Jezioro

Terry Wingstock

Potarł kciukiem brew:
- A nie dałoby się samej Hammett, bez Ingarta...? - zapytał, nie spodziewając się odpowiedzi.
W zasadzie, to szkoda, że nie miała nic więcej. Lubił rzeczy piękne.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy nie patrzyła na Natalie, tylko na Terry'ego, gdy odpowiadała.
- Tak, od Iana Murraya - podrapała się w nos, przełknęła ślinę - Ponoć mają bardzo przydatne właściwości. I trochę mi głupio, bo ja mu dałam tylko wstążkę. Muszę mu przynieść coś, co i jemu się przyda.
Spojrzenie zamglone, pełne zastanowienia. A potem uśmiechnęła się do Terry'ego, tak bardzo szeroko, tak bardzo przyjaźnie, jakby zobaczyła gwiazdkę z nieba.

Natalie Hepburn

- Koboldy są cudowne - stwierdziła. - Zwłaszcza te z bajek. No, popatrz tylko, jak je grzybki.
Wskazała na rysunek. Nie był szczególny, ot co, kot, który je grzyby i ma dłuższe uszy oraz bardziej puszysty ogon.
- Kocham koboldy - mruknęła. - Są takie pocieszne...
I uśmiechnęła się.
- Mam samą Hammett, ale w dormitorium. Mnóstwo szkiców wala mi się po teczkach...

To była tylko próbka. Narysowane w pośpiechu bazgroły.

Terry Wingstock

Bardziej niż na grzybki spoglądał na samą Natalie. Kwestię koboldów pozostawił dla siebie.
- Chętnie bym je kiedyś przejrzał, jak będzie okazja - stwierdził rzeczowo.

A potem zerknął na Lucy. Ze słabym, ale jednak uśmiechem.

Natalie Hepburn

- Jeśli będę miała je przy sobie, a będziesz w pobliżu, to czemu nie - odpowiedziała wesoło.
Nie zareagowała na wzmiankę o Ianie, bo czuła się zamroczona. Jakby nagle wybuchły jej w głowie fajerwerki.
Oblizała nerwowo wargi, wstając.
- Chyba was opuszczę - mruknęła, marszcząc brwi. - Muszę się przejść.
Odwróciła się i wkrótce zniknęła im z oczu.

Lucy D. Vivian · Gość

- Chyba nie czuła się najlepiej - skomentowała Lucy, nie odrywając wzroku od Terry'ego. Sama zaś ruszała palcami w pobliżu własnego mostka, ale nie wiedziala dlaczego.
Miała oczy koloru chłodnej, błękitnej porcelany.

Terry Wingstock

Nie zareagował, jakoś specjalnie na odejście Natalie.

Ocenił stan trawy rosnącej pod nim, następnie zaś przełożył torbę pod głowę i położył się na plecach. A potem znów dłoń spoczęła na mostku.
Łup, łup, łup...
Szumiało w uszach.

- Chyba się zdrzemnę... - mruknął przepraszająco.

Ale po jakimś czasie zmienił zdanie. Zgarnął teczkę z ziemi i nie otrzepawszy się, odszedł szybko w kierunku szkoły.

[przepraszam, muszę w kimę XD]

Terry Wingstock

Przyszedł nad jezioro.
Położył torbę na brzegu. A sam przykucnął przy wzruszonej delikatnymi falami tafli i zanurzył w niej ręce.

Bryzgnął sobie na twarz zimną wodą.
A potem zaczął trzeć lewy rękaw.
Jakby coś zmywał.

Następnie, mokry, usiadł pod drzewem.
I siedział, gapiąc się przed siebie.

***

Po kilkunastu minutach zabrał torbę i się oddalił.

Amelia Hammett

Nadeszła od strony zamku i rzuciła torbę na trawę. Chwilę później leżała z rękami pod głową i obserwowała leniwie przesuwające się po niebie chmury. Nuciła przy tym cicho jakąś piosenkę. Ostatnio jakoś za często to robiła.

A dużo później wróciła do szkoły.

