Główny księgozbiór.

Matthew Gainsborough

Można było, bowiem idiotą nie był.
Postanowił łaskawie nie zakłócać rodzinnej scenki oddając się wypisywaniu czegoś na wydobytą spod stronic książki kartkę.

Maxwell Ingart

- Wyczuwam, że na pewno się nie uczyłaś. Gdybys choć sięgnęła po podręcznik, miałabyś minę jak reszta SUMowiczów. Zdeptaną, płaczliwą i beznadziejną. Bo wiedziałabyś, jak wiele zajęć przespałaś lub opuściłaś. Przyjść ci potem pomóc z zielarstwa?
Przeskoczył z tematu na temat dość płynnie, jak to on.

Ailith Ingart

Nie zachichotała, a może powinna.
- Mhm, jasne - zgodziła się, z nieznacznym uśmiechem. - I uczyłam się, bo y... Nabywałam wiedzę praktyczną, niezwykle istotną zresztą.
Kiwnęła głową, jakby na potwierdzenie, i splotła dłonie za plecami.

Matthew Gainsborough

Tym razem podniósł głowę i zerknął z zainteresowaniem na Ailith.
- Praktyczną...? Mianowicie..? - podchwycił.

Maxwell Ingart

- Jaaaasne - mruknął z powątpiewaniem. - Jazda do książek, ruda, ale już.
W jego ustach nie brzmiało to obraźliwie, jakimkolwiek tonem by tej kwestii nie wypowiedział.

Ailith Ingart

Potrząsnęła głową.
- Praktyczną to znaczy, nie-teoretyczną - wyjaśniła Krukonowi. - Nie twoja sprawa, kotek.
Wsparła ręce na biodrach.
- Poza tym. Nawet nie zapytasz, co słychać w domu, ani nic - westchnęła teatralnie.

Matthew Gainsborough

Skrzywił się na tego kotka nieznacznie.
- Max, ot żeś siostrę wychował... Wyzywa mnie od zwierzaków domowych... - pokręcił głową z uśmiechem, siląc się na pseudo-skarżący się ton.

Maxwell Ingart

Na słowo "kotek" dostał histerycznego ataku śmiechu. Może dlatego nie dosłyszał kwestii o domu.
W końcu Matt był wyższy nawet od niego, bary miał takie, że w drzwiach się średnio mieścił, kończył szkołę z zadowalającymi wynikami...
"Kotek".
Ingart dotknął bolącej przepony, ocierając nieistniejącą łzę.

Ailith Ingart

Przewróciła oczami wymownie.
- Mnie przynajmniej ktokolwiek wychował - fuknęła, mierząc wzrokiem nierudego Krukona.

Matthew Gainsborough

Obserwował nagły napad wesołości Maxa, pocierając od czasu do czasu brew.
- Nawet. O tym. Nie myśl... - mruknął, na wypadek gdyby Max miał podobną skłonność w nadawaniu nazw co jego siostra.

Na samą Ailith spojrzał zaś wzrokiem przerysowanego, zielonookiego, iście niewychowanego kociaka.
- Miau.

Maxwell Ingart

Ingart, ledwo się uspokoił, dostał kolejnego ataku śmiechu.
I następnego.
- Kici, kici...?
I jeszcze. Niemal spadł z krzesła.

Ailith Ingart

Przysunęła sobie krzesło i usiadła z westchnieniem.
- Przynajmniej się rozumiecie... Prawie bez słów.

Matthew Gainsborough

W ramach tak charakterystycznego dla kotów lenistwa nie skomentował ani słów dziewczyny, ani kpin Maxa z jego osoby.

Maxwell Ingart

Nikt inny skomentować tego nie mógł, bo dwójka młodych mężczyzn została dopadnięta przez biblioteczne szczęki wszechczasów - bibliotekarkę. Czemu się nie uczą? Czemu są tak głośno? Czemu się śmieją? A czemu nie są gotowi do OWTeMów? A czemu robią sobie schadzki towarzyskie? To jest szkoła, moi mili państwo!
Dlatego dwóch młodych mężczyzn heroicznie zabrało swe książki ze stołu i oddaliło się ku wyjściu. Z kobietami nie szło walczyć.
- Cześć, siostra. - Rzucił Max pożegnalnie.

Matthew Gainsborough

- Nie wiem, jak jest po kociemu do zobaczenia, więc zostanę przy angielskim... - uśmiechnął się do Ailith i pomaszerował za Maxem, mrucząc coś na temat tego, że jeśli jeszcze raz ten zacznie nawoływać go czymś w stylu "kici-kici" to...
Dalsza część rozmowy zginęła zmieszana z echem kroków obu chłopaków.