Główny księgozbiór.

Perpetua Scout

- Zadaj konkretne pytanie, otrzymasz konkretną odpowiedź - wysyczała. To nie był szept. Na szept nie miała humoru. Bo szept miał w sobie coś magicznego. A ona czuła się zmęczona i nie miała ochoty na magię.

Fauntley Prentice

- Co widzisz w Theo? - zapytał bez ogródek, nieco suchym, niebywale stanowczym tonem. Konkretne pytanie. Czekał na konkretną odpowiedź. Oparł się jedną ręką na oparciu krzesła, zaciskając na nim swoje kosciste palce.

Tibby McGregor

Krążyła jak sęp pomiędzy poszczególnymi działami. Wszędzie masa podręczników z których wiedza aż kipiała. Pragnęła aby ją pochłonąć. Całą. Taki też zamiar miała Tibby. Posiąść tą wiedzę i zajmować się biednymi i chorymi roślinkami.
Ciekawe dlaczego nikt nie chce zająć się nią samą?

Nie oczekiwała spotkać tu któregoś ze swoich nielicznych znajomych. Wolała w tym miejscu oszczędzić sobie zetknięcia się z KRNĄBRNYM Panem Pichonem. Jedna wymiana zdań wystarczyła jej na dziś.
Perpetua?
- Peppy? - powiedziała już głośniej, jakby do siebie.

Perpetua Scout

- Kpisz, Fauntley, kpisz! I stąd te całe przedstawienie...? - urwała, bo zdała sobie sprawę, że to nie była konkretna odpowiedź. Właściwie nie była to żadna odpowiedź.
- Nic. - Krótkie, szczere, zgodne z prawdą NIC.
Potem obróciła się, niespodziewanie i szybko. Teoretycznie rzecz biorąc mógł spodziewać się roześmianej twarzy uroczej Ślizgonki. W końcu wszystkie się wyjaśniło i takie tam... Ale to co na niego spojrzało nie było wesołe. Raczej urażone. Dość głęboko właściwie.

Pytanie Tibby uznała za retoryczne. Chyba widać, że była sobą, prawda?

Tibby McGregor

Obrażona, czy co?
Postanowiła nie przejmować się tym za bardzo i dalej wodziła palcem po odrobinę za mocno zakurzonych książkach, w poszukiwaniu takiej, której jeszcze w ciągu tych siedmiu lat nie czytała.

Fauntley Prentice

Zamrugał, nie odsuwając się jednak, choć spogladał jej w oczy z nieprzyzwoicie bliskiej odległości. Przymknał powieki, spuszczając głowę - nie było jednak w tym nic z pokory. Był po prostu zmęczony, a chciał to dokończyć, skoro już zaczął.
- W połowie - powiedział wreszcie, podnosząc na nią wzrok. Uznał, że najpierw odpowie konkretnie na konkretne pytanie, a potem zgłosi swoje wątpliwości. - W połowie nie podoba mi się wasza zanajomość, a w połowie on sam. - Wykorzystał chyba na dzisiaj swój limit szczerości i toz decydowanie. Wyrobił miesieczną normę.
- I nie można odczuwać nic w stosunku do danej osoby - powiedział cicho, przez zaciśnięte zęby. - Nie można.
Tibby pozostała niezauważona.

Abigail Patton

Abbie wbiegła do biblioteki, aby odzyskać torbę. Dopiero teraz zauwazyła jej brak.
Chyba nie weszła w dobrym momencie, ujrzała bowiem Peppy oraz fauntleya stojących bardzo blisko siebie.
Złapała więc torbę, i czujac się bardzo niezręcznie, wyjąkała:
- To...ja już pójdę. Nie będę wam przeszkadzać. - Naprawdę, nie było w tym żadnej ironii.

Tibby McGregor

Jasne! Najlepiej mnie nie zauważać. Fauntley Prentice. Książę z bajki? Peppy, dziewczyno, daj sobie spokój z tym głupkiem. Duże dziecko. Jedno i drugie.

Chciała dowiedzieć się zakończenia tej ICH pogawędki, więc starała się posuwać za nimi, wciąż udając, że szuka książki. To co, że już chyba z trzy razy szukała wśród tych samych podręczników. Nikt nie zauważy.

