Jezioro

Terry Wingstock

- Brutal..? No wiesz..? - świętego oburzenia ciąg dalszy.

Podrapał się w brew.
- Mysz, to Mysz. Nie wiem, jak ma na imię. Nie podzieliła się ze mną tą informacją - uśmiechnął się i szturchnął gryzonia pacem.
A potem podstawił mu pod nos wyciągnięte z kieszeni ziarenko słonecznika.

Natalie Hepburn

- No, co? - zapytała niewinnie, uśmiechając się samymi kącikami ust. - Biedną Mysz męczysz. Nazwij ją jakoś.
I zaczęła obserwować gryzonia. Ot, tak.

Terry Wingstock

- Nie ma po co jej nazywać. Łapka już się jej zagoiła. Właściwie przyszedłem ją wypuścić - stwierdził, przyglądając się, jak białe ząbki szybko chrupią ziarenko.

Natalie Hepburn

Zmarszczyła brwi.
- Poradzi sobie?

Terry Wingstock

Podrapał się po policzku.
- Dobre pytanie. W zasadzie była dzika, ale ostatnimi czasy trochę się rozleniwiła... - podrapał gryzonia po karku.

Westchnął.
- Będzie musiała. Nie mam jej jak zostawić samej - stwierdził, stawiając mysz na trawie.

Zwierzątko łypnęło na blondyna czarnymi oczkami. I stało w miejscu.

Natalie Hepburn

- Dlaczego masz ją zostawiać samą? - zapytała niepewnie i wyprostowała się, patrząc na Terry'ego uważnie.
A potem przeniosła spojrzenie na Mysz.
- Ona chyba nie chce odchodzić - powiedziała.

Terry Wingstock

- Muszę... wyjechać. Na parę dni - stwierdził, szturchając lekko Mysz, by sobie poszła.

Bezskutecznie.

Zwierzątko odchodziło parę kroków i zawracało, usadawiając się na tym samym miejscu.

- Powinienem był cię oddać Sowie... - mruknął do gryzonia niechętnie.

Natalie Hepburn

Oblizała nerwowo wargi.
I pogłaskała Mysz delikatnie.
- A może... Jeśli wyjeżdżasz... - zaczęła niepewnie. - Mogę się nią zaopiekować, jeśli chcesz - dokończyła.
Uśmiechnęła się do zwierzątka przyjaźnie.

Terry Wingstock

Zerknął nieufnie na Natalie.
Na mysz.
Na Natalie.
Na mysz...

- No nie wiem. Jak lubisz takie wredne gryzonie... Ja nie mam nic przeciw. Ciekawe co na to sama zainteresowana - uśmiechnął się lekko.

Amelia Hammett

Amelia z Sheeną doszły nad jezioro i Krukonka ostrożnie położyła ostrożnie swoją torbę na trawę, a potem we dwie rozłożyły koc. Jednak w zdecydowanej odległości od drugiej gryfońsko-krukońskiej pary tu biesiadującej.
Amelia wgramowiła się na koc i przymknęła oczy, kładą się.
- O jak dobrze - mruknęła zadowolona.

Natalie Hepburn

- Może jakoś się dogadamy - powiedziała, wzruszając ramionami.

Sheena Sargeant

Sheenia usiadła, opierajac się o pień drzewa. Wyciągnęła z torby trzy pomarańcze i kilka mandarynek. Na jej kolanach wylądowała całkiem niezłej grubości książka, jako podkładka i kilka zwojów pergaminu.
- Muszę odpisać ojcu - mruknęła wyjaśniająco i wpatrzyła się w odległe postaci Krukonki i Gryfona. - Myślałam, że będzie gorzej.

Namrael Vivian

Pach. Pach. Pach. Pach.
To Namrael przebiegał obok. Czarny płaszcz rozwiewał wiatr. Chlopak robił użytek ze swoich długich nóg, wybijając się daleko i na chwilę zawisając w powietrzu. Zdawało się że was nie zauważył, skoncentrowany na biegu.

Terry Wingstock

- No to powodzenia wam życzę - skwitował i zajął się kontemplacją przestrzeni przed sobą.

Gdyby gryfońsko-krukoński duet rzeczywiście był parą, w tym
momencie powinna nastąpić jakaś sympatyczna scenka.
Scenka typu:
-> obustronne speszenie, rumieńce pokrywające obie twarze, nerwowy chichot, lub bardzo nienaturalne odskoczenie od siebie nawzajem.

Albo też:
-> bardzo sugestywne objęcie, przytulenie, pogłaskanie tudzież inne zamanifestowanie bliskości.

A tu jajco. Siedzieli jak siedzieli. On gapił się przed siebie, ona na mysz, mysz na... Nie wiadomo na co.

Amelia Hammett

Uchyliła jedną powiekę i przewróciła sę na brzuch. Ostrożnie wyciągnęła przed siebie rękę i udając, że się skrada, zaczęła zbliżać sie do pomarańczy. Bliżej, bliżej...
Aż w końcu przyciągnęła ją do siebie szybkim ruchem.
I uśmiechnęła się pocieszająco.
- Może ci pomóc? - zaproponowała. - I pytanie, czy chcesz u wszytsko powiedzieć...
A potem jej brwi powędrowały wysoko, gdy zobaczyła Nama. I zaczęła się śmiać.