Główny księgozbiór.

Aisling Biteford

- I aż do wakacjie nie będę budzić się rano z twarzą w ogórkach - mruknęła, uśmiechając się pod nosem.
Przeklęty, mały, żałosny, siedmioletni. Hector.

Leah Lullietus

Tom Hector. No tak. Ich ulubiony kuzyn.
Widzisz? Czeka cię tylko nuda dormitorium Puchonów. A tak...
Wykonała jakiś dziwny gest.

Aisling Biteford

- My nie o tym rozmawialiśmy - zauważyła z rozdrażnieniem.
Dormitorium było złe, okropne i puste.

Leah Lullietus

Myśmy nierozmawiały o niczym. A każdy inny temat jest dobry - stwierdziła.
Puściła w końcu to biedne ramię od torby. Jakimś cudem, udało jej się go nie porwać. Ale wiedziała, że jeszcze chwila i może nie mieć aż tyle szczęścia.
Spojrzała na Iśkę.

Aisling Biteford

- No co? - zapytała, chrząkając.
Stała tak, wyglądała w tej chwili beznadziejnie, wciąż myślała o Budyniu. To nie było śmieszne.

Leah Lullietus

Westchnęła.
Po prostu powiedz, czego chciałaś. Będzie szybciej.
'A czego ty chcesz, Leah? Osławionego świętego spokoju?'
Tak - odpowiedziała na głos, nie licząc się z obecnością Iskry.

[muszę zaraz iść. o ósmej dokładniej. cholera]

Aisling Biteford

- Chciałam ci powiedzieć, że jesteś beznadziejna.
Wyszła, już w lepszym nastroju. Nawet zanuciła coś, co brzmiało jak ukochany "Pieprzo-wieprzy Hogwart"

Leah Lullietus

Ułyszała? Nie usłyszała?
Nieważne. Po prostu wyszła.

Ian Murray

Zapach kurzu...
Murray skrzywił się.
...nie należał do najprzyjemniejszych.
Ale rekompensowała go duża, duża ilość ciekawych książek.

Ailith Ingart

Wpadła do biblioteki z książką i mokrymi włosami. Wilgotnymi. No, prawie suchymi, ale nie do końca. Kręciły się niemiłosiernie i gdzieniegdzie kapały.
Rozejrzała się całkiem przytomnie po pomieszczeniu i wyprostowała, kiedy zarejestrowała spojrzeniem obecność Iana w tymże.
Zaszła go od tyłu, całkiem partyzancko.
- Murray, co w tym tym, w błonie komórkowej, tak? Co w niej robią te... wypustki? – Otworzyła mu książkę przed nosem i pokazała coś palcem.

Ian Murray

Trudno było go nie zauważyć, czy też nie wyczuć. Bo przez zapach kurzu przebijał się inny - Ian, wbrew złośliwym docinkom, nie pachniał skrzydłem szpitalnym. Pachniał Szkocją. Był w tym słabiutki zapach wrzosów, cierpka woń górskich ziół, ostra nuta futra jakiegoś zwierzęcia i morska bryza. Plus dumny siedemnastolatek.
Odnalazł właściwą rycinę.
- O glikokaliks ci chodzi? Widzisz, to niesłychanie przydatna sprawa. Te "wypustki" to tak jakby "strażnicy". Decydują, jaka substancja, jakie ciało, dostanie się do wnętrza komórki, a jakie nie. Działalność części trucizn polega na "ogłupieniu" zgodności tkankowej - dodał w zamyśleniu.
I uśmiechnął się, zasłaniając usta dłonią.

Ailith Ingart

- Ua - mruknęła w namyśle i przerzuciła parę stron. Znowu coś pokazała. - A to?
Była... zaciekawiona. Tematem. Tak, to dziwne, niezwykłe, niebanalne, mroczne i dramatyczne, ale jakież piękne! Co ona robi w Gryffindorze?

Ian Murray

- Aparat Golgiego - wyjaśnił. - Widzisz te "cysterny"? W tych najwyższych tworzą się różne substancje. Nie wiem, celuloza, enzymy... potem spływają do niższych cystern i zagęszczają się. Na przykład, śluz grzyba maślaka. Wcale nie trujący, tak dla odmiany. Albo olejki eteryczne.
I dalej się zastanawiał, co chodzi po głowie rudej Gryfonicy.

Ailith Ingart

Zastanowiła się chwilę, przysiadając na krześle. Przeczytała ponownie jeden z paragrafów na otwartej stronie.
- Aha - skomentowała, przyjmując nowe informacje do wiadomości.
I przerzuciła kolejne kartki, szukając czegoś, o co mogłaby jeszcze zapytać.

Ian Murray

Pewnie znów okazywałby ostentacyjną niechęć i epatował złośliwością, gdyby nie drażniło go, że nie wie, po co rudej ta wiedza. Zatem zajął się na powrót książką (tym razem nie powiązaną z medycyną), co chwila zerkając ukradkiem na Ingartównę.