Główny księgozbiór.

Ailith Ingart

- Ta, jasne, wspaniale jest mieć rodzinę - burknęła i również wyszła, niedługo po nich. Chyba wciąż nie miała zamiaru się uczyć.

Perpetua Scout

Przyprowadziła ze sobą zapach cynamonu wydobywający się z kubka w róże - owe kwiaty wyglądały niczym namalowane przez kogoś, kto nigdy róż nie widział, a słyszał, że są piękne, czerwone i mają kolce. Usiadła przy stoliku z dala od okien - czyżby potrzebowała skupienia?
Dwa kwadranse później naokoło jednej otwartej księgi znajdowały się stosy innych, którymi odgrodziła się od świata - a ona sama była pochylona nad tą w centrum. Mugoloznawstwo, historia magii, eliksiry, wróżbiarstwo. Po dwudziestu siedmiu minutach woluminy zmieniły trochę swoje położenie, a z niektórych z nich wystawały kolorowe zakładki. Gdy naścienny zegar obwieścił nadejście szesnastej odsunęła się od stołu wraz z krzesłem i wpatrywała w paprotkę. Po pomruku 'miło cię widzieć, Fergusie' wróciła do nauki. Przez kolejne pięć minut poprawiała z irytacją kasztanowe kosmyki, aż ponownie porzuciła podręczniki i dopiła zimną już herbatę. Następnie całkiem spokojna ponownie pochylała się nad owymi księgami, a wzrokiem biegała szybko od lewej strony do prawej.
O godzinie siedemnastej siedemnaście podparta na jednym łokciu leniwie wpatrywała się w czarne literki, które - wydawałoby się - uciekały co chwilę niżej i niżej, i niżej...
Peppy?!
Wyprostowała się, przestając wpatrywać wgłąb biblioteki, potrząsnęła głową i z miną skazańca z powrotem zerknęła na tekst. Tak, to było wróżbiarstwo.

O dziewiętnastej, ciągle schowana za swoją barykadą, pisała list atramentem o zapachy lawendy na jasnofioletowej papeterii. Przygryzając co jakiś czas koniuszek pióra wybierała odpowiednia słowa, a bezsensowne myśli wrzucała do kałamarza. Lekko zgarbiona i skupiona - czy to na pewno ona?

Matthew Gainsborough

Wieczory w bibliotekach to w sumie dość przyjemna sprawa. Jest spokojnie, cicho, nie ma dokazujących pierwszoroczniaków, nie ma rozgadanych dziewczątek, które uważają, że wyjdą na mądrzejsze jeśli właśnie tu, w otoczeniu książek, przyjdą plotkować na temat swoich rówieśniczek, słowem - idealna atmosfera do nauki.
A przynajmniej była taką, do momentu, w którym do wnętrza wszedł niejaki Matthew Gainsborough.
Zaczęło się od tego, że potrącił bibliotekarkę. Ta, przyjrzawszy się młodemu rozbójnikowi (który tradycyjnie nie zatroszczył się o fryzurę, czy choćby właściwe zapięcie koszuli) uznała, że wykład na temat dobrego wychowania to właśnie to, czego mu trzeba i przez dobrych kilka minut zakłócała ciszę swoim skrzekliwym głosem.
Kiedy już się uspokoiła, krukon zniknął między regałami i wszystko wróciło do najporządniejszego porządku, który trwał całe dziesięć minut.

- Tu jesteś! - wypalił dosyć głośno Matt, łapiąc książkę leżącą na wierzchu stosu przy stoliku Perpetuy, ignorując zupełnie samą, skrytą za książkami Ślizgonkę. Może jej nie zauważył...?

Perpetua Scout

Jak początkowo starała się nie zwracać uwagi na przybysza i jego dyskusje z bibliotekarką, to dotykając owej książki zakłócił jej święty i ściśle określony porządek.
- Matt, zburzyłeś mi konstrukcje - powiedziała całkiem spokojnie, choć z lekkim żalem w głosie, odkładając podręcznik od historii magii (którą to się aktualnie zajmowała) na miejsce skradzionej księgi. Następnie leniwie uniosła wzrok i obdarzyła Krukona typowo ślizgońskim spojrzeniem, sugerującym, że ona - mimo powszechnego mniemania - istnieje.

