Główny księgozbiór.

Perpetua Scout

Kręciła się. A kręcić się nie lubiła. Postanowiła w końcu zająć się czymś konkretnym. Na przykład siedzeniem na krześle i gapieniem się za okno. O, tak - właśnie tak. Powtórzywszy sobie w głowie owy plan (genialny wręcz) - przyszła do biblioteki.
Jak punkt pierwszy nakazywał... Usiadła. Drugi - podparła głowę na dłoni, a łokieć na stole. Następnie znalazła sobie jakiś fragment błoni, w który mogła się wpatrywać. Westchnęła jakoś dziwnie (choć w planie tego nie było!). Może radośnie?

edit:
Poszła.

Fauntley Prentice

Miał się pouczyć, miał poćwiczyć, miał nadrobić zaległości.
Ale wszystko szlag trafił w samym zalążku pomysłu; był za bardzo rozkojarzony. I może uznałby swój humor za znośny, gdyby potrafił zebrać myśli i go po prostu zauważyć.
Usiadł gdzieś w kącie przy zakurzonym stoliku, nie biorąc nawet książki do ręki. Bo po co?

Perpetua Scout

Przyszła do biblioteki, chcąc poobserwować błonia. A to było bardzo logiczne, prawda? Po prostu, gdy na nich była, to ona mogła być obserwowana, a tak... to ona obserwowała. I co z tego, że Hogwart był jakiś... pusty? Chmury przecież też można obser.... tfu, podziwiać. Ich kształty, wędrówkę i takie tam.
Widząc Fauntley'a gdzieś w jakimś zakurzonym kącie, uśmiechnęła się pod nosem. W końcu ktoś... żywy! Nie żeby naoglądała się umarlaków. Co to, to nie. Po prostu Puchon to ktoś do kogo można powiedzieć "Dzień dobry" i odpowie. A przynajmniej teoretycznie może to zrobić.
- Dzień dobry - powiedziała więc i podeszła do pana Prentice'a. A potem usiadła jakoś tak naprzeciwko.

Fauntley Prentice

[łożesz, ja wiedziałam, że mam chOpaka bez opieki nie zostawiać xd Proszę o wybaczenieeee! *pada na kolana*]

Oderwał wzrok od drewnianego stolika i zdezorientowany spojrzał na Perpetuę.
- Cześć - odpowiedział tonem, jakby był nie do końca pewien, czy nie ma przywidzeń albo czegoś w tym stylu. Dziwił się, kiedy i jak się tu znalazła, nie będąc przez niego zauważoną.
Zamrugał.

Perpetua Scout

Hm, czy ona aby na pewno nazwała go żywym? Zamyśliła się na chwilę. Krótką - rzecz jasna.
- Weszłam tu tymi samymi drzwiami, co Ty, Fauntley - podpowiedziała mu dobrodusznie. - Jakąś dłuższą chwilę temu.
Uśmiechnęła się wyrozumiale. W końcu każdemu zdarza się taka chwila nieuwagi raz na jakiś czas, prawda?
- Dawno wróciłeś?
A może i nieprawda.

[wybaczenie? a niby za co? to ona jest natrętna i przychodzi do niego tak... nagle i niespodziewanie ;>]

Fauntley Prentice

- A-ha... - powiedział niezdecydowanie i przetarł oczy. - Musiałem się... zamyślić - stwierdził i kichnął. Przez ten drażniący kurz.
Znowu zamrugał, bo czuł się, jakby mózg mu wirował wewnątrz czaszki.
- Kiedy wróciłem? - powtórzył, drapiąc się po głowie. - Wczoraj. I widziałem się z Corinne. - Zmarszczył nos. - Nie. To było przed wczoraj. Czyli, że wróciłem przedwczoraj, albo... albo i nie... - przerwał. - Sam nie wiem. Brakuje mi punktów odniesienia. - Bezradnie wzruszył ramionami; on był przecież całkowicie niewinny. - Te dni były za puste, żeby wliczać je do mojego życiorysu - mruknął, opierając łokcie na stoliku.

[no niby tak, ale skoro chOpaka zostawiam na pożarcie, to powinnam go pilnować. A co by było, gdyby go Leah napadła i zjadła w całości? ;>]

Perpetua Scout

- Punktów odniesienia? - powtórzyła po nim trochę bezsensownie, nadal z tym wyrozumiałym uśmiechem na ustach. Wyprostowała kręgosłup, splotła raczej mało śmiesznie dłonie i...
- Życiorysu? - zagadnęła. Nie, to nie była ironia. Właściwie to odzywała się tylko po to, by się odzywać. Idąc dalej... pytała po to, by pytać. - Ten życiorys musiałby być bardzo ciekawą lekturą, Fauntley.
Zauważyła, że to co powiedziała - powiedziała trochę złośliwie, więc szybko...
- Hogwart nie wydaje ci się dziwnie pusty? - zmieniła temat. Mało udolnie.

