ROZPOCZĘCIE ROKU.

Tristan Miseris

- Co roku jakiś uczeń zapieprzy księgę z działu ksiąg zakazanych - zauważył Tristan.

Lori Backer

- Tak, ale to teraz może się zdazyć jakiemuś Puchonowi - mruknęła.

[coś za dobrze nam nie idzie... kończymy?]

Kiedy zapanowała cisza i wszyscy już się najedli... Podniosła się z krzesła i zauważyła, że Urien zgubił jeden pergamin. Bezceremonialnie wzięła go i zaczęła:
- Hm, no tak. Nowym uczniom muszę przypomnie, iż nasz woźny, pan Depp, pragnie przekazać, że nie wolno wychodzić z dormitoriów w czasie ciszy nocnej, że wszyscy korzystają ze swoich łazienek. Tylko ze swoich - powtórzyła i obrzuciła salę spojrzeniem. - To raz. Dwa: - czytała - w ciągu roku zostaną przekazane informacje dotyczące SUMów i OWuTMów. Trzy: w szkole obowiązuje nauka przedmiotów magicznych - teorii jak i praktyki... - A potem, zdała sobie sprawę z tego, co przeczytała, i poprawiła: - Co oczywiście nie tyczy się numerologii. - W tym miejscu uczniowie, któzy mieli do czynienia z Lori wcześniej, mogli ostrzec tych nowych, że kobieta ma na punkcie swojego pzedmiotu świra. - Proszę pamiętać o tym, że szkoła nie jest organem ministerialnym - władzę sprawuje tu profesor Urien, ja jestem jego zastępcą. Nawiasem mówiąc - w tym roku zostałam opiekunem Hufflepuffu, więc marny los Puchonów... Uczniowie nie wchodzą do sal lekcyjnych bez nauczyciela, chyba, że on sam przedstawi swoje indywidualne zasady. chętni do nauki runów i wróżbiarstwa oraz do ich zdawania na sumach i owutemach proszeni są o dostarczenie swoich podań do dyrektora. Z powodu braku nauczycieli owych przedmiotów nie możemy prowadzić lekcji, lecz lekcje przygotowywacze mogłyby się spokojnie odbywać. Nie wolno też - tu przerwała na chwilę, by swój wzrok skupić na wybranych uczniach. - Pić, palić i spożywać środków oduzających. Nie wolno - powtórzyła jeszcze raz. Bibliotekarz ostrzega przed konsekwencjami związanymi z kradzieżą książek, jakie to incydenty miały miejsce w ostatnim roku. Ocena z egzaminów końcowych w tym roku po raz pierwszy w historii nie zastąpi oceny końcowej z danego przedmiotu, czyli liczyć się będzie praca przez cały rok szkolny, oceniana w skali wybitny - pow. oczek. - zadowalający - nędzny - słaby - troll. - Zgniotła kartkę, którą trzymała w ręce. - Cóż, to chyba wszystko. Acha! Prefekci zostaną wybrani już niedługo, tymczasem proszę najstarszych uczniów o odprowadzenie domów do ich dormitoriów. Hasła zostały podane stosownym osobom.

Fauntley Prentice

Pożegnał się z Isie - bo oczywiście w drobnej chwili jego dekoncentracji opiekunka jego domu wygłosiła ładne przemówienie (tak, Fauntley, nie wolno pić ani palić, na Ciebie pani profesor patrzyła!) i dziewczynka uciekła już w stronę tego tłumu, który śpieszył do swoich Domów.
A jemu takie migracje odpowiadały - no, bo w końcu mógł dostrzec Perpetuę, prawda? Oczywiście, że prawda.
Mógł i dostrzegł - a co za tym idzie, w niedługim czasie znalazł się zaraz za nią, choć nie przeskakiwał przeciez przez stoły (ach ta Isie i jej fantazje!).
To nic, że przerwał Perpetui wypowiedź - bo coś niewątpliwie mówiła - w końcu był bezczelny! A skoro był bezczelny, to bez szczególnych wyrzutów sumienia mógł położyć jej swoje chude dłonie na ramionach, pochylić się i pocałować ją w policzek, prawda?
- Ciebie też miło widzieć.
I tyle. Co za elokwencja!

Perpetua Scout

Po stole - wyjątkowo (?) dziś nie słuchających - Ślizgonów toczyło się soczyście zielone jabłko. Zgrabnie mijało półmiski, przelatywało nad dzbanami i zataczało kręgi naokoło talerzy. Tam i z powrotem. Tam i z powrotem.
Właśnie zostało popchane delikatnie przez wychudłe, blade palce na przeciwną stronę.
- Willy, jestem ci wdzięczna, ale mimo wszystko... - zaczęła nienaturalnie wręcz poważnie, gdy towarzysz chwycił rzeczony owoc w dłoń i warzył przez dłuższą chwilę, obserwując pobłażliwie przybyłego. Bez słowa, za to z kwaśnym uśmiechem i słodkim miąższem w ustach odszedł od stołu.
Ten moment wybrała właśnie Peppy, by się obrócić i obdarzyć Rycerzyka jednym z tych uśmiechów najczęściej spotykanych u wypuszczonych właśnie zakładników. Lekkim, niepewnym i nieobecnym.

