Korytarz na czwartym piętrze

Perpetua Scout

Bardzo głupia i bardzo śmieszna.
Jeszcze parę gram absurdu i pan Darcy wraz z Elizabeth mogliby się schować.
- Miłego spaceru.
Hm, która to była...?

Tibby McGregor

Szczęście, że pech postanowił ustąpić już na drugim piętrze, kiedy to wpadł na nią jakiś mały Gryfonik piszcząc później z przerażenia na widok godła Slytherinu.
Teraz, kiedy już dotarła na czwarte piętro nic jej się nie mogło stać. Była odrobinę zmęczona po pokonaniu tylu stopni. Wakacje zdecydowanie nie służyły jej kondycji.
Pewnie ruszyła przed siebie, cały czas ściskając mocno podręcznik do Zielarstwa i kawałek pergaminu, na którym widniało zapisane jej nazwisko i tytuł pracy.
- Cześć Peppy - powiedziała do stojącej przed nią Śłizgonki i uśmiechając się szeroko.

Perpetua Scout

- Cześć, Tibby - odpowiedziała siedząca Ślizgonka stojącej Ślizgonce. Bez cienia uśmiechu jednak. W końcu chwilkę temu (dłuższą, jeśli idzie o ścisłość) skończyła książkę. A wszyscy wiemy, że wraz z jej końcem dla Peppy nastąpił koniec pewnego świata. Głupie, aczkolwiek prawdziwe.
Właśnie z tego powodu wpatrywała się dość tępo w przestrzeń. Można by uznać, że właśnie próbuje sobie przypomnieć, gdzież to się znajduje. Nie twierdzę jednak, że tak właśnie jest...!

Tibby McGregor

Siedząca Śłizgonka dość zaintrygowała stojącą Ślizgonkę. Odwróciła głowę w kierunku którym patrzyła Peppy. Niestety nie dostrzegając nic ciekawego poza małą dziurą w dywanie. Choć z drugiej strony, i dziura może być pasjonującym obiektem obserwacji.
- Ciekawa ta dziura? - wypaliła z nienacka.

Perpetua Scout

Z jej ust wydobyło się ciche "hm?", gdy uniosła lekko podbródek i obdarzyła koleżankę nieobecnym uśmiechem rysującym się powoli na jej wąskich wargach. Zacisnęła dłonie mocniej na książeczce, omal przy okazji nie zgięła okładki. A okładka ładna była, żal niszczyć, naprawdę. Ona widocznie jednak tak nie uważała. Szkoda, wielka szkoda.

Tibby McGregor

Tibby lekko przechyliła głowę, dokładniej przyglądając się Peppy. Stała tak dłuższą chwilę i patrzyła. Tak po prostu. Ciekawiła ją osoba tej sympatycznej dziewczyny.
- Co czytasz? - kiwnęła brodą w stronę uginającej się pod nasiskiem palców, książki, której faktycznie trochę było żal.

Perpetua Scout

- Skończyłam czytać - stwierdziła zgodnie z prawdą rzeczona miłośniczka niewątpliwych faktów. Wiecie, ona też przyglądała się Tibby. Z tym, że robiła to po swojemu, dlatego pewnie zerkała na nią tylko krótko, a następnie szukała wzorkiem swojego ulubionego punktu w przestrzeni, jakby bojąc się, że ucieknie. I tak wkoło. Wariatka? Raczej nie. Najprawdopodobniej nie.
Zdecydowanie tak?

Tibby McGregor

Nie. Peppy zdecydowanie nie była wariatką. Miała swój światek. Taki z paprotkami i książkami. Ciekawe czy paprotki też gniotła, kiedy się na nie złościła lub kiedy nie chciały rosnąć.
Tibby oparła się o parapet i wpatrywała się we wcześniej obserwowaną przez Perpetuę, dziurę w podłodze. Pociągające i dość wciągające zajęcie.
- Wiesz coś może o dyptamie i litworze? - czy takie pytania są normalne?