Matthew Gainsborough

Taak... Zaklęcia... Ależ on się naszukał... Na jego usta wpełzł leniwy uśmiech.
Hmm. Ktoś coś mówił..?
Oderwał się od kartkowania książki i zerknął na dół, w kierunku skąd doszło go upomnienie. Okładka. Stos książek. Stół. Perpetua. Regały, Stół... O. Moment. Stół, Regały... Perpetua. Zagadka wyjaśniona.
Wrócił wzrokiem do Ślizgonki.
- ...O. To ty... - błysnął elokwencją i nie pytając nikogo o pozwolenie, odsunął sobie krzesło i usiadł.

Perpetua Scout

Może zwróćmy uwagę na marszczenie przez Peppy brwi. Robi to zazwyczaj, gdy coś łamane na ktoś ją irytuje. Ewentualnie gdy jest zdezorientowana. Aktualnie ładnie to demonstruje. I to delikatnie drganie policzka plus lekko kpiący uśmiech pod nosem.
- Tak, to ja. Zazwyczaj bywam sobą.
Zabrała się za porządkowanie stolika. Wiesz, walająca się wszędzie papeteria, kałamarz, pergaminy, ogryzek ołówka. Wszystko - trach - do torby. O, jeszcze pióro.

Matthew Gainsborough

Jaka szkoda, że nie patrzył na nią i stracił ów spektakularny pokaz perpetuowej mimiki twarzy... Niestety bardziej był zajęty przesuwaniem palcem po grzbietach książek w ustawionej przez dziewczynę konstrukcji, by zwrócić uwagę na coś innego, niż zapisane na nich tytuły.
Wróżbiarstwo...Mugoloznastwo...Eliksiry. O! Właśnie! Eliskiry!
Pech, że wetknięte w stosik zaraz przy blacie i nakryte conajmniej sześcioma innymi tomiskami.
- Pożyczam to - oświadczył, wyciągając interesujący go tytuł z wieży, która bądź co bądź, nieco się obniżyła.

Perpetua Scout

Nieco? Perpetua jęknęła sobie pod nosem, następnie szybko wyciągnęła z pozostałych wież po jednej książce o zbliżonej grubości do tej od eliksirów. Budowla uratowana. Przy okazji jednak wstać musiała i wtedy to właśnie zobaczyła, co też tym razem jej ukradł.
Zaraz... Zmrużyła szarozielone oczy, przyglądając się zdobyczy Matta. Poplamiona atramentem, pozaginane rogi, hmmm, przekreślone nazwisko autora - trzykrotnie, równo.
Oj.
- Nie możesz wziąć innej? Na półkach są ich dziesiątki, a ta... - urwała raptownie, szukając kolejnych 'argumentów'. - Sam popatrz! Brudna, zabazgrana, jakieś bezsensowne notatki!
Jej notatki?

Matthew Gainsborough

Matt niestety właśnie przyglądał się swojej zdobyczy. Obrócił ją parę razy w dłoniach, otworzył, przejrzał marginesy i... No proszę!
Notatki...? Pysznie się składa...! On nie robił notatek nigdy. Co z tego, że zwykle cała godzina lekcyjna upływała mu na pisaniu. Tyle przyjemniejszych rzeczy do przelania na papier, niż jakieś przepisy czy wskazówki co do warzenia wywarów...
- Ta jest mi bezwzględnie potrzebna. Pewnie i tak znasz ją prawie na pamięć - tym razem spojrzał na Perpetuę swoimi zielonozielonymi oczyma - Przecież ci jej nie zjem... - zapewnił.
No, zjeść by raczej nie zjadł, bo był wybredny. Ale mógłby ją zgubić, zniszczyć, zapodziać, sprzedać... Takie tam. Mało istotne szczegóły.

Perpetua Scout

Obawiam się, że dla Peppy owe 'mało istotne szczegóły' nie były do końca mało istotnymi szczegółami.
- Przecież to nie o to chodzi - burknęła pod nosem, nie spuszczając z oczu swojej książeczki, którą to on tak bezczelnie trzymał swoimi brudnymi łapskami. Przy okazji jednak - by nie popaść w monotonię - poprawiała swoje wieże, które nie do końca były równej wysokości. Tu jedno tomisko wyciągnęła, tu drugie dołożyła. O, prawie. Ale nie... Chwileczkę. Jeszcze jedno z tej sterty przy brzegu stołu. Znów nieidealnie.
Kolejne spojrzenie na Krukona - krótkie. Kolejna poprawka. Kolejne spojrzenie - dłuższe. Kolejna... TRACH. Jeden stosik właśnie wywrócił się w kierunku Perpetuy - wolumin po woluminie, trochę jak domino. Ta książka, która leżała na samym szczycie, teraz zajmowała miejsce na podłodze. Młoda jejmość się po nią schyliła.
- Oddaj mi ją - nakazała, gdy z powrotem była w pionie.

