Główny księgozbiór.

Namrael Vivian

"Tak? Mój ojciec jest czlowiekiem gorszym od Boga. On nie tylko krzywdzi ludzi. On to lubi. Wiesz, dlaczego zbiera takie cudeńka?" spytał, wyciągając zza pazuchy niewielką, prześliczną, misternie wykonaną porcelanową figurkę.

Licrik de Roy

Wysoki bibliotekarz os surowej minie wszedł wrócił. W bibliotece aż roiło się od uczniów.

Leah Lullietus

Namraelu, Ty nie uwierzysz mi, a ja nie uwierzę Tobie. Miało być o osobie, która krzywdzi.
Bóg też to lubi. Po prostu go nie znasz i nie wiesz, co to znaczy lubić czynienie nieskończonego dobra. Nigdy tego nie zrozumiesz.
Wstała, obrzuciła chłopaka smutnym spojrzeniem 'nie chcę tego słyszeć' i wyszła. W drzwiach rzuciła jeszcze:
Jakbyś mnie szukał, będę w dormitorium.

[a ja się naprawdę zmywam. dokończymy... jutro? albo później. zobaczy się]

Namrael Vivian

Nie zwrócił uwagi na jej słowa. "Po to tylko, żeby zrobić to." powiedział i stuknął w figurkę swoją różdżka. Porcelana rozpadła się w proch. Namrael uniósł na Leah wzrok. "Tylko by niszczyć ich piękno. Czy rozumiesz, kim trzeba być, żeby poszukiwać piękna tylko po to, by je niszczyć? Nie. Nie rozumiesz." Pokręcił głową. "Idź, ja jeszcze poczytam..."

Odczekał, aż kroki dziewczyny ucichną na korytarzu, wstał i ruszył w stronę skrzydła Slytherinu.

Uprzednio oczywiście zgarnąwszy proszek do niewielkiego woreczka. Porządek musi być.

Licrik de Roy

- Ty ! - Krzyknął Licrik wskazał na Namraela - To jest biblioteka , a nie plac zabaw. Posprzątaj to natychmiast - wskazał na resztki figurki. - Jeszcze jeden tego typu numer a polecicie z punktami - Powiedział groźnym tonem.

Charley Mahony

Słysząc surowy głos pana de Roy, zdecydowała się na taktyczny odwrót. Szybko przemknęła przez dział poświęcony numerologii i schroniła się wśród książek o wróżbiarstwie. Wzięła do ręki wolumin poświęcony wróżeniu z kart i otworzyła na chybił trafił. Zaczęła pobieżnie czytać rozdział o tarocie.

Leah Lullietus

Weszła, a właściwie wbiegła, do biblioteki i pierwszym co zauważyła była rosztrzaskana figurka. Czyli zgadłam - powiedziała cicho, sama do siebie. - Żeby niszczyć.
Kątem oka zauważyła Puchonkę, przemykającą między półkami. Gdy ta usiadła, postawiła sobie krzesło koło niej i po prostu na nią patrzyła.

Charley Mahony

- Jak tak się patrzysz to wyglądasz trochę, jak ciele, zdajesz sobie sprawę? - spytała Ślizgonki, która usiadła niedaleko.

Leah Lullietus

Możliwe. W dodatku strasznie niewyspane ciele - odpowiedziała, wyrwana z rozmyślań.
Tak naprawdę, nawet patrząc w stronę Puchonki, nie widziała jej, a roztrzaskaną figurkę, której jeszcze nikt nie uprzątnął. Wiedziała, że od myślenia jej nie złoży - nie będzie też szczęśliwsza ani spokojniejsza - ale myślała. Do dziewczyny dosiadła się tylko dlatego, żeby nie wyglądać głupio; ale skoro już to zrobiła, czuła się zobowiązana podtrzymać rozmowę.

Charley Mahony

- Faktycznie - zgodziła się z nią Puchonka. Przerzuciła kilka stron książki. - Wiesz, na niewyspanie dobre jest kakałko. I tosty z dżemem.

Leah Lullietus

Wiesz, widząc tę jedenastoletnią harpię przy moim stole, jakoś odechciewa się jeść.
Na samą myśl, że nie uwolni się od ej całej Lucy przez najbliższe dwa lata, ciarki przeszły ją po plecach.
Nieważne. - Machnęła ręką w geście rezygnacji. - Co czytasz?

Charley Mahony

Charley zerknęła na okładkę trzymanego w dłoniach woluminu.
- "Wróżenie z kart na przełomie wieków" - odczytała. - O. Poza tym, wiesz, w Wielkiej Sali są cztery stoły. Możesz usiąść przy innym, nie koniecznie przy swoim.

Leah Lullietus

Ty wiesz, co mówisz? U siebie w domu mam problemy, a co dopiero gdzie indziej. Naprawdę, skończmy ten temat. - Uśmiechnęła się, jakoś tak... dziwnie. - Umiesz wróżyć?

Charley Mahony

- Z kart nie bardzo, lepiej mi wychodzi wróżenie z ręki - odparła swobodnie. - A jeszcze wracając do tych stołów, to wiesz... Zawsze możesz po prostu wziąć talerz i zjeść na zewnątrz.

Leah Lullietus

Albo czatować, kiedy jej nie będzie. Zresztą, mogę też nie jeść do konca życia. Długo się męczyć nie będę.
Roześmiała się, ale nie był to wesoły śmiech.
Powróżysz mi? - spytała po chwili, wyciągając rękę w kierunku Puchonki. - Lubię złe wróżby, w odróżnieniu od reszty tego świata.