Jezioro

Ailith Ingart

Wzruszyła ramionami. Kolejny kamyk odbił się od powierzchni jeziora.
- Różne - odparła lakonicznie.

Terry Wingstock

Westchnął niesłyszalnie.
Podszedł do niej i stanął obok. Chwilę przyglądał się rozchodzącym się na wodzie kołom niedaleko miejsca, w którym zatonął kamyczek.
- Masz - stwierdził, podając swojego otoczaka.
Dłoń znów powędrowała do kieszeni.

Ailith Ingart

Wzięła otoczaka i wrzuciła go do wody. Bez słowa.

Terry Wingstock

Śledził wzrokiem lecący kamień, aż do momentu, gdy dało się słyszeć ciche "plum".

Chciał powiedzieć, że ucieczka, choćby najbardziej spektakularna nie jest wyjściem... Ale nie było chyba takiej potrzeby. Zdał sobie sprawę, że ona wie.

Spokojnie odwrócił się i popatrzył na Ailith. Kąciki ust uniosły mu się nieznacznie. A potem delikatnym ruchem odciągnął jej z twarzy niesforny kosmyk rudych włosów, który zmienił swoje położenie najprawdopodobniej podczas biegu.

- Do zobaczenia - stwierdził, idąc w kierunku szkoły.

Ailith Ingart

Nie ruszyła się nawet na milimetr. Dopiero kiedy odszedł, wściekle cisnęła kolejnym kamieniem o wodę, która rozbryzgnęła się małymi kropelkami. Kolejne wodne kręgi zafalowały, a Ailith przykucnęła na ziemi i zapatrzyła się przed siebie, odrobinę bezmyślnie.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy patrzyła na falującą wodę. W jej błękitnych, porcelanowych oczach kryła się fascynacja, chęć sprawdzenia, co jest głębiej. Przełknęła głośno ślinę, podchodząc do Ailith. Usiadła koło niej, ale milczała, zapatrzona w malutkie fale.

Ailith Ingart

- Cześć Lucy - wychrypiała, przerywając milczenie. Kaszlnęła krótko, zakrywając usta zwiniętą dłonią. - Co słychać?

Lucy D. Vivian · Gość

- Po staremu - stwierdziła mała poważnie, nie odrywając wzroku od tafli jeziora - Statyka, dynamika, entropia. Od lat wszystko biegnie tym samym torem, na podstawie tego samego Cyklu. I te spoiwa, kreacjonizm... a ponadto, mam perwersyjną ochotę na bułkę z budyniem i wątróbką. A ty?

Ailith Ingart

- Nie lubię budyniu - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Wstała i otrzepała grafitową spódnicę.
- Chodź do zamku, wieje - zaproponowała. Faktycznie, wiało.

Lucy D. Vivian · Gość

- Wieje - przyznała Lucy i uśmiechnęła się z westchnieniem, wpatrując się w głębiny - I robią się falę.
Lubiła wodę. Prawie zawsze się topila.

Ailith Ingart

Złapała małą za rękę i pociągnęła w górę.
- Chodź - wskazała głową w stronę zamkowych murów.

I poszły.

Terry Wingstock

Przyszedł, nie wiadomo właściwie kiedy i skąd.
Położył torbę pod drzewem, sam zaś usiadł na niej, nie przejmując się zbytnio stanem rzeczy schowanych w środku.

Skrzywił się, przymykając lekko lewe oko. A potem przyłożył dłoń do skroni.
I przeklął. Tak szpetnie, że gdyby był przy nim jakiś uczeń, z pewnością by się oburzył. Ale jego to nie obchodziło.
Bolała go głowa. Makabrycznie.
Ale ostatecznie, niedawno spadł ze schodów, prawda..? Co z tego, że miał uderzoną prawą część głowy...
Zaczął szybko oddychać. Szybciej.

I nagle wszystko ustało.
Odetchnął.
Zdjął krawat i rozluźnił koszulę pod szyją. A potem wyjął spod niej błękitny kamień, zawieszony na srebrnym łańcuchu. I wpatrywał się w niego.
Pulsował mdłym światłem.

Natalie Hepburn

Nie zauważył, że niedaleko również ktoś siedział.
Natalie Hepburn, ta, co to nad nim stała w skrzydle szpitalnym, teraz na wpół leżała, wsparta na łokciach i mrużyła oczy, wpatrując się w dal.
- Jak kląć, to soczyście, co? - zapytała, uśmiechnąwszy się i uniosła jedną brew.
Chyba nie zauważyła kamienia, bo o niego nie spytała, co z pewnością uczyniłaby niezwłocznie, gdyby jednak zobaczyła.

Terry Wingstock

Ręka momentalnie wsunęła się za bluzkę, zniknął za nią również kamyczek.

Na jego twarz powrócił uśmiech. Nawet udany.
- A, raz na rok można sobie pozwolić... - stwierdził, bawiąc się krawatem.

Natalie Hepburn

- Wyleczony? - zapytała i obdarzyła chłopaka uważnym spojrzeniem. - Bo nie wyglądasz. Nie całkiem.