Natalie Hepburn

Stanęła nad brzegiem jeziora, pozwalając, by wiatr owiewał jej twarz i wysunął z koka parę niesfornych pasemek. Rozłożyła ręce i westchnęła głęboko, napawając się ciszą i trelem ptaków siedzących na pobliskim drzewie.
Tafla jeziora była gładka, nieprzenikniona jak zawsze. Jednocześnie znajoma i obca. Fascynująca.
Natalie przymknęła oczy.
Tu było dobrze. Lepiej niż gdziekolwiek na świecie.

Terry Wingstock

Przyszedł właściwie znikąd.

Usiadł na piaszczystym kawałku brzegu i wbił spojrzenie w przestrzeń przed sobą.
Minę miał poważną, co w jego przypadku stanowiło pewną odmianę od codzienności.
Sprawiał wrażenie głęboko zamyślonego. Od czasu do czasu, wydawało się nawet, że coś do siebie szeptał.
A może nie..? Może to tylko delikatny wiatr poruszał wierzchołkami drzew...?

Bezwiednie zaczął przesypywać piasek z dłoni do dłoni.

Terry Wingstock

W zaroślach obok coś się poruszyło.
Raz, drugi, trzeci...

Zerknął w tamtym kierunku, otrzepał dłonie i wstał.

Coś pisnęło cichutko.
A potem z trawy wyjrzała żółtobrązowa mordka małej myszy.

Uniósł brew do góry.
- Nie za wcześnie na spacery, mała..? - zapytał, schylając się. Gryzoń zaczął panicznie przebierać kończynami. Nie przesuwał się jednak zbyt naprzód. Przeciwnie. Każdy ruch zdawał się odnosić skutek przeciwny do planowanego: zwierzątko wybijało się do przodu, a lądowało na boku, bądź traciło równowagę i opadało na jasny brzuszek.

Terry wyciągnął z kieszeni różdżkę, podsunął ją pod łebek myszy i uniósł go delikatnie do góry. Małe serduszko waliło jak oszalałe, pazurki broniły się przed kontaktem.

Gryfon skrzywił się.
Wyszeptał zaklęcie.

A zaraz potem mysz opadła bezwładnie na trawę.

Wziął ją za ogon i zamknął w dłoni. A potem wrócił na swoje miejsce. I znów pogrążył się w myślach, gładząc leciutko bezwładne ciałko po futerku.

Terry Wingstock

Westchnął ciężko, wyrywając się z zamyślenia.
Podniósł sztywną myszkę w górę, by lepiej się przyjrzeć.

- No i co ja mam z tobą teraz zrobić...? - zapytał cicho, przesuwając główkę gryzonia nieco na lewo.

No właśnie. Nie miał pomysłu.

Abigail Patton

- Cześć. - Powiedziała wesoło. Miała dziwnie dobry humor. Uśmiechnęła się radośnie, a jej szare oczy zmieniły się w dwa przecinki. Nie możne powiedzieć, żeby był to uśmieszek piękny, czy też pociągający, ale na pewno bardzo sympatyczny. - O, masz mysz? - Zapytała ciekawie. Abigail była okropnie ciekawska. Miała nadzieję, że jej pytanie nie zabrzmiało wścibsko.

Terry Wingstock

Zmrużył oczy, przesuwając palcem po lewej tylnej łapce.
Nierówność i asymetria były tak bardzo widoczne i wyczuwalne, że nawet on, laik nie znający się na medycynie i leczeniu, był w stanie stwierdzić, że kość jest złamana.

Po raz kolejny westchnął i przesunął dłonią po łebku zwierzątka.
Pisnęło cichutko, przez sen.
Ale było spokojniejsze. O wiele spokojniejsze niż wtedy, gdy ze złamaną kończyną starało się przed nim uciec.

W zasadzie rozważał dwie możliwości.
Albo da ją Sowie, a ta uczyni z niej kolację.
Albo zaniesie ją do...

Neh. Musiał to jeszcze przemyśleć.

Widząc dziewczynę, poderwał głowę.
- Oh, cześć... No, mam, mam...