Jezioro

Natalie Hepburn

Zaśmiała się.
- Chyba warto poćwiczyć - powiedziała, również się kładąc, a jej dłoń wystrzeliła do góry. - Popatrz, tamta chmura wygląda jak zając. A tamta jak wilk.
I uniosła lekko głowę, odgarniając włosy spod pleców.

Amelia Hammett

- To poćwicz i powiedz czy działa - odparła z lekkim uśmiechem i powędrowała wzrokiem we wskazanym kierunku. Przekrzywiła głowę. Może faktycznie i to był zając. Jednak na drugie porównanie zmarszczyłą brwi.
- To nie jest wilk - mruknęła, mrużąc oczy.

Natalie Hepburn

Natalie wydęła śmiesznie wargi i potarła kciukiem czoło w zamyśleniu.
- Nie? - zapytała, przechylając głowę. - A myślałam, że tak.
Westchnęła.
- "Ofiary bladej Hekacie i dziki
Mord, podniesiony z legowiska wyciem
Czujnego swego czatownika, wilka,
Którego odgłos jest dla niego hasłem,
Chyłkiem, jak złodziej lub duch, mknie do celu" - wyrecytowała.
I przymknęła oczy.

Amelia Hammett

Odetchnęła głębiej, bardzo starając nie zwracać uwagi na wiersz. Ale jakoś nie wyszło. Przygryzła wargę i zerwała jakiegoś kwiatka i zaczęła go obracać w palcach.
- Mi to przypomina krokodyla, czy coś - bąknęła, odrywając jeden płatek. Drugi. Trzeci...

Natalie Hepburn

Amelia powinna w tym momencie rozpoznać Szekspira. Natalie go uwielbiała. A jako Kruczyca, w dodatku oczytana, znała niektóre fragmenty jego utworów na pamięć. Jak ten, z "Makbeta".
Otworzyła oczy i spojrzała na niebo ze zmarszczonymi brwiami.
- Mnie to teraz raczej przypomina konia - szepnęła.

Terry Wingstock

- Czego szukacie na niebie? - widok przesłonił Natalie jasnowłosy łeb Wingstocka, który ciekawie zaglądał jej w oczy.

Chłopak skinął głową do Amelii powitalnie. I wsunął dłonie w kieszenie spodni.

Amelia Hammett

Czytała kiedyś. Ale nie zafascynowała się tak żeby pamiętać fragmenty na wyrywki. Dlatego nie zareagowała. Po prostu.
Zaśmiała się cicho, słysząc słowa dziewczyny.
- Od wilka przez krokodyla do konia? Ciekawie - odparła, odrzucając na bok oskubanego kwiatka i sięgając po następnego. I znów zaczęła go pozbawiać płatków. Jakby coś z nich wyliczała.
Przeniosła wzrok na chłopaka i uśmiechnęła się lekko.
- Cześć Terry. Jak tam twój głos? - zagadnęła.

Natalie Hepburn

- Witaj, mój drogi - powiedziała z rozbawieniem, marszcząc nos. - Szukamy na niebie krokodyli, koni i wilków.

Terry Wingstock

Uśmiechał się lekceważąco. Tak, jak zwykle.
- W zasadzie jestem ci winien kolejne przeprosiny... - stwierdził, siadając na trawie.
I wbił spojrzenie zmęczonych błękitnych oczu w niebo. Równie błękitne, a jakże!

- I jak wam idzie..? - zapytał od niechcenia, złapawszy jakiś patyk i kręcąc nim w dłoniach, ot, dla rozrywki.

Natalie Hepburn

Uniosła się na łokciu, spoglądając na to, co robiła Amelia i na płatki układające się miękko na trawie.
- Kolejne przeprosiny? - mruknęła, odgarniając włosy z czoła. - Za co?
Uśmiechnęła się.
- Idzie nam nadzwyczaj dobrze.

Amelia Hammett

A Amelia przyglądała się zawzięcie maltretowanej roślince, co jakiś czas tylko na nich zerkając. I zrywając kolejne kwiatki.

Terry Wingstock

Kątem oka przyglądał się Amelii.
- Za te wczorajszą scenkę z ... - zamilkł na moment, jakby szukał odpowiedniego słowa - Z Ailith... - skończył, z dziwnym uśmiechem.

Zaczął zeskrobywać z patyka korę, odsłaniając jasne drewno.
- Z Sheeną lepiej..? - pytanie niewątpliwie skierowane było do Amelii. On jednak na nią nawet nie spojrzał. Po prostu bawił się dalej swoim znaleziskiem.

Amelia Hammett

Dmuchnęła w płatki, które uzbierała na dłoni. Zawirowały w powietrzy i zaczęły opadać dookoła jej głowy. Prawie jak śnieg. Tyle, że na wiosnę.
- Lepiej. Boli ją, ale nie pójdzie do Skrzydła za nic. Może Ian caś jej da - powiedziała, obracając łodyżką tuż przed nosem.

Natalie Hepburn

Roześmiała się cicho.
- Nic nie szkodzi - powiedziała tylko.
I wróciła do leżenia na plecach i patrzenia w niebo, palcem wskazującym gładząc grzbiet książki o mnichach, jakby w zamyśleniu.

Terry Wingstock

Pokiwał głową powoli. W zamyśleniu.
Patyczek pofrunął gdzieś w kierunku jeziorka, rzucony dosyć energicznie.

- To dobrze - stwierdził po prostu.

Ale nie. Nie wstał. Chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że powinien.
Zamiast tego założył sobie ręce na kark i położył się na plecach.
Odetchnął. Uśmiechnął się leciutko. I przymknął oczy.
Zmęczony był chyba jakiś, czy co...