Jezioro

Fauntley Prentice

Osoba płci męskiej obrzuciła go spojrzeniem, trochę beznamiętnym. Niewątpliwie bardziej od osoby Ślizgona interesowała go Ślizgonka. I jej rozwiane kszatanowe włosy.
Nie mogąc się powstrzymać uchwycił delikatnie, w dwa upiornie długie palce, jedno kasztanowe pasmo.
Uśmiechnął się do siebie pod nosem. Jakoś tak.

Theophil Venom

Zamrugał szybko. Miał ważenie, jakby wpakował się w jakąś wyjątkową sesję fryzjerską dla elity. No, właśnie, niech te tradycje rodzinne w końcu się ujawnią, do cholery! Kto jak kto, ale no. Elita. To Theo, jakby nie patrzeć. Bo podobno rodzice mają zawsze rację. Spojrzał na nieznajomego chłopaka. Puchon.
- To może ja udam, że chcę oryginalnie rozpocząć konwersację. My się chyba nie znamy. - skierował swoje słowa do Puchona.

Perpetua Scout

Cóż. Najpierw zorientowała się, że pewne kasztanowe pasmo, należące do jej osoby, zostało zniewolone. W następnej podążyła za wzrokiem chłopaka i zobaczyła znajomą twarz, której oczom wiatr też ograniczał widoczność. Wstała więc zgrabnie, uśmiechając się do nowo przybyłego. Nieświadomie przy tym przywróciła wolność kosmykowi, który praktycznie od razu przypomniał sobie o swojej bezczelności.
- Witaj, panie Venom - rzuciła, a następnie skupiła wzrok na Fauntley'u. - Oto pan Prentice, zwany również panem Szpiegiem, panem Puchonem, rycerzem bez zamku, chłopcem od marnowania czasu i... - Tu rzuciła chłopakowi przekorne spojrzenie. W końcu mogła zakończyć na tyle sposób! - I chłopcem od odprowadzania.
Uśmiechnęła się jeszcze raz, poprawiła kosmyki (i co z tego, że nic to nie dawało?) i spojrzała na przybyłego.
- A to pan Venom. Beztytułowy na razie.
No i wzruszyła przepraszająco ramionami.

Fauntley Prentice

Fryzjer-wiatrochron w jednym podniósł wzrok ponownie, umiejscowiając go gdzieś w okolicy oczu przybyłego Ślizgona. Uśmiechnął się, chociaż trudno tu mówić o uśmiechu, jakim darzy się nowopoznane osoby.
Kasztanowe pasmo wyśliznęło się gładko spomiędzy jego palców, a on specjalnie nie obstawał przy zatrzymywaniu go.
Odpowiedział Perpetui, a jakże, przekornym i nieco ironicznym uśmiechem. Niedbałym ruchem ręki pozbył się z twarzy swoich własnych, nieco już przydługich kosmyków i przyjrzał się Ślizgonowi. Oceniał go.
- Miło mi - powiedział powoli, niezbyt przekonująco, robiąc jednak krok w jego stronę. Wyciągnął do niego rękę.
Powstrzymał się od dodania 'panie beztytułowy'.

Theophil Venom

- Mi również - nie wyszło naturalnie, a naprawdę miał dobre chęci. Uprzedzenia do Gryfonów, idiotyczne zachowania - owszem. Ale ten oto Puchon nie jest taki najgorszy. Na razie. Przywłaszcza sobie włosy Paprotki, trudno.
- A niech to. Wypadam blado, żadnych tytułów nie posiadam, faktycznie. Przykra sprawa - zacmokał cicho. Peppy, jak zauważył, uśmiechała się. Nawet uroczo.
- A czym się tak zabawiacie w taką piękną pogodę, co? - zapytał bez cienia złośliwości. Tak przynajmniej mu się wydawało.

