Korytarz na czwartym piętrze

Matthew Gainsborough

Lewa brew momentalnie wystrzeliła w górę.
- Ja? Zazdrosny? W życiu! - zwyczajnie zaprzeczył.
Oczywiście, że był.

Natalie Hepburn

- W takim razie nie ma sprawy - odparła, unosząc podbródek.
Wciąż na niego nie spojrzała, zwyczajnie obserwując wyginające się w dziwnym tańcu korony drzew. Wiatr dął od wschodu.

Matthew Gainsborough

Przyglądał się jej przez chwilę. Jednak jako, że panna Hepburn zwyczajnie nie zwracała na niego uwagi, wstał, mruknął pod nosem coś, co brzmiało mniej więcej, jak "no,możetrochęmuszęleciećpa..." i skierował się ku schodom.
Dziwak.

Natalie Hepburn

Już otwierała usta, by zwyczajnie coś powiedzieć, kiedy po prostu wstał i zaczął iść w kierunku schodów. Hm.
Zsunęła nogi z parapetu, wstała, zarzuciła torbę na ramię...
- Matt? - zawołała za nim. - Zaczekaj!

Matthew Gainsborough

Zatrzymał się. I zwyczajnie obrócił, bo posiadał jakąś namiastkę dobrego wychowania.
- Hmm..?

Natalie Hepburn

Zwyczajnie podeszła bliżej. Spojrzała w zielone oczy, uśmiechnęła się i zrobiła dokładnie to, co niedawno w Wielkiej Sali, podczas gry w butelkę.
Tyle, że teraz musiała wspiąć się na palce i przyciągnąć go do siebie za koszulę. W tym wypadku celem były usta.
Ułamek sekundy?
Odwróciła się, najprawdopodobniej z zamiarem odejścia w swoją stronę.
Tak, bo pan Gainsborough jasno dał do zrozumienia, że chce być sam.
A jej zachowanie? Cóż, pozostało na razie bez słowa wyjaśnienia.

Matthew Gainsborough

Stał prosto. Spojrzał w niebieskie oczy, zamrugał, nie zmieniając wyrazy twarzy. Aż tu nagle jej dłonie zacisnęły się na ciemnej koszuli, ciągnąc w dół.
Zaraz, zaraz, co je...?
Uderzył go zapach melonu i piżma..? Kiwi? A może wszystkiego na raz...
Ułamek sekundy.
A on zwyczajnie przestał być ponury, ba, nawet się uśmiechnął i ruszył za panną Hepburn, jak gdyby nigdy nic.
- Poczekaj... Natalie, nie mogłabyś czegoś namalować dla Ingarta..? Z dużą ilością pomarańczu. Gitar... Szarlotek... - podrapał się po głowie, zrównując się z nią krokiem - I możliwie małą ilością ciebie..? Pewnie mu żal zguby... - spojrzał niewinnie na bok. Jakim on był wspaniałym przyjacielem...!

Natalie Hepburn

Spojrzała z ukosa na Matta i delikatnie zmrużyła oczy.
- Może obraz się znajdzie, kto wie? - mruknęła. - I tak było mnie na nim mało, wychylałam się przecież zza gitary. Poza tym, byłam pretekstem do umieszczenia tam szarlotki, bo to przecież moja ręka podtrzymywała talerzyk...
Zamyśliła się.
- Dlaczego tak ci na tym zależy?
Zwyczajne pytanie. Jak gdyby nigdy nic.

Matthew Gainsborough

Chrząknął cicho, wsuwając dłonie do kieszeni.
- No... Bo wiesz. Ingart to mój kumpel, jakby nie patrzeć... Poza tym ta ściana wygląda teraz tak... Zwyczajnie.

Natalie Hepburn

Wzruszyła ramionami.
- Jeśli go nie upilnował, to jego sprawa - powiedziała. - A jeśli ta ściana jest, jak mówisz, aż tak zwyczajna, wymyślcie coś...
Obdarzyła go spojrzeniem spod rzęs.

Matthew Gainsborough

- Ciężko było mu go upilnować, skoro... - zaczął, ale urwał. I zwyczajnie odwrócił wzrok.
- Namaluj mu coś. Przecież dla ciebie to kwestia kilku godzin... - ponowił prośbę.

Natalie Hepburn

Uniosła prawą brew.
- Skoro...? - zapytała cicho, jak zwykle zaciekawiona.
Prośba została ponowiona, dzięki temu zarejestrowana...
- Matt, właśnie pracuję nad czymś, co pochłania mi dużo czasu, każda minuta jest cenna!

Matthew Gainsborough

Przemilczał pytanie, zwyczajnie gapiąc się w czubki swoich butów.
Wysłuchał również wypowiedzi na temat baaardzo ważnego dzieła, nad jakim Natalie rzekomo teraz pracowała. Tak, tak, ratowanie świata, beze mnie i tych cennych minut wszystko się załamie, bla, bla...
Bujać to on, nie jego.
- Natalie... Proszę... - położył jej dłonie na ramionach - Jakoś ci to wynagrodzę, hm? - przysunął się nieco i uśmiechnął. Nawet ładnie.

Natalie Hepburn

Spojrzała na niego, zwyczajnie powątpiewająco.
- Wynagrodzisz mi? - zapytała, tym razem unosząc obie brwi. - W takim razie powiedz mi, Matt... - Palcem wskazującym szturchnęła go lekko w pierś. - Jak sobie wyobrażasz ten obraz?

Matthew Gainsborough

Najzwyczajniej w świecie przysunął policzkiem po jej twarzy, by wyszeptać do ucha:
- Jakaś pomarańczowa martwa natura... Z gitarą, albo marchewką... Jak tam sobie chcesz...
Odsunął się. I spokojnym ruchem założył jej kosmyk włosów za ucho.
Prośba przyjęta?