Główny księgozbiór.

Fauntley Prentice

- Ja też - odpowiedział, uśmiechając się dziwnie. - Chyba, że aż tak bardzo zależy ci na usłyszeniu mojego powalającego głosu - zakpił, bo naprawdę lubił to robić. Szczególnie, jeśli chodziło o jego osobę.
Splótł palce, bo wystukiwanie melodyjek wyraźnie mu nie szło i raniło jego wątpliwy gust muzyczny.

Leah Lullietus

Bardzo, Panie Puchonie. Nawet bardzo bardzo - odpowiedziała. Nie brzmiała przekonująco, ale kogo to interesowało? Musiała to powiedzieć, żeby dbać o swój wizerunek panny kpiny. Zresztą, zwykle nic tak nie poprawiało jej humoru jak zirytowanie kogokolwiek. A zwłaszcza Pana Puchona.

Maxwell Ingart

Skończył.
I dopiero teraz dostrzegł Leah, w najlepsze dysputującą z Fauntleyem. Kto się czubi, ten się lubi? Ostrożnie podniósł doniczkę.
- Cześć żmijko.

Fauntley Prentice

- Tylko bardzo bardzo? Ranisz moje ego - odpowiedział, a krzywy uśmiech nie schodził mu z ust.
I jeśli chce go zirytować, będzie musiała się postarać, bo obecnie osobą, która irytuje go samym swoim bytem, samym imieniem bądź nazwiskiem jest Venom.
Może gryzienie coś da?

Leah Lullietus

Wybacz, skarbie - powiedziała, bez udawanej słodyczy w głosie, ale też bez pokory. Tak po prostu. Jakby zamawiała kawę czy opowiadała o swojej pracy domowej.
A potem usłyszała Marchewkowego i jakoś tak... Zmieniła ton głosu. Wciąż chrypiała, ale jakoś tak milej.
Czołem, Marchewkowy

Maxwell Ingart

- Przeziębiona? - zainteresował się, jak zwykle uprzejmy i miły.
(Niech szlag tego Krukona, co?)
Zgarnął swoje notatki z numerologii, które wciąż rozpościerały się na pobliskim stole, zdradzając najlepsze konfiguracje uczuciowe jakie mogą się przydarzyć trzydziestce trójce i jej życiowe porażki.

Leah Lullietus

Nie wiem. A wyglądam na taką? - spytała, przenosząc wzrok z Pana Puchona na Marchewkowego. Jakaś faworyzacja? Skądże znowu.

Maxwell Ingart

- Chrypisz - zauważył.

Fauntley Prentice

Nie poczuł się pokrzywdzony. Może nawet był wdzieczny, bo mógł się bez tłumaczenia ruszyć z miejsca i zniknąć miedzy regałami w poszukiwania jakiejś książki pomocnej przy transmutacji. Albo zielarstwie.
Jedno i drugie to przekleństwo.

Leah Lullietus

Naprawdę? - Może normalnie byłoby słychać kpinę. Ale tym razem nie wyszło. Za to poniesiona do góry jedna brew była jak najbardziej jak zwykle. - A ma mój Marchewkowy Rycerz na to jakąś dobrą receptę?

Maxwell Ingart

- Ocho, przełknę Marchewkowego. Na Rycerza przymknę oko, ale t w ó j?
Odpowiedział uniesieniem brwi. - Terytorializm się szerzy?

Leah Lullietus

Zapomniałeś już? No pewnie. Skleroza nie boli. - Obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem. - Obiecałeś, że będziesz MNIE chronić, więc jesteś MOIM rycerzem. Aż tak trudno przyjąć to do wiadomości?

Fauntley Prentice

- Max, zarazo, nie odbieraj mi tytułu Rycerza! Ja jestem od ratowania słodkich Puchoneczek - powiedział, taszcząc ze sobą jakąś książkę. Cóż, zachowajmy pozory.
Położył ja na stole i usiadł - na tym skończyła sie jego aktywność.

Maxwell Ingart

- A co jak nie jesteś jedyną damą, którą ratuję? - uśmiechnął się psotnie, przekrzywiając głowę w bok. Rude włosy opadły mu na oczy, gdy usiadł na pobliskim stole i odstawił paprotkę na bok, spoglądając na powracającego Fauntleya.
- To ja mogę zostać tym złym i niedobrym rycerzem od wykorzystywania, w porządku? A na gardło dobra jest herbata malinowa z dodatkiem anyżu, albo lipowa. Ewentualnie napar z mięty pieprzowej.

Fauntley Prentice

- Taaa... Rudy Maxwell Rycerzem Mroku - zaśmiał się i przewertował książkę od niechcenia. Jakieś obrazki, jakiś tekst. Jak mało go to wszystko obchodziło!
A jakby tak nie zdać egzaminów?