Główny księgozbiór.

Ian Murray

- Julia i Romek? - parsknął śmiechem Krukon. - To, że jestem w Ravenclawie, nie czyni ze mnie bibliofila, jakkolwiek rozumiesz to określenie.

Fauntley Prentice

- Nie mądrz się - Szturchnął kolegę w ramię, wykrzywiając w dziwny sposób swoje cienkie usta. - Mógłbyś sie czasem rozerwać w taki, czy inny sposób - Uśmiechnął się figlarnie. - Od książek mózg gąbczeje.

Lucy D. Vivian · Gość

Dwie dziewczyny, a właściwie: dziewczyna i dziewczynka wwędrowały właśnie do hali bibliotecznej. Ta młodsza z wyraźnym zapałem deliberowała nad czymś.
- ... nie tylko głowę. Kręgosłup ma niesamowite unerwienie. Wyobraź sobie, jedna igła i można kogoś pozbawić możliwości ruchów przez najbliższe dwa tysiące lat - mruczała, gestykulując nieco.

Ailith Ingart

Potakiwała, idąc za dziewczynką. Widzieliście ją tu wcześniej, to ta sama Gryfonka którą oskarżaliście o donosicielstwo i flirt. Czyżby doniosła tej blondwłosej smarkuli?

Fauntley Prentice

Fauntley wydął wargi, usilnie starajac się wyglądać jak niewinne, skrzywdzone dziecko.
Uwielbiał robić z siebie idiotę. Wtedy ludzie go niedoceniali, a jak go niedoceniali to miał nad nimi przewagę.
Chociaż właściwie... po co mu przewga nad tą Gryfonką?
Zmierzył obojętnym wzrokiem towarzyszkę Ailith.

Lucy D. Vivian · Gość

- Dostatecznie jasno ujmując sprawę, nie istnieje żadna zależność między faktem kości wrzynających się w mięśnie. Odpryski mogą bowiem wywołać tak horrendalne spustoszenia, że najstarsi greccy lekarze łapią się za głowę. To kwintesencja ludzkiego ciała, być samozniszczalnym - nabrała powietrza w płuca - Koniec końców, idąc dalej tym tokiem myślenia, odpowiedni skład mykotoksyn potrafi doprowadzić do takiej entropii w organiźmie, że kości zamieniają się w kawałki szkła.

Ian Murray

Ian wzruszył ramionami, uśmiechając się trochę cierpko.
- Może chodźmy stąd, nawet mnie szkodzi ten stęchły zapach kurzu i starego pergaminu.

Fauntley Prentice

Fauntley parsknął.
- Nie wierzę. Tobie? Nie jestes czasem chory? - Z udawaną troską przyłożył dłoń do czoła kolegi.

Ian Murray

- Więcej takich niewybrednych komentarzy, a zacznę naprawdę żerować na twoim nałogu... - zaśmiał się Ian. - Chodźmy.

Ailith Ingart

Ailith nie byłaby wstanie udawać niewinnego, skrzywdzonego dziecka, nawet gdyby chciała. Nie z powodu braku umiejętności aktorskich czy też ograniczonej mimiki, nie. Bo kiedy patrzyła na ciebie stalowoszarym spojrzeniem oczu, które nie wyrażały niczego poza bezczelną nienawiścią i swoistą groźbą, wszystkie złudzenia ulatywały. Ale było w tych oczach też coś magnetycznego, co nie pozwalało przejść obok Ailith obojętnie. Chyba że całkowitemu dyletantowi.
Niedbałym gestem strzepnęła rude pukle z drobnych, kobiecych ramion i ponownie przytaknęła słowom Lucy.

Lucy D. Vivian · Gość

Gryfonka, na której spoczął wzrok Fauntleya, odwzajemniła spojrzenie. Jej oczy były w tym momencie hybrydą indygoitu i rażąco porcelanowego błękitu. Uśmiechnęła się - ale zważając na to, że uśmiech ten nie dosięgnął jej oczu, równie dobrze mogło być to wyzwanie do walki. Na jej ramieniu siedział szczur - nie miał jednego oka, pusty oczodół ział kaprawą, zaschniętą czerwienią. Był biały, miał obgryziony ogon i najwyraźniej czuł się osobistą cnotką tej jedenastolatki.
- Krwiobieg - podsumowała.

Fauntley Prentice

- Trochę więcej poszanowania dla mojego poczucia humoru. - Niezrażony ruszył za kolegą. Kiedy minęli dwie Gryfonki, obrócił się i zmierzył je od stóp do głów, wykrzywiając usta.
- Dziwne towarzystwo - mruknął do Iana przy drzwiach.

Lucy D. Vivian · Gość

Piśnięcie. Szczur zawitał gdzieś obok waszych nóg. Lucy tupała nogą, czujna i zorientowana. Percepcja doskonała.
- Owszem, dziwne. Usprawiedliwia to panikę, tchórzostwo i ucieczkę, messer? - wydęła wąską, dolną wargę. Chyba miała trochę za dużo zębów.

Ian Murray

- Przypuszczalnie nie dziwniejsze niż twoje - odparł Krukon i zamknął drzwi.

Ailith Ingart

Natomiast rudowłosa najwidoczniej puściła mimo uszu, hmm... Nie tyle, co inwektywę. Opinię. Teraz przyglądała się ciekawie regałom z książkami, palec wskazujący jednej dłoni trzymając na koralowych ustach, a drugą opierając na kształtnym biodrze. Zastanawiała się. Trzaśnięcie drzwi "skomentowała" cichym prychnięciem, nawet się nie odwracając.