Nola Rice

Poczuła, że potrzebuje nowego hobby. Snucie się po zamku i gadanie do kota nie służyło jej zdrowiu. Zarówno fizycznemu jak i psychicznemu. Zwłaszcza temu drugiemu. Koty są w porządku, ale nie w nadmiarze. Jakie to dziwne, że ludzie ludziom nigdy się nie nudzą. Potruchtała więc w dół, do grupki ludzi skupionych wokoło Pepretuy. Taka to ma szczęście - wiecznie ktoś się się nią interesuje. Nola westchnęła, nauczona doświadczeniem, że nie można mieć wszystkiego. Przynajmniej do osiemnastki. Trampki zapadały się w miękkiej, wiosennej ziemii i niosły wesoło jakby lżejsze nieco ciało szesnastolatki. W pewnej odległości falował za nią znany już czytelnikom szal-zwierz-żyw-nie-żyw. Dziś lekko pochmurny jak gdyby zmartwiony tym, że nie może iść przed dziewczyną.

Mischa Trachtenberg

Zobaczyła znajomą grupkę o czymś dyskutującą. O ile mogła coś zobaczyć przez swoje rude włosy, które wiatr niemiłosiernie potargał. Podeszła bliżej uśmiechając się dziecinnie. Jak pięcioletnie dziecko.
- Witam państwa. - Stanęła koło Ślizgona z tą rozkudłaną głową. Jakby nic sie nie miało wydarzyć z jakiś czas. Nic.

Fauntley Prentice

- Trawą - odpowiedział panu beztytułowamu, wymownie, obracając źdźbłem w palcach. Nie spuszczał z niego uważnego spojrzenia.
Skinął głową w stronę Noli i Mischy, ot, na przywitanie, używając jednego z nieco przyjemniejszych uśmiechów.

Theophil Venom

- O, Trachtenberg. - powstrzymał się przed zapytaniem "Jak pogrzeb?", bo to przecież nie prywatka. Wiatr targał jego włosy, niedługie, a jakże kłopotliwe. Ograniczał mu widoczność, skubaniec.
Zastanowił się, czy nie lepiej byłoby tą jakże miła pogawędkę, która się szykowała, przenieść do zamku. Tam przynajmniej nie wieje.

Perpetua Scout

Zastanawiała się nad czymś głęboko, przyglądając towarzyszom ciekawie. Wodziła wzrokiem z jednej twarz na drugą. Powoli i w skupieniu. Ciekawa była, kto zacznie przedstawienie, a kto je zakończy, a kto będzie grał główną rolę.

Nola Rice

Gdzieś w głowie majaczyło jej jakieś trafne rosyjskie powiedzenie, w którym kluczowe były takie słowa jak "przyjaciele" i "wódka", ale ponieważ żadne logiczne zdanie się jej nie przypomniało, pokazała zęby w szerokim uśmiechu.

Fauntley Prentice

Chciał coś powiedzieć o dziwnym zwyczaju mówiania po nazwisku, ale nic nie powiedział. Wygwizdał tylko jakąś posępną melodyjkę.

Mischa Trachtenberg

- O, Venom. - powiedziała mrużąc oczy. Po nazwisku? Prff. Miała ochotę kopnąć go w kostkę, ale to wydawało jej się nie na miejscu. Wcześniej myślała, że oni dyskutowali o czymś, a tu taka cisza. Dziwne? Tylko z pozoru.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się nieco ironicznie.
- O, niebo! - kontynuował inteligentną wymianę zdań, wykrzywiając wargi jeszcze bardziej. - Będziemy tak stać i zauważać rzeczy oczywiste, czekając na apokalipsę?

Theophil Venom

Zauważył, że towarzystwo nie jest skore do rozmów. No cóż. Ktoś musi pobawić się w konferansjera. O, choćby taka Peppy. Też pewnie zastanawia się, co się wydarzy, o ile się wydarzy w ogóle. Zróbmy coś, bo wiatr jest naprawdę nie do zniesienia.
- Peppy, jak tam paprotkowanie? - no, dobrze, to stawało się nużące, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Usłyszał słowa Mischy. Naprawdę nie przeszkadzało mu mówienie do niego po nazwisku. Trachtenberg brzmi dostojniej, o. I tego się trzymajmy.
- Być może, drogi Puchonie. Gramy dalej? O, wiatr.