[pewnie wszystkim byłoby baaaaardzo żal. wiesz, chusteczki i takie tam]

Fauntley Prentice

- Tak, bardzo ciekawą. Bardzobardzo ciekawą - powiedział bez urazy, a nawet z cieniem tej samej złośliwości. Znowu zmarszczył nos; prawdopodobnie w zastanowieniu. I chyba był już jedną nogą w rzeczywistości.
- Tak, jest trochę pusty. Trochę więcej niż trochę.

[taaaak, bo wszyscy kochamy Pana Puchona! *żart sceniczny*]

Terry Wingstock

Terry wmaszerował spokojnie do biblioteki. Nie odrywając spojrzenia niebieskich oczu od czubków swoich butów, przemieścił się swobodnie między regałami. Szybko minął kilka z nich i zatrzymał się przy tym, który go interesował.

Uśmiechnął się do siebie kącikiem ust.

Gdyby ktoś go obserwował mógłby odnieść wrażenie, że zarówno trasa jaką przeszedł, jak i sam układ ksiąg na półkach są mu doskonale znane, gdyż już kilka chwil później trzymając w dłoniach obszerne tomidło zbliżał się do stołów.

I nagle - stało się.

Dostrzegł siedzącą naprzeciw siebie dwójkę.

Na jego policzkach pojawiło się coś, co wnikliwy obserwator uznałby za cień rumieńca. Zganił się w myślach za to,że jak zwykle nie sprawdził najpierw, czy ktoś już tu jest...
Zastanowił się. Może go nie zauważyli..? - zapytał się w duchu, robiąc krok do tyłu.

Powoli, starając się by stara podłoga nie skrzypnęła, odwrócił się...

"Pomalutku... Wrócę... Odłożę tę książkę na później... A potem przejdę za regałami do wyjścia...To dobry sposób..." - układał sobie w myślach plan ucieczki.

Podłoga chyba nie podzielała jednak jego zdania. Bo w momencie gdy miał zaszyć się za pierwszym regałem, skrzypnęła przeciągle.

Perpetua Scout

Drgnęła odruchowo. Rozglądnęła się jakoś nieprzytomnie, jakby nie spodziewając się tu jeszcze kogoś. Uczucie pustki gdzieś znikło. Jednak tylko na krótką chwilę.
- Wszystkie żywe dusze mile widziane - zakomunikowała Gryfonowi, który skradał się dość śmiesznie.

Terry Wingstock

"Zatopiony" - przeszło mu przez myśl.

Odwrócił się powoli i uśmiechnął.
Najprawdopodobniej zdał sobie sprawę z własnej śmieszności, gdyż przełożył książkę do prawej ręki, lewą zaś podrapał się po przechylonej leciutko głowie, jakby chcąc podkreślić, że podobne "dziwaczne" zachowania są u niego na porządku dziennym i należałoby mu je wybaczyć.

- Ja... W zasadzie, ja tylko po książkę... Przepraszam, że przerwałem.

Fauntley Prentice

- Mhm, wszystkie żywe - przytaknął Ślizgonce, odwracając się i mierząc Gryfona nieprzytomnym spojrzeniem. - Chociaż właściwie, dusza ludzka jest podobno nieśmiertelna. Trudno byłoby więc spotkać martwą dus... - przerwał w ostatniej chwili i przewrócił oczami z politowaniem, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że bredzi. - Perpetuo? - zagadnął w jej stronę. - Czy kolega nam w czymś przerwał czy to mi coś umknęło? - ...znowu.

Perpetua Scout

Westchnęła cichutko, nie wyzbywając się wyrozumiałego uśmiechu. Co im wszystkim się dzisiaj dzieje? Rzuciła Fauntley'owi krótkie spojrzenie, po czym skupiła swoją uwagę na Gryfonie.
- My tu tylko o pustce w Hogwarcie dyskutujemy. Nie było, co przerywać.
Przechyliła głowę, jakby zastanawiając się, czy nie lepiej po prostu pozwolić mu odejść, niż kontynuować, hm, dyskusję.

Terry Wingstock

Słuchał słów Puchona, przypatrując mu się z zainteresowaniem. Na wzmiankę o nieśmiertelności uniósł nieznacznie jedną brew do góry.

Tak. Teraz już szczerze żałował, że zaległości z historii magii nie zachciało mu się uzupełniać później.

Z zamyślenia wyrwały go słowa dziewczyny.
Spojrzał na Perpetuę i pokiwał głową zgodnie.

- Nie da sie ukryć... Pusto tu jak w grobie, ostatnio.

Fauntley Prentice

Przechylił głowę.
- Nie patrz tak na mnie, ja nie gryzę - powiedział niespodziewanie. - Czasem robię tylko za gryzak rozwydrzonych dziewczątek - powiedział dość pogodnie, choć z nieco wisielczym humorem, wskazując ślad zębów na swoim policzku. Wyszczerzył się, kiedy Gryfon się odezwał. Nie lubił prowadzić monologów.
- Wszystkich szlag trafił, albo wygrali w totka i wyjechali na Karaiby.