Główny księgozbiór.

Fauntley Prentice

Fauntley tak jakoś, pojawiwszy sie z nikąd, stanał obok Maxa i też przyjrzał się paprotce.
- W taką paprotkę Venomowi łatwiej będzie się zmienić - powiedział wreszcie, zauważając w jakim stanie jest zielsko. - Ten sam poziom zepsucia - dodał z krzywym uśmiechem. I naprawdę nie obchodziło go, że jest dziecinny. A może trochę?
- Cześć, Max - rzucił (bardzo wcześnie), klepiąc Krukona w ramię.

Maxwell Ingart

- Wystarczy Max - odpowiedział na nie-będącego-Fawningiem, jednocześnie nachylając się nad kwiatem. Chyba niezbyt się przejął tym, że zawala glebą biblioteczny stolik. - Może i ci nie zdechnie od razu, ale każda godzina przybliża ją do śmierci - wyznał grobowym głosem. Właściwie to nie było pewne czy kpił, czy mówił poważnie.
Zaczął wydziobywać z ziemi odłamki donicy, oczyszczając korzenie.
(Ma numerologię w jednej trzeciej, zrobi potem, prawda? I to wcale nie oznacza, że jest złym Krukonem. Wcale.)
- Cześć, Fauntli - odpowiedział koledze, niezbyt przejęty własną wymową i akcentem rodem z Dublina.

Perpetua Scout

Cholerna dam... tfu, męska solidarność. Przyjdzie takich dwóch i już wychodzi się na dziewuchę, która nawet paprotką zająć się nie potrafi. Prychnęła w duchu, obserwując ich przymrużonymi oczami. Po chwili wrzuciła pióro i pergamin do torby. Z widoczną rezygnacją właściwie.
Pogładziła jeden z liści - z zastanowieniem?
- To my się chyba zbieramy... - Nie, w jej głosie wcale nie było troski. Żadnej troski o głupią roślinkę!

Maxwell Ingart

- Pomóc ci z nią? - zapytał, kończąc oddzielanie co drobniejszych odłamków.

Fauntley Prentice

Nie skomentował. On by chętnie tę paprotkę podpalił, albo utopił w jeziorze. Albo wywalił przez okno.
Powstrzymał się jednak, a jedyną rzeczą, która zdradzała jego sadystyczne myśli był nieprzyjemny błysk w oku, który jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął.
Schował ręce do kieszeni i uśmiechnął się pod nosem.

Perpetua Scout

- Jakby to nie był problem - wyjąkała. Cóż. Może rzeczywiście była dziewuchą niepotrafiącą się zająć paprotką? Właściwie to z samą sobą sobie nie radziła. Jej pierwszy kot - Teofil - też nie mógł na nią liczyć. Nie wspomnę o tych wszystkich pluszakach bez oczu i lalkach bez kończyn.
Uśmiechnęła się niewinnie. Niczym morderca prowadzony na pstryczek, liczący na ułaskawienie.

Maxwell Ingart

- Nie jest. Masz jakieś miejsce dla niej? Nie musi być doniczka. Wystarczy wiaderko albo miska.
Złożył większe kawałki donicowych szczątków w całość i umieścił w nich zmaltretowaną paproć. Przyda się nowa ziemia. Wcale nie zapomniał o numerologii. I jeszcze nieco wody ze sprite'em (dziwne, ale prawdziwe), którego jednak najpewniej nie znajdzie.

Fauntley Prentice

Spojrzał pod stół, jakby spodziewał się dojrzeć tam wiaderko, albo miskę. Jakie było jego zaskoczenie, gdy nie tego tam nie znalazł!
Podrapał się nawet z konsternacją po nosie.

Perpetua Scout

- Miskę - odpowiedziała szybko, wstając. Wyrzuciła z siebie jeszcze coś, co brzmiało jak "poczekajcie, zaraz wrócę", choć z całą pewnością tym nie było. I wyszła raczej nie powolnym krokiem z biblioteki, by następnie rozpędzić się i pobiec.

Fauntley Prentice

Spojrzał na paprotke z tym samym błyskeim w oku co przed chwilą. Przechylił ciekawie głowę.
- Jak myślisz, jeśli wywalę to zielsko przez okno i powiem, że to nie ja, a leśny elf to mi uwierzy? - zapytał Krukona, dotykając palcami jednego zmaltretowanych liścia.

Maxwell Ingart

Wzruszył ramionami, spoglądając za dziewczyną. Cóż, Ślizgonki zawsze były d z i w n e, no nie?
Przeniósł spojrzenie na Puchona.
- Wątpię, choć lepsza wersja to ta z bibliotekarzem poirytowanym o porozwalaną ziemią. A powiedz mi, czemu właściwie chcesz to zrobić?

Ailith Ingart

Przyszła, weszła, wcale nie poszła, powiewając mrocznie szkolnym mundurkiem oraz rudością długich włosów, które dla odmiany chyba zaczęła czesać.
Rozejrzała się mętnie, bez zbędnych interakcji.

Fauntley Prentice

- Tylko biblitoekarza brak - westchnął bezradnie, rozglądając się. Zauważył rudą Gryfonkę, ale właściwie to jej nie znał. Wrócił więc do obserwacji zielska. - Długa historia - zaczął wymijająco. - Jej właścicielem ma zostać Venom, a Venom to nie jest coś, co przypadło mi do gustu - mruknął i puscił liść paproci, z trudem opanowując się od zerwania go.
Cóż.

Maxwell Ingart

- Cześć siostra - powitał rudą ze zwykłą czułością, której widać nie było.
- Zapytałbym kim jest Venom, ale obawiam się, że będzie to zbyt osobiste.

Fauntley Prentice

Wzruszył ramionami.
- Gdybyś zapytał, odpowiedziałbym, że Venom to rozpuszczony arystokrata, który zalzł mi za skórę - odpowiedział beznamietnie, chowiąc ręce do kieszeni.