próbę - a może go smakowała? Widocznie wydało się gorzkie, bo skrzywiła się. Na chwilę, w następnej już była uśmiechnięta.

Fauntley Prentice

Fauntley bezpretensjonalnie usiadł obok niej. Entuzjastycznie, jakby przyszedł jej powiedzieć, że właśnie zetknął sie z istotą poza ziemską.
Ale nic z tych rzeczy!
- Znalazłem cię.
Plus uśmiech i niestaranna próba pozbycia się z czoła niesfornych kosmyków.

Perpetua Scout

- Gratulacje. Za chwilę dostaniesz kupon na watę cukrową i pluszaka z wielkim napisem "HURRA!". Oczywiście możesz oddać dobrodusznie kupon i nie dostać nic.
Oczy miała aktualnie otwarte. Błękit tak ładnie mieszał się z pomarańczem!
- Trudny wybór, no nie?

Fauntley Prentice

Udał, że poważnie się namyśla. No bo to robił, nie?
Podrapał się po nosie.
- Od waty cukrowej przytyję. - To był obecnie jego główny problem. Doszedł dawno temu do wniosku, że jest rozhisteryzowaną nastolatą na diecie. Same sałatki!

Perpetua Scout

- Zawsze możesz oddać kupon mi. - Zasugerowała. Bo mógł, no nie? - I to byłoby bardzo miło z twojej strony.
Pokazała rękami jak miło - jakiś gest a'la 'jestem Godzillą', po czym, marszcząc brwi, poprawiła się:
- Bardzo, bardzo, bardzo miło.

Fauntley Prentice

- Ale wtedy to ty przytyjesz.
Ach, no oczywiście, waga to był dzisiaj problem dnia.
- Muszę się o ciebie troszczyć. - Ta powaaaaga. Nie żeby oczy go zdradzały, skądże!

Perpetua Scout

- Ale ja lubię watę! - Tak, argument nie do odparcia. Choć to naprawdę miło, że się troszczy o jej wagę.

Fauntley Prentice

Bardzo miło, prawda?
- Ja też. - Co za ewidentne kłamstwo! - Ale musimy opanować swoje chcenia, bo tak było zapisane... - rozejrzał się wokoło, szukając natchnienia - ... w gwiazdach! Tak, właśnie w gwiazdach - powtórzył, chcąc podkreślić, że o tym cały czas myślał.

Perpetua Scout

- Czy gwiazdy uważają więc, że nie mogę zjeść waty cukrowej dla dobra... wszystkiego?
Oj, jak to pięknie zabrzmiało. Wyglądała jak mała dziewczynka, która twierdzi, że braku jednego ciasteczka w puszce nikt nie zauważy. Naprawdę - ani trochę absurdalnie. No, może troszkę. Troszeńkę.

Fauntley Prentice

Troszeńkę.
- Ludzkości - poprawił ją, kiwając głową z zapałem. Zwiesił nogi po drugiej stronie murku i pomachał nimi jak małe dziecko.
Przestał, kiedy uderzył sie w jakiś pokrętny sposób w kostkę.
Tylko on tak potrafi.

Perpetua Scout

- A co mnie ludzkość obchodzi?! Niech wszyscy zginą, tylko my przeżyjemy i będziemy jedli watę cukrową!
Nie, w jej wypowiedzi wcale nie było nieścisłości. Przestała się uśmiechać i prychnęła. Widocznie brak ciasteczka został zauważony, a ona teraz się tłumaczyła: "To nie ja! To Fauntley je zjadł!"
- Watę cukrową - powtórzyła dużo ciszej i bardziej do siebie niż do niego. A w jej głosie był jakiś... smutek? Raczej żal.

Fauntley Prentice

Fauntley, gdyby wiedział o co chodzi, pisnął by pewnie, że to nie on. Że on czysty jak łza i niewinny jak lelija!
Ale nie wiedział, więc siedział cicho. Do czasu.
- Ja nie umiem robic waty cukrowej. A ty? - zapytał i nie czekając na odpowedź trajkotał dalej:
- Bo wiesz, jeśli ty też nie umiesz, to potrzebny nam na świecie jeszcze ten od robienia waty, ten od robienia cukru, ten od maszyny do robienia waty, ten od części do tej maszyny, ten od patyczków który robie je do waty, albo szaszłyyyyyków...
Wyliczał na palcach, psując wizję przyszłości.

Perpetua Scout

- To ona nie... rośnie? - W domyśle "na drzewach".
Mrugnęła raz, czy dwa. I kogo obchodzi fakt, że teatralnie...
- Nauczymy się - stwierdziła. Uniosła podbródek triumfalnie i spojrzała na niego z dziwną pasją w oczach. Prawie taką jak przy dyskusjach o paprotkach.
- Nauczymy się! - powtórzyła głośniej. Zeskoczyła z murku, zrobiła coś na wzór piruetu i spojrzała w niebo. Chyba coś tam widziała. - Będziemy robić najlepszą watę na świecie! Produkować najlepszy cukier na świecie! I robić najlepsze patyczki na świecie!
I jedyne, ale co tam!