Nieużywana sala eliksirów.

Matthew Gainsborough

Wzruszył ramionami i sięgnął po książkę, z którą przyszedł.
- Pytam, bo potrzebuję... - przerzucił kilka stron, od czasu do czasu zerkając na drepczącą Perpetuę. Kroczek w lewo..? Kroczek w prawo..? Miał ogromną ochotę zapytać, czy biedna Ślizgonka nie potrzebuje przypadkiem udać się do toalety, ale zdecydował, że to może zaczekać.
- ... Tego - skończył, przekręcając otwartą książke w jej stronę i wskazując przepis.

Perpetua Scout

Zatrzymała się, spoglądając na książkę nieufnie. O dziwo, wcale nie wyglądała, jakby miała zapytać "po co?". Jeśli posiadała wiele innych wad, to ciekawska nie była. Tak zwane szczęście w nieszczęście, bo tytułowanie jej marudą pewnie nie wydałoby się niczym nadzwyczajnym. Milczała jednak uparcie, przygryzła nawet lekko wargi. Krótko zerknęła na Matta, a potem znów na przepis.

Matthew Gainsborough

- I co..? Nie umiesz...? - zapytał z rozczarowaniem, przyglądając się pannie Scout uważnie - Cóż... Nieważne... - westchnął teatralnie.
I odwrócił się do niej plecami, zamknąwszy uprzednio książkę.
Złapie haczyk...?

Perpetua Scout

Nie ruszyła się. Co to, to nie! Wpatrywała się dość apatycznie w plecy Matta, w myślach prowadząc skomplikowany dialog. Pyk! Podsumowanie nastąpiło po równej minucie, jakby pewien anonim nastawił czas właśnie na sześćdziesiąt sekund, punktualnie więc tok rozumowania się zakończył - niczym w mikrofalówce?
Skrzyżowała ręce na piersi i trwała tak chwilę, aż...
- Na kiedy? - zagadnęła mrukliwie.

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się tryumfalnie.
- Na "jaknajszybciej" - odparł, odrwacając się - Składniki już mam... - poklepał kociołek ręką.

Perpetua Scout

Wskazała podbródkiem na stół. Tak, lenistwo też nie jest jej obce. Ile taki ruch ręką kosztowałby sił...!
- A co za to?
Chyba nikt nie liczył na to, że Peppy jest altruistką? Dziewczyna anioł - to prawda. Jednak każdy z czegoś żyć musi. Ja ją tu zachwalam, a ona.... Ironią losu byłoby, gdyby za chwilę poprosiła o kilogram krówek. Ale tego nie zrobi, spokojnie.
Chyba?

Matthew Gainsborough

- Co proponujesz...? - krótka piłka.
Jakoś nie był ekspertem w dziedzinie "czego pragną Ślizgonki".

Perpetua Scout

Wracamy do kroczków. Jeden w prawo, drugi w przód, trzeci ponownie w prawo. Obserwacja kociołka, mrugnięcie, obserwacja Matta, brak mrugnięcia.
- Uznajmy to za przysługę.
I lekkie wzruszenie ramionami.

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się. Nawet ładnie, jak na jego-pochmurną-mość.
- Dzięki. Pomóc ci jakoś, czy dasz sobie radę..? - upewnił się.

Perpetua Scout

- Idź już.
Zastanawiać by się można, czy chciała wygonić go powyższym zdaniem - wypowiedzianym mało wesoło - czy też uśmiechem, który właśnie zagościł na jej twarzy. Na krótko jednak - obróciła się wraz z kociołkiem, który chwilę potem skończył pod ścianą (tu kłania się kobieca delikatność i posyła całusy). Gdy stanęła ponownie przodem do Krukona, radosnego grymasu nie było. Przewidzenie...?

Matthew Gainsborough

Nie specjalnie się zmartwił tym, że zabrakło dla niego zajęcia przy warzeniu eliksiru. Wszak chodziło mu o to, by się nie napracować, czyż nie...?
- No to narazie... - stwierdził prawie pogodnie, po raz kolejny wsunął dłonie do kieszeni i wyszedł pozostawiając panią-lubiącą-wyświadczać-przysługi samą.
Drzwi skrzypnęły przeciągle i na tym zakończyła się wizyta Gainsborougha w lochach.

Perpetua Scout

- Nie zapraszamy ponownie. - Owe ciche mruknięcie zamiast "do zobaczenia" nie prezentuje się najlepiej, no ale cóż. Jednak się pojawiło, czasu nie cofniemy, reklamacji nie przyjmujemy.
Dziewczyna wyciągnęła z kociołka książkę, otworzyła na poznanej już stronie, a poszczególne składniki omiotła wzrokiem.
Miłej zabawy, Peppy - mawiała jej ciotka, gdy owa młoda jejmość zabierała się za gotowanie w domu. Więc miłej zabawy!

(...)

Godzina, dwie później? Nieważne, jakoś tak. Gdy się człowiek dobrze bawi, na czas nie zwraca uwagi. Choć w owej sytuacji pewnie powinien. Cóż, eliksir wyglądał jak należy, gdy dziewczyna wychodziła wraz z fiolką o niebieskim zabarwieniu, pozostawiając go i kłębiaste opary wewnątrz.