Główny księgozbiór.

Perpetua Scout

Nigdy nie zaniedbywała ani miejsc, ani przedmiotów, ani ludzi. Ewentualnie pozwalała im czuć się zaniedbanymi. Bo było coś pięknego w tym spojrzeniu, gdy pojawiała się po długiej nieobecności. Uwielbiała ten wyrzut w głosie, trwający jednak tylko chwilę. Kochała tę radość, pojawiającą się niespodziewanie i rzucającą się jej na szyję, by następnie uderzyć powstałymi wątpliwościami. Nie posiadała czegoś takiego jak "wyrzuty sumienia". Ale przepraszała - choć nie umiała tego robić. Puste, nic nieznaczące słowa, ot co.
- Wybacz, kochana - szepnęła więc, odsuwając krzesło od stolika. Zaprotestowało na tak mało delikatne wykonanie tejże czynności, ale dziewczyna uśmiechnęła się tylko pod nosem.
Później nastąpiła cisza. Biblioteka się skarżyła, a ona słuchała.

Theophil Venom

Biblioteka? Dawno tu nie był. To nie ten sam klimat, co lochy, a jednak lubił tu przebywać. Bo w tej ciszy było coś kojącego. Można było wypluć ostatnie pozostałości jadu po kolejnej sprzeczce z jakimiś Gryfonami, a i nikt nie miał nic przeciwko. Kręcił się przez chwilę między półkami, ot tak, bez celu, gdy przy jednym ze stolików zobaczył znaną sobie osobę.
- Peppy, cóż za miłe spotkanie - powiedział stając obok Ślizgonki.

Perpetua Scout

Zadarła podbródek, patrząc na przybyłego. Przechyliła lekko głową, zmrużyła paciorkowate oczy, rozważała nad prawdomównością jego wypowiedzi.
- Nie zaprzeczę - stwierdziła w końcu, z udawaną powagą w głosie.

Theophil Venom

Usiadł na krześle, nonszalancko potrząsając głową tak, by włosy nie wpadały mu do oczu.
- Taką miałem nadzieję - oznajmił.
Zastanawiał się, co też ją tu sprowadziło, nie widział bowiem na stole żadnych książek. Spojrzał na nią pytająco, jakby sądził, że czyta mu w myślach.
Po chwili zorientował się, że tak prawdopodobnie nie jest.
- Sprowadza cię tu coś konkretnego?

Perpetua Scout

- Sprowadza - odpowiedziała krótko, uśmiechając się przekornie.

Theophil Venom

Zirytowała go ta zagadkowość, a zarazem zaciekawiła.
- A może teraz odpowiesz na drugą część pytania pod nazwą "konkretnego"? - zasugerował bez złośliwości.

Perpetua Scout

- Ciekawa propozycja właściwie - stwierdziła, obserwując przeraźliwie błękitne niebo. Przez jej twarz przeszedł dziwny grymas, szybko jednak został on wyparty przez zaskoczenie. Udawane całkiem dobrze, tak swoją drogą.
- Nie wiem, czy mogę ci zaufać - wyszeptała teatralnie, patrząc na niego świdrująco.

Theophil Venom

Spojrzał w oczy Peppy, a cała sytuacja zaczęła go bawić. Tak, to była dla niego dobra zabawa.
- Przekonaj się.

Perpetua Scout

Prychnęła. Całkiem ładnie, Ślizgonki miały wyćwiczone prychanie. Odgarnęły z twarzy kasztanowe pasma włosów i ponownie na niego spojrzała. Prosto w oczy.
- Widzisz tę paprotkę? - Nie wskazała zielska w doniczce. Kazała mu tym samym rozglądnąć się. Znajdowało się one na jednym z regałów i wyglądało wyjątkowo żałośnie.
- Była kiedyś czarodziejem - powiedziała z nutką żalu w głosie.

Theophil Venom

Rozglądnął się. Zauważył jakąś wyjątkową marną paprotkę na jednym z regałów.
- Znałaś go? - zapytał zaciekawiony, dalej wpatrując się w roślinę.

Perpetua Scout

- Panie Venom, litości, ja go znam! W dzień paprotka, w nocy człowiek!
Oparła się wygodniej i uśmiechnęła z satysfakcją. W oczach jej coś błysnęło. Może groźnego, a może wręcz przeciwnie...?
- To on nauczył mnie być paprotką - oznajmiła w zadumie, wpatrując się w brudnozielone liście nieszczęśnika.

Theophil Venom

Pacnął się ręką w czoło.
- No tak! Przecież paprotkowanie nie jest stanem nieodwracalnym. Wybacz mą niekompetencję, droga Peppy. - spojrzał na Ślizgonkę. Zaintrygowany brnął w temat.
- Długo to trwa? - przerwał na chwilę - Nauka. Nauka bycia paprotką.

Perpetua Scout

- Czasem chwilę, a czasem całe życie - odparła po chwili zastanowienia. - Nie każdy może być paprotką - ciągnęła dalej. - To taka ucieczka od rzeczywistości. Nie wszyscy jednak kochają biblioteki, kurz, zapach książek... Wtedy trwa to dłużej. Nie wspomnę o alergikach. - Tu uśmiechnęła się, przypominając o swojej przypadłości. - Ale trzeba uważać, bo można skończyć jak Fergus! - ostrzegła, podbródkiem wskazując sugestywnie Pana Paprotkę. - Kiedyś umiał nad tym panować, a później to go pochłonęło. Zapomniał, kim jest naprawdę. To niebezpieczne, panie Venom, niebezpieczne!
Patrzyła na niego przerażona, dosłownie jakby ducha widziała, czy zjawę jakąś.
- Czasem wydaje mi się to być niewarte ryzyka.

Theophil Venom

Patrzył na nią zafascynowany. Mówiła jakby była w jakimś transie. Podążył za jej wzrokiem, ku Fergusowi.
- Czasem. - zamyślił się, dalej wpatrzony w paprotkę na regale.
Nie zważając na ostrzeżenie, jakie dała mu przed chwilą Peppy, zapragnął posiąść tę umiejętność. Teraz. Zaraz. Już.
- Tak, chcę - wyszeptał do siebie, po czym zwrócił się do Peppy:
- Czy mogłabyś nauczyć mnie paprotkowania?

Perpetua Scout

- Mogłabym - odpowiedziała po prostu, patrząc ciągle na Fergusa zamglonymi oczami.