Matthew Gainsborough

Brudnymi? Łapskami? Dłonie Matta były owszem - duże, miały długie palce i sprawiały wrażenie dosyć delikatnych, ale brudne nie były w żadnym wypadku!
Sam Matt przyglądał się poczynaniom Perpetuy z mieszaniną rozbawienia i zaciekawienia. Tu żądała zwrotu książki, tu budowała jakieś nie do końca potrzebne dzieło niemalże fortyfikacyjne... Aż w końcu narobiła bałaganu i hałasu.
Tak. Chyba cała sytuacja zaczęła go bawić.
- Oddam - pokiwał głową i uczynił gest, jakby miał oddać jej książkę z powrotem - Jutro - w ostatnim momencie cofnął dłoń i wstał z krzesła.
Późno się robiło, nauka czekała...

Perpetua Scout

Pozostawił ją siedzącą przy stoliku z miną zbitego psa. Przecież on nie może jej tak zabrać, prawda? Przecież nie jest jego! Twoja, Perpetuo, też nie. Pfff!
Wyglądała dziwnie niewinnie. Mała, delikatna, chudziutka Ślizgoneczka? Której zły i olbrzymi Krukon zabrał ulubioną zabaweczkę.
- Maaaaatt - jęknęła przeciągle, wzruszając przy tym ramionami, jakby było to nierozerwalne. Zapewne ledwie ją widział wśród jej książkowej konstrukcji. Jakieś kasztanowe włosy sterczące nad wieżyczkami?

Matthew Gainsborough

Schylił się nieznacznie, by móc spojrzeć nieszczęśliwej Perpetui w oczy.
Ojej... Biedna, mała Peppy skrzywdzona przez złego pana Krukona. Aż żal za serce chwytał...
- Nie roń łez, jutro ją dostaniesz - uśmiechnął się jakoś tak, hmm, prawie złośliwie.
A Perpetua mogła poczuć, jak wcześniej wymieniona i opisana brudna łapa Matta spoczęła na samym czubku jej głowy. Mało tego! Wykonała nieznaczny ruch. O zgrozo! Panna Scout właśnie została pogłaskana, jak małe dziewczątko.
Pan Gainsborough natomiast wyprostował się, wsunął obie książki pod pachę i ruszył w kierunku wyjścia, jak gdyby nigdy nic.

Perpetua Scout

Gdy on już tak sobie szedł, ona - można by rzecz rytmicznie - zakładała kosmyki za uszy, a jej mózg trawił napływ informacji. Łzy. Ręka. Głowa. Coś nie tak? Łzy. Głowa. Ręka. Coś nie tak, zdecydowanie. Łez brak. O jedną rękę za dużo. A głowa może się jeszcze przydać... prawda?
Szybko chwyciła pasek torby, idąc już przełożyła ją przez głowę, a gdy ta spoczęła na ramieniu, książki nadal były porozrzucane i porzucone. Oj.
Przeszła szybko obok złego pana Krukona w bezpiecznej odległości, nie uderzając go dramatycznie ramieniem, nie poprawiając też filmowo włosów.
Po prostu wyszła jako pierwsza. Bez słowa. Chyba poczuła się urażona. Z jakiego powodu? Kto ją tam wie.

Skadi Holm

Z biblioteki dało się słyszeć cichy tupot lekkich, niemalże tanecznych kroków. Na pierwszy rzut oka mogłoby się zdawać, że Skadi plącze się po pomieszczeniu bez konkretnej przyczyny, raczej zwiedza, poznaje i te zakamarki zamku, uczy się Hogwartu na pamięć. Po chwili jednak dziewczynka zatrzymała się przy jednej, konkretnej półce, zadarła głowę do góry i uśmiechnęła się z satysfakcją. Tak, to tutaj.
Odnalezienie wybranego działu stanowiło połowę sukcesu; druga połowa polegała na sięgnięciu po wybraną książkę.
Skadi przyniosła sobie ciężkie krzesło i z cichą determinacją, patrząc, czy nikt nie idzie, zaczęła na nim ustawiać piramidę z woluminów.