Prissy widać nigdzie nie było, nie musisz się, skarbie, bać. Blondasek także zniknął. Widocznie zaopiekował się młodszą koleżaneczką. To doprawdy miło z jego strony, prawda?

Fauntley Prentice

A może jednak z jego dzisiejszym skupieniem nie było aż tak źle?...
- Kto to był? - zapytał, siadając obok swojej towarzyszki i odprowadzając wzrokiem owego Ślizgona, który w chwili jego przybycia wstał od stołu i odszedł. Nie, spokojnie, jego wzrok nie był jakoś specjalnie rozwścieczony (w ogóle nie był, nawiasem), a głos nerwowy - mówiłam, ze rozkojarzony. A może po prostu się pilnował? Wątpliwe, bo przecież potrafił być tak irracjonalnie zazdrosny o najdrobniejsze szczegóły, ze aż głowa boli...
Jednak po chwili oderwał wzrok od chłopaka i spojrzał na Perpetuę. Uśmiechnął się samoistnie, zapewniam - to, że wziął ją za rękę też było jakieś takie niekontrolowane. On to już w ogóle nad sobą nie panuje!...

Perpetua Scout

- Brat Prissy - odpowiedziała krótko, bo przecież temat nudny był. Nie wspomni mu nawet o dwutygodniowej obecności w wakacje u nich w domu, bo by go zamęczyła takimi zbędnymi szczegółami...! Hmm, ktoś twierdził, że szczegóły są najważniejsze? To wcale nie byłam ja i, doprawdy, parokrotnie to także nie było, gdzież tam...!
Postarała się o ładniejszy uśmiech, ale obawiam się, że pierwsze miejsce w konkursie na najbardziej rozkojarzonego obywatela, zajęłaby właśnie ona, przykro mi. Fauntley musi się zadowolić drugim miejscem na podium. Ach, te kobiety! Każdą przyjemność z życia odbiorą.

Fauntley Prentice

Jesteś tego taka pewna?
Wiesz, o ile jego jeszcze przed chwilą interesowała tożsamość owego jegomościa, to teraz już nie bardzo - właściwie wątpliwe, aby sens wypowiedzi Peppy, jakkolwiek byłaby ona krótka i dosadna, dotarł do jego biednej świadomości. Przeciążonej, zamroczonej, skatowanej!...
Nic nie powiedział. Oparł jedynie łokcie na kolanach - zaznaczam, że nie zamierzał w najbliższym czasie puscić jej ręki - i przyglądał jej się z tym swoim bezczelnym uśmiechem.
No dobrze, nie był AŻ tak bezczelny jak zwykle, bo przecież właściciel dalej nieprzytomny, noale...

Perpetua Scout

Więc obserwowali się cierpliwie, być może chcąc nadrobić ostatnie dwa miesiące, spostrzec każdy nowy szczegół twarzy, najdrobniejszą zmarszczkę, policzyć ilość rzęs, plamki w oczach (w przypadku Peppy: szare) i ocenić, bez zbędnych pytań, jak minęły wakacje.
Jeśli chodzi o pannę Scout, to nie zmieniła się zbyt wiele. Na jej buźce nie pojawiła się żadna znacząca różnica, nie złamała nosa, nie przekuła uszu w paru miejscach. To była nasza kochana, stara herbaciarka. Z tym, że trochę stłamszona i zmarniała.

Fauntley Prentice

Jeśli chodzi o naszego drogiego Puchona - to on wyglądał taks amo jak po każdych wakacjach. Nie był ani w lepszym, ani w gorszym stanie. Zawsze był jakiś taki nieprzytomny i zamyślony po tych letnich feriach - ogólnie można założyć, że rodzina niezbyt dobrze na niego wpływała. Z jedynym wyjątkiem oczywiście. Wszyscy go już znamy, prawda? W końcu skądś musiał się u niego wziąć syndrom starszego brata!
Ale mimo wszystko uśmiechał się nieznacznie, tak strasznie nieznacznie, że ten uśmiech momentami zdawał się znikać gdzieś z jego cienkich warg. Straszliwie rzadko szczerzył się tak głupio jak kiedyś.
Wydoroślał? Może. Dwa miesiące to trochę czasu i nawet on w końcu musiał kiedyś zacząc dojrzewać (w sensie psychicznym oczywiście - nikt w końcu nie jest tutaj Piotrusiem Panem). Pewnych rzeczy się po prostu uczy - ma już w końcu prawie siedemnaście lat, prawda?
Pełnoletność i te sprawy.

