Jezioro

Amelia Hammett

- Ja się nie boję robaków - Wzruszyła ramionami. - Gdyby ktoś co chwilę ci je przynosił, też byś się nia bała - Uśmiechnęła się lekko, jednak zdecydowanie bladziej.

Natalie Hepburn

Zmrużyła oczy.
- Ktoś ci przynosi robaki? - zapytała wolno.
I zabrzmiało to i dziwnie, i śmiesznie.
Natalie była jakaś nieswoja po tej całej wyprawie.
Raz po raz łapała się za głowę, jakby bała się, że ta za chwilę może jej odpaść.

Terry Wingstock

Uniósł głowę.
- Jak masz robaków za dużo, to je chętnie wezmę. Mysz je lubi - wyjaśnił.

Amelia Hammett

Odwróciła się do Natalie.
- Nie teraz - uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Jak byłam mała. Mój kuzyn uwielbiał wykopywać je i łapać - odparła i westchnęła cicho.
- Myszy nie jedzą raczej robali - mruknęła do chłopaka, marszcząc lekko brwi.

Natalie Hepburn

Zmarszczyła brwi i tylko spojrzała na Terry'ego.

Terry Wingstock

Zaprzeczył leciutko.
- Jedzą. Moja je. Bo to dzikus. Jak nie wierzysz, to przynieś jej kiedyś pająka, albo coś... - wstał i otrzepał spodnie.

Zerknął na budynek szkoły. Jakoś tak... Smutno..? A może z troską..? A może wam się przewidziało, bo jak powrócił spojrzeniem do was, to miał już normalny wyraz twarzy.

- Dobra. Zmykam - uśmiechnął się tak, jak zwykle. Po prostu. Bez żadnego wyrazu. Automatycznie. Wsunął dłonie do kieszeni.

I poszedł.

Natalie Hepburn

Westchnęła.
- Chyba pójdę do wspólnego - powiedziała. - Muszę wyczarować ramy dla obrazów.
Wstała i przeciągnęła się.
A chwilę później zniknęła w zamku.

Amelia Hammett

A ona została nad jeziorem, leżąc na wznak i nadal skubiąc nieszczęsne kwiatki. Jakby zrobiły jej coś złego. Albo dawały złą odpowiedź.

Natalie Hepburn

Tak, nie mogła wysiedzieć w zamku.
Więc przyszła tutaj.
Bez przyborów, bez książek, tylko ona.
Bo lekki chlupot wody wzburzanej przez wiatr porządkował myśli i sprawiał, że stawały się znośniejsze.
Odgarnęła włosy z twarzy i przymknęła oczy.
Męczyła się szybciej niż zazwyczaj; i znowu się nie wyspała.
Życie, och, życie...

Terry Wingstock

Dźwięk czyichś kroków. Powolne i miarowe tup, tup, tup, tłumione nieznacznie przez miękkie źdźbła trawy.

Coraz bliżej, bliżej...

Minął cię, kimkolwiek był.
Teraz nie ma już szelestu. Jest ledwie słyszalne szuranie o piasek brzegu.
I nieco głośniejsze tąpnięcie o podłoże. Jakby ktoś usiadł.

A potem ciiszaa...

Natalie Hepburn

Otworzyła najpierw jedno oko, potem drugie... Pochyliła się nieco do przodu i spojrzała na brzeg, marszcząc brwi.
A potem wstała, otrzepała szatę i po chwili już siedziała koło Terry'ego. Jakby nigdy nic.
- Cześć - przywitała się.
I znowu przymknęła oczy.

Terry Wingstock

- Mhmm... - mruknął, nie patrząc na nią.

Zajęty był powolnym wyciąganiem z kieszeni szaroburej myszy, która starała się pozostać wewnątrz swojego wygrzanego "gniazdka".
Co chwila usiłował ostrożnie chwycić gryzonia z jednej, to z drugiej strony, kończyło się to jednak błyskawiczną odpowiedzią futrzaka w postaci mniej, lub bardziej popisowego rzutu na bok, tudzież błagalnego piśnięcia.
Małe łapki zaczepiały się o krawędź materiału.

W końcu jednak udało mu się postawić sobie zwierzę na otwartej dłoni. Mysz pisnęła oburzona, a on uśmiechnął się triumfalnie.

Natalie Hepburn

- Męczysz zwierzaka, brutalu - mruknęła, zerkając na mysz jednym okiem.

Terry Wingstock

Zerknął na bok z wyrazem bezgranicznego zdziwienia, rozbawienia i oburzenia jednocześnie.

- Że co proszę..? - uśmiechnął się mimowolnie.

Mysz na oburzoną nie wyglądała. Zakręciła się na dłoni w kształt ogólnie znany jako kłębek i zdaje się usnęła.

Natalie Hepburn

- To, co słyszałeś - powiedziała, marszcząc nos.
Uniosła nieznacznie brwi.
- Jak się zwie twoja mysz? - zapytała po chwili.