Jezioro

Perpetua Scout

Tak jakoś przestała się przygłupio uśmiechać. Filozoficzne tematy ostatnio doprowadzały ją jedynie do migreny, a jednak to kontynuowała. Oczywiście przez myśl jej nie przeszło, że to też podchodzi pod masochizm.
- To nie lepiej tak za jednym razem? - zagadnęła tonem na wpół żartobliwym, a na wpół śmiertelnie poważnym. Bo w końcu wcale nie zabrzmiało to sugestywnie, prawda?

Fauntley Prentice

- Nie - odpowiedział bez namysłu. - Wtedy nie ma zabawy. Sam zainteresowany umiera i koniec. Nawet na własną śmierć patrzeć nie może. - Zamilkł na chwilę, gasząc papierosa gdzieś w trawie. Nie zadbał o to, żeby pozbyć się niedopałka. - Chyba, że usiądzie przed lustrem i dźgnie się sztyletem - uzupełnił w zamyśleniu, rzucając przeciągłe spojrzenie w stronę nieba. - Wtedy będzie widział, ale to i tak nie ma zabawy - dodał, wzruszając ramionami. Tłumaczenie własnych myśli nie szło mu najlepiej.

Perpetua Scout

- Czyli rozumiem, że doprowadzasz się do śmierci, tylko i wyłącznie po to, by móc na nią patrzeć.
Cóż. Powagę zachowała, ale to nie znaczy, że oczy dziwnie jej nie błyszczały, a wargi nie drgały zupełnie tak, jakby za chwilę miała się histerycznie roześmiać. A ona wcale nie miała takowego zamiaru. Wcale!

Fauntley Prentice

- A bo ja wiem - mruknął obojętnie, znowu wzruszając ramionami. - Może.
Zdecydowanie powinien się wyspać, bo, co gorsze od bredzenia, zaczynał się robić apatyczny. Ziewnął przeciągle, a potem bezpretensjonalnie rozłożył się na trawie, dalej obracajac źdźbło w palcach. Gapił się bezmyślnie w niebo z niedorzecznym, bladym uśmiechem.

Perpetua Scout

Przekrzywiła lekko głowę i przyjrzała mu się z jakimś nieuzasadnionym rozbawieniem. Ale się nie odezwała. Zrobiła to za porządek z rozbrykanymi kosmykami, które właśnie pobijały szczyty bezczelności. A przynajmniej spróbowała. Wiało!

Fauntley Prentice

Oj, wiało. Fauntley czuł to nawet tu, całkiem przy ziemi. Uznał to za bezczelne, ale nie wiedział do kogo miałby złożyć zażalenie, więc sobie darował, a raczej miał zamiar sobie darować. Bo naprawdę nie robiłby z siebie idioty gdyby to wiatrowe coś nie wyrwało mu JEGO źdżbła trawy. Ale wiatr był złośliwy i musiał to zrobić. Teraz, tu, przy Perpetui! Co za złośliwość rzeczy wietrznych.
Niewiele myśląc (żadna nowość, nawiasem) Fauntley zerwał się z ziemi i zrobił parę bezsensownych kroków w pogoni za złodziejem.
- Co za...! - urwał, w ostatnim momencie tłumiąc niezbyt przyjemne dla ucha przekleństwo. Tupnął.

Perpetua Scout

Zazwyczaj tłamsiła w sobie, gdzieś w zarodku, nieuzasadnione wybuchy śmiechu. Ale ten był jak najbardziej uzasadniony. Początkowo zakryła usta dłońmi, jednak gdy to nie mogło - zakryła całą twarz, by nic nie widzieć i by on nie widział.
A kosmyki były cholernie bezczelne.

Fauntley Prentice

- Co za... - powtórzył w bezsilnej złości i obrzucił Perpetuę oburzonym spojrzeniem. Tupnął jeszcze raz, sprawiając wrażenie rozkapryszonej nastolatki. No ale trudno.
- Co za... - powiedział jeszcze raz, ale nie mógł znaleźć stosownej obelgi. - Co za wiatr jeden, noooo - wymruczał do siebie niewyraźnie, a reszta jego nieartykułowanych pomrukiwań zagłuszył właśnie ten bezczelny wiatr, który zawył sobie troszeczkę.
Z radości pewnie. Niech go szlag!
Kradzież źdźbła trawy to bardzo poważna sprawa.

Perpetua Scout

- Co za wiatr jeden - powtórzyła po nim, nie kryjąc się ze swoją wesołością. - To była obelga wszech czasów, panie Puchon.
Aktualnie jej turkusowy sweterek nie wydawał się aż tak śmieszny, prawda?

Fauntley Prentice

- Starałem się - wymruczał naburmuszony, splatając ręce na klatce piersiowej. Obserwował świat spod swojej potarganej grzywki. Sprawiał wrażenie wariata, który błądzi wzrokiem za wiatrem, którego przecież zobaczyć nie można.
Cóż.

Perpetua Scout

Milczała uparcie, obserwując go mimo tych cholernych kosmyków. Mrużyła oczy, wykrzywiała wargi w lekkim uśmiechu, rozciągała sweter - kryjąc w nim całe dłonie. Można by rzecz, że wiatr dodaje jej urody. A przynajmniej do momentu w którym się nie odezwie. A tego zamiaru robić nie miała.

Fauntley Prentice

Stał jeszcze tak chwilę, dla odmiany wpatrując się w jej osobę.
- Potarga cię zaraz - stwierdził bardzo... inteligentnie, przyglądając się jak ten bezczelny wiatr ja traktuje.

Perpetua Scout

- Nie szkodzi. Nawet jeśli na drobne kawałeczki. Chyba jestem zwolenniczką szybciej śmierci.
Wyszczerzyła się niewinnie.

Fauntley Prentice

Wymruczał coś niewyraźnie.
- Ale tak nie można. Targanie ludzi jest karane - powiedział, zrywając sobie nową trawkę. A co.
Potem spojrzał badawczo na Perpetuę, przekrzywiając nieco głowę. Podszedł do niej i stanął za jej plecami od strony, z której ewidentnie wiał wiatr. No i udawał wiatrochron, ale szło mu marnie - anemiczne wiatrochrony nie są zbyt praktyczne.

Theophil Venom

Theophil był znudzony. Po prostu. Jakieś zidiociałe oczekiwania rodziców mało go obchodziły. Skarb Dla Naiwniaków - także. No, dobra, skarb go obchodził. O ile istniał.
Czas spędzony nad jeziorem może być obfity w głębokie przemyślenia, prawda? Przynajmniej w takim celu udał się tam pan Venom.
Z daleka zauważył dwie postacie. Jedna z nich miała spory kłopot z fruwającymi włosami, druga zapewne była rodzaju męskiego. Dopiero zauważył, że wiatr nieco się rozhasał. Skręcając ku owym osobom, włosy wpadły mu do oczu. Odgarnął je, by już po chwili być pewnym, że jedną z osób jest nie kto inny jak Perpetua. Wiatr zaświszczał groźnie.
"Piździ, cholera."