Perpetua Scout

- A mi się nie podoba ta dyskusja, nie podoba mi się twoje zachowanie, nie podobało mi się tamto pytanie. - Początkowy szept stawał się coraz głośniejszy. - I nic było odpowiedzią na twoje pytanie, może i niezadane, a nie moimi odczuciami skierowanymi do tegoż pana. Nie podoba ci się! Nie można! - wyrzuciła z siebie piskliwie. - A można oznaczać się taką bezczelnością? Skrajnym idiotyzmem połączonym z brakiem kultury? Że też masz czelność... - urwała, bo zdała sobie sprawę, że krzyczy, a nie posiadała sił do kontynuacji tego. I chęci. Chęci przede wszystkim.
Nie odsunęła się jednak, nie przerwała tego absurdalnego spojrzenia, z tym że teraz było całkiem inne. Początkowo urażona, dumna, chcąca wygarnąć mu prawdę w oczy... teraz była po prostu zmęczona. A w oczach czaiło jej się pewne inne uczucie. Nowo odkryte. Była to bodajże nienawiść.
- Skąd ten tupet, Prentice?

Fauntley Prentice

- Najwyraźniej można - odpowiedział tylko i wyprostował się, spoglądając na nią z góry. Wyraz twarzy nie zmienił mu się - oddychał jedynie bardziej płytko. I pobladł, mocniej zaciskając palce na oparciu krzesła. - Można odznaczać się taką bezczelnością, skrajnym idiotyzmem połączonym z brakiem kultury - powtórzył i zamrugał nieprzytomnie. Nie był jednak w stanie oderwać wzroku od jej oczu, chociaż to spojrzenie go męczyło.
- Tupet mam nabyty przez wrodzoną podatność zepsutych genów - odpowiedział, bo przecież dalej panowała zasada 'konkretne pytanie, konkretna odpowiedź'. Ale już ciszej. Dużo ciszej.

Tibby McGregor

Zmęczona ICH dziecinnymi rozmowami, wzięła pierwszą lepszą książkę i ruszyła mozolnym krokiem w kierunku wolnego krzesła, aby tam spokojnie posiedzieć i poprzyglądać się całemu zjawisku z daleka.
Jej na serio na nim zależy.

Perpetua Scout

- Byłbyś chociaż na tyle łaskawy i nie odpowiadał na pytania retoryczne - wysyczała przez zaciśnięte zęby. Przerwała to spojrzenie. Nie mogła wyzbyć się tych cholernych błysków w oczach. A ręce, co dziwne, jej się nie trzęsły.
Odsunęła krzesło od stolika, nie zważając na to, że za nią stał. Szybko - jednym ruchem właściwie.

Fauntley Prentice

Puścił te głupie oparcie i zaraz poczuł się gorzej, nie mając co zrobić z rękoma. Chowanie ich do kieszeni spodni wydało mu się głupie.
- Szczere pytania nie przypadają ludziom do gustu. Zazwyczaj - powiedział tylko, uciekając wzrokiem gdzieś w górę i na bok. W kąt.
Kąt, który daje beznadziejne, złudne poczucie bezpieczeństwa i w którym najłatwiej jest dopaść przeciwnika.
Zastanawiał się, dlaczego akurat teraz mu się to przypomniało.

Perpetua Scout

- Ludzie łatwiej znoszą dumę innych, gdy ich własna nie zostaje naruszona.
Siedziała przodem do stolika, nie obnosząc się z zamiarem zmieniania pozycji. Zgięła ręce w pięść, zauważając, że powoli zaczynają drgać.
- Zazwyczaj.
Była już całkiem spokojna, choć jej ton nie należał do najprzyjemniejszych. Urok widocznie podążył za myślą Puchona i schował się w kącie.

Fauntley Prentice

Przymknął oczy, korzystając z faktu, że Perpetua nie może tego widzieć. Wziął głęboki oddech, starając się nie wykręcać sobie nerwowo palców. Cholera! A jednak to robił.
- Przepraszam - powiedział, nie zaprzestajac tej głupiej czynności, która aż ociekała nierwowością.
Patrzył gdzieś w bok, chyba w czerń za oknem.

I tak, właśnie przeprosił, choć może zabrzmiało to dość... marnie.