Jezioro

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się do Abbie, opierając się łokciami na kolanach. Spojrzał w niebo, znowu splatając palce.
- Z doświadczenia, że sam się odwadniam w tak beznadziejny sposób czy że za często robię za chusteczkę? - zapytał, przenosząc wzrok na Perpetuę.

Abigail Patton

- Ja wiem, ż-że nie zmienia. Ale cz-czasami po prostu trzeba trochę popłakać. - Powiedziała rzeczowo. - Rycerzyka? - Zachcichotała głupio. Hm, można i tak.
Znowu wgapiła się w to obrzydlwie monotonne jezioro.

Perpetua Scout

Przechyliła lekko głowę, przyglądając się dziewczynie. Rycerzykowi nie odpowiedziała - zachowała dla siebie to była ironia. Nie skomentowała też jej żałośnej pozycji, zachowując resztki kultury.
- Nie trzeba, nie wolno wręcz - poprawiła sucho. - Czarownice nie powinny płakać. Poskromiły magię, a z uczuciami sobie nie radzą?
Zacmokała ustami. Karcąco?

Abigail Patton

- Ano, nie radzą. Przynajmniej niektóre. - Powiedziała, z westchnieniem, ale takim nie-księżniczkowym. - No, dobrze. Przyanjmniej JA sobie nie radzę.
Wszystkie postanoweinia, że nie będzie żałosna, wywiało z niej tajfunem. Czuła, że jest taka żenująca i głupia, jak nigdy dotąd. Po chwili wpatrywania się w ciemną toń podniosła się - i poszła.

Fannie Watersay

Usiadła w swoim ulubionym miejscu pod drzewem. Znowu wpatrywała się w migające cienie roztrzepanych liści i odblaski słońca. Znów się nudziła i nie miała z kim pogadać, ogarnął ją melancholijny nastrój. Nasłuchując szumu wiatru w liściach nad sobą, Fannie rozmyślała nad różnymi nieistotnymi sprawami, jak na przykład, dlaczego niebo nad nią jest niebieskie, a trawa, którą ściskała w dłoni, wilgotna.

Abigail Patton

Abigail drugi raz tego samego dnia klapnęła nad brzegiem jeziora. Tylko, że teraz była trochę mniej zapuchnięta i zdecydowanie mniej czerwona. No, i się uczesała - a to coś. Teraz mysie włsoy były związane w fantazyjny (i bardzo poplątany) węzeł na karku.
Pozwoliła, aby chłodne fale obmywały jej stopy. Włąsciwie, to nawet ich nie zauważyła. Cała Abbie.
Na siedzącą obok Puchonkę jakoś nie zwróciła uwagi. Żeby zwróciła na nią uwagę, musiałaby wyraźniej zaakcentować swoją obecność. Chrząknięciem czy czymś takim.

Fauntley Prentice

[marikuuuś, a gdzieś ty wcześniej napisała, że Abbie gdzieś się wybrała, hm? ^^]

EDIT:
[gapa jesteś! ;p Zedytuj sobie tamten post i napisz, że uciekła - my sobie z tab damy radę xD]

Abigail Patton

[etuś, cała ja xdddd nigdzie]

Fannie Watersay

Fannie, zajęta właśnie rozmyślaniem, z jakiego to powodu świeci słońce, długą chwilę zupełnie nie dostrzegała dziewczyny, która obok niej usiadła. Może dlatego, że - gapiąc się na oślpiająco jasną kulę na niebie - zmrużyła oczy. Dopiero po minucie opuściła wzrok i zauważyła Puchonkę.
- Hej... - Nie no, jak ta dziewczyna się nazywała? Coś jakby Abbey? Addie? Cóż, nigdy nie była dobra w zapamiętywaniu imion. - ...Abbie? - Bardziej zapytała, niż stwierdziła.

Abigail Patton

- Hej, Fannie. - A ona odwrotnie. Właśnie doskonale pamiętała wszystkie imiona. Tylko ich właścicieli już nie bardzo. - Hej.
Zastanawiała się, gdzie są wszyscy. Było tu dziwnie cicho.
nie wiedziała co powiedzieć, milczała więc z upodobaniem. Lubiła ciszę, ale akurat teraz wolałaby porozmawaić...

Fannie Watersay

Fannie uśmiechnęła się. Również lubiła ciszę, a jednocześnie chciała z kimś pogadać. Niestety, nie była dobra w rozmowach. Nie tylko była nieśmiała, ale również bardzo nieelokwentna. Zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć.
- Hmmm... Może pójdziemy do zamku? - Mruknęła w końcu. - Na przykład do... Wielkiej Sali.
Abbie skinęła głową na znak, że się zgadza i obie ruszyły w stronę zamku.

Natalie Hepburn

Sobie siedziała nad jeziorem.
Bo, jak wszyscy już raczej zdążyli zauważyć, uwielbiała tu przesiadywać.
Chyba odpoczywała.
Leżała na trawie, wpatrując się w przesuwające się po niebie chmury i starała się oczyścić umysł z jakichkolwiek myśli.
A kiedy jej starania spełzły na niczym, sięgnęła po leżącą koło niej książkę.
Buddyści posiadają niezwykłe zdolności. Ciepłem wywołanym siłą woli potrafią osuszyć leżące dookoła nich, nasączone lodowatą wodą ręczniki.
Przerzuciła kartkę z westchnieniem.
Dobrze by było być takim. Choćby mentalnie.

Amelia Hammett

Po pewnym czasie na dziewczynę padł cień stojącej nad nią postaci. Gdyby odwróciła głowę, zobaczyłaby najpierw brązowe buty, następnie nogi w szkolnych podkolanówkach, spódniczkę, a później już całą panne Hammett. Bo cofnęła się o krok, żeby zabrać swój cień z Krukonki.
- Hej - powiedziałą cicho, przyglądając jej się. - Co czytasz?

Natalie Hepburn

Uśmiechnęła się lekko, acz promiennie na widok Amelii.
- Cześć - przywitała się, uprzednio zatrzasnąwszy książkę. - O niesamowitych zdolnościach mnichów. I sile woli - odparła. - Zastanawiam się, czy to faktycznie działa.
Odwróciła głowę i zmrużyła oczy, wpatrując się w taflę jeziora, na której pojawiły się tu i ówdzie zielonkawe refleksy.

Amelia Hammett

Amelia usiadła obok niej na trawie po turecku i ostrożnie przysunęła do siebie książkę, by zerknąć na tytuł. A potem mruknęła z zainteresowaniem.
- Nie wiem czy działa. Ale jest chyba możliwe. W pewnym stopniu - dodała, drapiąc się po nosie i również zerkając na jezioro.
A potem sama rozłożyła się na trawie, zakładając ręce pod głowę.