Perpetua Scout

Paprotki i książki?
Genialnie. Dołóż jeszcze herbaty oraz chmury i oto powstanie cały portret psychologiczny. Wiesz, jak Peppy była mała (w domyśle: mniejsza) jej mama tłukła filiżanki w piwnicy, a ciotka cotygodniowo podpalała sowiarnię. To rodzinne, zapewniam.
- Litwor wykorzystuje się w cukiernictwie - bąknęła.
I wszystko jasne.

Tibby McGregor

Informacje zdecydowanie jak najbardziej pasujące do młodej panny Scout. Nie wyobrażam sobie innej przeszłości dla Peppy.
Tylko nie wiem, czy współczuć, czy się śmiać. Tłuczenie filiżanek może być zdecydowanie smutnym zjawiskiem. Szkoda zastawy. Przecież pić w czymś czasem trzeba.
- Słuchaj, co jest między tobą, a Fauntleyem?

Bo coś jest prawda?

Perpetua Scout

A wiesz, jaka to szkoda dla wielbicielki herbaty? Przecież to była zabytkowa porcelana... Nie wspomnę o wartości sentymentalnej. Powiem ci coś, skarbie, w sekrecie. Do dziś Peppy trzyma w szufladzie z pozytywkami ostatnią filiżankę. Jest ciemnofioletowa, a jakiś (zapewne) niedoszły artysta wymalował na niej czarnym kolorem parę zakochanych pod parasolką.
- Czy dyptam ma różowe kwiaty?
Dziś sie z nią nie dogadasz, Tibby. Aczkolwiek faktycznie - coś między nimi jest, problem w tym, że nikt nie wie co. Nawet sami zainteresowani.

Tibby McGregor

Żal zastawy. Zdecydowanie.
Tibby przekrzywiła głowę i spojrzała na dziurę w dywaniku jeszcze raz. Jakby dokładniej. Niedługo chyba dziury w podłogach staną się jej hobby. Czy to możliwe, żeby upodobać sobie dziury?
- O ile mi wiadomo, to tak - pokwiała głową.
Może kiedyś się dogają. Rok szkolny jest długi, a pokój wspólny jeden.
- Ciekawa książka?

Perpetua Scout

Pokiwała powoli głową, jakby nie chcąc przerwać panującej przez chwilę ciszy. Zastanawiającym jest, czy w ogóle dosłyszała pytanie, może po prostu kiwała ot tak sobie. Z nią wszystko jest możliwe, naprawdę.
Jasne, że się dogadają. Może nawet zostaną przyjaciółkami...? Wybacz, wyobraźnia mnie poniosła!

Tibby McGregor

Kolorową przyszłość namalowałaś w głowie tym dwóm panienkom. Nie powiem, że mam coś przeciwko kolorom. Może być przewaga niebieskiego? Mój ulubiony.
Tibby mimowolnie chwyciła rękę Peppy i tak sobie ją trzymała. Przyszłoprzyjacielski gest.
Nie na pocieszenie.
Ot tak, z sympatii.
Stały tak sobie i milczały.

Gdyby rzeczywiście milczenie było galeonami, to one byłyby zdecydowanie najbogatsze w Hogwarcie.

Perpetua Scout

Gdyby milczenie było galeonami, w Hogwarcie prawie nikt by się nie odzywał. Przykra prawda, aczkolwiek lepsza niż przykre kłamstwo...?
- Tibbs, jak chcesz pożyczyć się tej książki, wystarczy poprosić - bąknęła, a chwilę potem wyswobodziła własną dłoń. Ruchem powolnym, w ogóle nie agresywnym, subtelnym - rzekłabym wręcz, acz byłoby to mało zgrabne nazwanie. Podała jej lekturę wraz z tym swoim przepraszającym uśmieszkiem. Palcami delikatnie gładziła okładkę. Oj, taki nawyk.
Ona naprawdę nie lubi, gdy ktoś ją 'tyka'. Radziłabym zapamiętać, z głębi serca!