Jezioro

Perpetua Scout

Westchnęła, zaciskając dłoń na jakiejś kępie trawy.
- Wiesz przecież, że zależy mi na tym zamku...!
Całkowita powaga, nie obejmująca tylko oczu i ust. Może i lepiej, że się nie obrócił.

Fauntley Prentice

- Musi ci wystarczyć jakaś willa z przerośniętym ogródkiem - powiedział i uśmiechnął się pod nosem, ciskając następnym kamieniem w stronę bliżej nieokreśloną.

Perpetua Scout

- Wille są... - Tu udała, że się zastanawia. - Mało tajemnicze. W ogóle nie magiczne. I brak w nich romantyzmu. I duchów, rzecz jasna. Willa mi nie wystarczy, panie Puchon - zapewniła.

Fauntley Prentice

- Romantyzmu? - powtórzył. - Romantyzm jest straszny - powiedział z nieźle udwaną zgrozą. Następny kamień wylądował w wodzie, a on stwierdził, że musi się opanować, bo kiedyś to jezioro przestanie być jeziorem, a skupiskiem kamieni. Otrzepał nieco zbrudzone ręce i odwrócił sie do niej, nadal jednak stojąc przy brzegu.
- Duchy to nie problem. Zawsze napatoczy się ktoś, kto jest ewidentnie zbędny na tym świecie.

Perpetua Scout

- Albo ktoś, kto uznaje się za zbędnego - mruknęła bardziej do siebie, po czym szybko potrząsnęła głową, odtrącając tym samym głupie myśli. Uśmiechnęła się do niego. Chyba przepraszająco.
- Tylko, że ten ktoś niekoniecznie musi chcieć wrócić do tego świata - stwierdziła i głośniej, i pewniej.

Fauntley Prentice

- Cóż... - bezradnie rozłożył ręce - ... takich zbędnych osobników jest z pewnością więcej, niż kilku. Będę próbował do skutku - zapewnił z delikatnym uśmiechem.
Zamyślił się na chwilę, chowając ręce z pworotem do kieszeni.
- Samobójcy chyba rzadko wracają - powiedział wreszcie, patrząc w niebo. - Po co wracać do świata, z którego szukało się ucieczki? - mruknął w przestrzeń i wykonał obrót dookoła własnej osi. Tak bezsensownie trochę.

Perpetua Scout

- Rzadko, aczkolwiek wracają... - urwała, przyglądając się jego piruetom z przymrużeniem oka. - Ucieczki?
Uśmiechnęła się wyrozumiale, jakby nie wszystko rozumiał.
- Pewna znana mi kobiecina nazywała to trochę inaczej. Troszeńkę.

Fauntley Prentice

Zastanowił się chwilę, błądząc wzrokiem po błoniach.
- Jak bardzo troszeńkę? - zapytał, przechylając głowę jak ciekawe zwierzątko. Przyglądał się swojej rozmówczyni z zainteresowaniem w oczach.

Perpetua Scout

- Tak bardzo, że gdy tu wróciła była bardzo, bardzo szczęśliwa. Hmm, do pewnego czasu.
Więc i ona mu się przyglądała, jednak nie porównałabym jej do ciekawego zwierzątka. Wyglądała raczej na znudzoną tematem albo sugerującą jego zmianę.

Fauntley Prentice

Odwrócił wzrok, bo skraj Zakazanego Lasu wydał mu się nagle bardzo atrakcyjny. Nie lubił ciągnąć tematów, w których się nie orientował, więc po prostu zamilkł. I raczej nie wyczuł sugestii - był przecież ignorantem jeśli chodzi o sugestie.
No, czasem dopatrywał się ich tam, gdzie nie trzeba.
Pochylił się i zerwał źdźbło trawy. Uśmiechnął sie do siebie, obracając nim w palcach.

Perpetua Scout

Wstała, podpierając się na dłoni. Dziwnie zgrabnie jak na nią, swoją drogą. Umiejscowiła się obok chłopaka i przez chwilę przyglądała trzymanej przez niego trawie. Następnie uśmiechnęła się pod nosem i bez słowa chwyciła go pod ramię - tak, swoją kościstą dłonią, wilgotną niczym głaz.
Delikatnie pociągnęła w kierunku zamku.

Fauntley Prentice

Nie ruszył się zmiejsca. Tak przekornie, jak lubił.
- Niewinna istoto, w co ty sobie ze mną pogrywasz, hmmmm? - zapytał, mrużąc przenikliwie oczy. Trawka wypadła mu z rąk, ale zatrważająco szybko straciła na znaczeniu.

Perpetua Scout

- A czemu pytasz? - zagadnęła, szczerząc się niewinnie. - Skoro jestem niewinna, to nic ci nie zrobię, prawda?
Niewinna istota starała się wyglądać niewinnie, ale te ramie to ciągle równie niewinnie trzymała.

Fauntley Prentice

Podrapał się po nosie i rozejrzał, jakby naprawdę się obawiał, że zostaną podsłuchani. A potem pochylił się nieco, tak, żeby Perpetua usłyszała jego szept.
- Zdajesz sobie sprawdę z tego, że niewinną istotą można być tylko z nazwy? - zapytał cicho i zaraz się wyprostował, jakby spodziewał się ataku. A to było absurdalne, bo Perpetua nigdy nie atakwoała. Prawda?

Perpetua Scout

- Nie, nie zdaję sobie sprawy. Zresztą... Czy sugerujesz tym samym, że jestem winną istotą? - Więc i ona szeptała. Zmrużyła oczy, dając do zrozumienia, że jego życia zależy od odpowiedzi na te właśnie pytanie.