Perpetua Scout

Pełnoletność i te sprawy...?
Też coś. Pewnie gdyby usłyszała powyższe zdanie, zaprzeczyłaby gorliwie. Bo ona się wcale nie czuje odpowiedzialna, a gdyby nie koniec owych ferii letnich musiałaby zapewne przed ową odpowiedzialnością uciekać, co zresztą robiła także w ich trakcie. Rzadko, a jednak. Przykro mi, ale dziewczę nie czuje się w ogóle dorosłe. Choć nie powiem, by coś w niej nie zaskoczyło, by nie zaczęła więcej rozumieć, by coś nie mignęło jej przed oczyma i do tej pory tam nie tkwiło. Uparcie, wyjątkowo uciążliwie i irytująco.
Mrugnęła.
Podczas rzeczonego ruchu powiek wątpliwy uśmiech wyparował również, powrócić najwyraźniej zapomniał sklerotyk jeden. Zażaleń nie przyjmujemy.
To nie były przyjemne wakacje, wiesz, Rycerzyku?

Fauntley Prentice

Oczywiście nikt tu nie twierdzi, że Puchon czuje się dorosły - przybywa mu po prostu czasem trochę rozsądku, parę (nie)miłych doświadczeń, gram logiki... Momentami musi byc odpowiedzialny i to nie tylko za siebie - można się przyzwyczaić, naprawdę.
Rozmyśla też coraz więcej, choć nie zawsze wychodzi mu to na zdrowie. I nie mówię teraz o tych bredniach, które czasem snuje dla zabicia szkolnej rutyny. Chodzi mi o te całkiem normalne przemyślenia.
Jej uśmiech zabrał chyba też ze sobą ten jego - bo niby jak wytłumaczyć jego nagły brak? A ta powaga i ślad troski w jego bladozielonych oczach to skąd, przepraszam?
- W porządku? - zapytał tak łagodnie, jak tylko potrafił. Żeby nie narzucać jej odpowiedzi.
Wakacje powinny być przyjemne. A nie zawsze bywały.

Perpetua Scout

W porządku?
Coś z całą pewnością było w porządku. Chrzestna Peppy - ciotka Rozalia ma się dobrze, ale czy to się zalicza pod odpowiedź na jego zapytanie? Śmiemy wątpić, ryzykownie zapewne, odwagą się więc popiszemy (czy też głupotą - żadna różnica, naprawdę).
Te bladozielone oczy doprowadziły do braku możliwości otworzenia ust i wydobycia z nich artykułowanej, logicznej wypowiedzi - charakterystycznej dla homo sapiens. Wstyd, panie Puchon, wstyd. Kosztowały go natomiast jedno ramię. Zajęte przez prawy policzek wyżej wymienionej. Oj?

Fauntley Prentice

Zwykle coś musiało być w porządku, a coś nie. Przynajmniej powinno, prawda? Powinno! W końcu trzeba zachować równowagę między szczęściem, a nieszczęściem, w końcu na tym miał polegać wszechświat...
Objął ją ramieniem - trochę nieporadnie, jak to on, ale zapewniam, że całkowicie troskliwie. I zdecydowanie nie towarzyszył temu wstyd, z jakiegokolwiek powodu. Zabrakło dla niego miejsca, tak po prostu - chyba nikt nie będzie z tego powodu rozpaczać, prawda?
Nic nie powiedział, bo i nie wiedział co. Milczał więc taktownie, zamiast pleść bzdury - odważył się jedynie na to delikatne głaskanie ją po włosach.
Zdecydowane Oj.

Perpetua Scout

... na tym miał polegać wszechświat?
Ciekawe, gdyż rozmyślania Peppy nie obejmowały nawet w całości Wielskiej Sali, być może wędrowała przez moment po pustych korytarzach, aczkolwiek to tylko przez chwilę, nieistotną - zapewniam, teraz skupienie prysło - bezczelne!
Uparcie starała się zebrać wszystkie rozważania w jedną wielką logiczną całość. Ale skoro żadne z nich z osobna rozsądkiem nie grzeszyło, razem było jeszcze trudniej. Życzenia szczęścia i trzymanie kciuków w niczym nie pomoże.

Fauntley Prentice

Samo szczęście podobno za dużo waży - i dlatego ktoś wymyślił nieszczęście, antymaterię, która pożera kilogramy radości, aby świat mógł istnieć, a nie pogrążać się coraz głębiej i głębiej w nicości. Przykre, a jednak - całkowita radość prowadzi do nicości i chyba pozostaje nam się z tym pogodzić, choć obecnie Fauntley'owi wcale się ta teoria nie podoba.
Zgadnijcie dlaczego!...
Czy powinien coś powiedzieć? Zapewne. Lepiej chyba jednak milczeć, niż pleść bez ładu i składu jak on to ma w zwyczaju. A sama jego cicha obecność na niewiele się zda, prawda?...