Gabinet Fawninga

Tristan Miseris

Tristan upił spory łyk trunku. Whisky miała świetny smak i jeszcze lepszy zapach, profesor chyba jeszcze nigdy nie pił tak dobrego alkoholu.
- Czy Ministerstwo napisało w liście jakieś szczegóły dotyczące mojej osoby? - zapytał niepewnie.

Urien Fawning

- Nie, list był bardzo zagadkowy. Kazali mi napisać opinię na twój temat. Oczywiście posłałem ich z torbami, że się tak wyrażę.
Nie spiesz się tak z tą whisky, chyba że bardzo chcesz wyćwierkać mi wszystko, o co się spytam...
Na twarzy Fawninga pojawił się krzywy uśmiech.
- Nie odpowiedziałeś mi na pytanie. Dlaczego nie było cię tak długo?

Tristan Miseris

Tristan milczał przez moment, czekając, aż ciepło alkoholu całego go ogrzeje. Był to też czas na zebranie myśli - musiał wszystko przedstawić w miarę sensownie.
- W sumie powiedziałem - Ministerstwo wezwało mnie w sprawie śledztwa. Chodziło o neo - ostatnio dostali informacje, że na moim wydziale dość sporo osób zostało zwerbowanych, chciano mnie w tej sprawie przesłuchać.

Urien Fawning

Veritaserum jeszcze nie zadziałało? Dziwne... Wydawało mi się, że rozmieszałem je z tą whisky w proporcji dwa do trzech, a to jest sporo...
- Hmm. Może nalać ci jeszcze whisky?

Tristan Miseris

Tristan pokręcił głową.
- Dzięki, nie. Wiesz... U mnie na wydziale było kilku neo, nawet próbowali mnie kiedyś zwerbować. I udało się - dodał, bardzo cicho, znad kieliszka.

Urien Fawning

Fawning uśmiechnął się zawadiacko.
- Doprawdy? To musiało być okropne przeżycie...

Tristan Miseris

- Mało przyjemne - odparł. - Ale już do nich nie należę, nigdy nie należałem, tak wiesz -sercem. Byłem tam z przymusu. Ale już mnie tam nic nie trzyma.
Tristan podwinął rękaw.
- Nie mam Znaku - zapewnił.

[muszę już jechać - mrozimy ich albo udaj, że Tris zasnął Wink

Ciao]

Urien Fawning

Nie ma znaku.
W myślach Fawninga ukazał się obraz Mrocznego Znaku na ręce. Ręce nie byle jakiej, bo takiej, w której płynęła jego własna krew. Prawicy jego syna.
- Słyszałeś moje nazwisko wcześniej, zanim jeszcze mnie poznałeś, bądź usłyszałeś o mojej osobie?
Dyrektor wpatrzył się w oczy profesora, lśniące teraz niezwykłością prawdy, zesłanej przez veritaserum. Oczy mętnieją od obłudy... Tak przynajmniej mawiała Rea Fawning, charłaczka, matka człowieka, który zaszedł tak daleko w świecie magii... Tego dnia siedział w swoim gabinecie, a jego umysł pełen był dzikich wyobrażeń, fantasmagorii dotyczących ukrytego, zakonspirowanego skrzętnie życia jego wyrodnego synalka, Matha.

Tristan Miseris

Tristan zmrużył oczy i wsparł brodę na dłoni. Zastanowił się przez moment.
- Ciebie poznałem dopiero tu - zaczął ostrożnie. - Ale twoje nazwisko już parę razy obiło mi sie o uszy, jak byłem neo.

Urien Fawning

- A imię Math?
Głos Fawninga był stalowy, pewny siebie. Ów człowiek już dawno wyzbył się uprzedzeń do samego siebie z racji niefortunnej drogi, którą wybrał jego syn, a przecież nie on sam. Trudniej jednak było mu się pogodzić z samą prawdą, dlatego w chwilach szczególnie trudnych, lub po prostu, gdy brakowało mu towarzystwa, gdy nie miał do kogo głowy odwrócić - dostawał nagłych napadów depresji. Czasem przychodziło mu nawet na myśl, aby odwrócić wydziedziczenie Matha i coś jednak zostawić mu w testamencie, jednakże żelazne przekonania Fawninga, jego stosunek do czarnej magii i nieco mugolskie nastawienie do niektórych spraw dotyczących zagadnień moralnych, nie pozwalały mu nigdy podjąć takiej decyzji. Może to i lepiej...

Tristan Miseris

- Math Fawning? Mmm... Tak, był taki.
Tristan mówił, jakby był zdrowo napruty - powoli i z namaszczeniem, jakby była to bardzo skomplikowana czynność.

Urien Fawning

- Cudownie. No nic, dziękuję Ci za tę rozmowę i za to, że w ogóle przyszedłeś. Math Fawning to mój nieszczęsny syn, ale to nieistotne.
Urien wyjął z kieszeni różdżkę i wycelował ją w Miserisa w taki sposób, że mógł sprawiać wrażenie człowieka, który tylko się nią bawi.
- Wiesz, całą tą rozmowę uczyńmy nieistotną. Obliviate.
Z końca różdżki trysnął z cichym świstem żółty płomień i trafił prosto w czoło Tristana. Jego głowa została przyparta do oparcia siedzenia, a ciało zesztywniało na moment, po czym upadło na ziemię, nieprzytomne. Przy pomocy kilku zgrabnych ruchów różdżki Fawning umiejscowił je z powrotem w fotelu. Nie minęło pół minuty, jak Miseris zaczął z trudem odzyskiwać przytomność.
- Biedaku... Trudno ci oddychać? Anapneo. W porządku? Zemdlałeś tutaj tak nagle. Może trunek ci zaszkodził, co?

Tristan Miseris

Tristan zdjął okulary i przetarł niespiesznie oczy.
- Pewnie tak - zgodził się. - Nigdy tak nie reagowałem na alkohol, nie wiem, co się mogło stać...

Urien Fawning

- No cóż. Chyba będę zmuszony wyrzucić tą whisky. Aczkolwiek dziwne, mi nie zaszkodziła jeszcze nigdy. Zaprowadzę cię do twojego pokoju, połóż się lepiej. Jutro porozmawiamy, na pewno ta sprawa, z którą do mnie przyszedłeś, może jeszcze poczekać.
Wziął Miserisa pod ramię i wyszli.

Urien Fawning

Fawning wpadł do gabinetu jak burza. Stanął na jego środku, wyjął różdżkę. Jego ręka, którą trzymał magiczny przedmiot, wystrzeliła jakby machinalnie w górę, wskazując w stronę żyrandola, podwieszonego pod wysokim sklepieniem. Wszystkie świece zapłonęły. Opuścił powoli, spokojnie i niezdecydowanie już dłoń, wziął głęboki oddech i przymknął oczy.
Po cholerę kazał wróżyć? Po co mu to wszystko? Czy nie lepiej żyć w nieświadomości? Czy nie lepiej było mieć Konstancję, która nie odziedziczyła wewnętrznego oka po Forsycji Liwii Knuckle, a po ożenku już Stone? Która nie pielęgnowała z taką dbałością jego sprawności i nie proponowała Fawningowi usług w zakresie jego wykorzystywania? Pieprzona Stone, która wszystko umiała uprzedzić...