Korytarz na drugim piętrze

Terry Wingstock

Uśmiechnął się, słysząc wyjaśnienie Natalie.
- ...No właśnie. Nic - zerknął na rudowłosą, zadowolony z tego, że nie on musiał to powiedzieć.

Wsunął dłonie do kieszeni.
- Nie znam się na rysowaniu. Ale nalegam, żebyś odpoczęła. Możemy cię odprowadzić, prawda, Ailith..?

Ailith Ingart

- "Twój drogi"? - uśmiechnęła się kpiąco. Nie ruszyła się z miejsca, rozmyślnie ignorując słowa Terrego.

Natalie Hepburn

- Mój drogi - zaśmiała się Natalie, kiwając z rozbawieniem głową.
Zatrzasnęła szkicownik i pozbierała walające się tu i ówdzie węgielki.
- Nie mogę go nazywać swoim drogim?

Ailith Ingart

- Nie? - oświadczyła z powagą, unosząc głowę.

Terry Wingstock

Przewrócił oczami.
- Po co ta gadka...? - zapytał przeciągle.

Natalie Hepburn

- Ktoś tu się zdaje być zazdrosny - powiedziała cicho, unosząc brwi.
I nadal się uśmiechała.

Ailith Ingart

- Czyżbyś miała coś przeciwko? - Również się uśmiechała, delikatnie, nieco bezczelnie. Jakby tak naprawdę całą tę sytuację miała głęboko gdzieś.

Terry Wingstock

- Nie. To nie to - stwierdził z przekonaniem w kierunku Natalie.

- Możecie łaskawie przestać..? - zapytał po chwili namysłu.

Natalie Hepburn

- Ja? - zapytała z niejakim zdziwieniem i wzruszyła ramionami. - Ależ skąd.
Przechyliła lekko głowę w bok.
- Już kończymy. Chyba.
I spojrzała pytająco na Ailith.

Terry Wingstock

Westchnął przeciągle.

Ailith Ingart

- Ja dopiero zaczynam, ale skoro "wymiękasz"... - wymruczała z emfazą, okraszoną gestem oznaczającym cudzysłów, a potem przyjrzała się swoim paznokciom. Wzruszyła ramionami nakrytymi męską marynarką. Cóż.

Natalie Hepburn

- Wymiękam? - zapytała Natalie i zaśmiała się gardłowo. - Nie lubię go w ten szczególny sposób, co ty. Więc po co mamy drzeć koty?
Odgarnęła włosy za ucho.

Ailith Ingart

Wyłamała palce z nieprzyjemnym trzaskiem. Ponownie wzruszyła ramionami.
- Więc, więc. Tak, Terry, możemy odprowadzić - odpowiedziała na zadane sporo wcześniej pytanie. Więc jednak je zauważyła.

Natalie Hepburn

Wstała niepewnie, wsadzając szkicownik do kieszeni.
Była spokojna. Jakaś wyciszona. Przygaszona, może.
- Nie trzeba - mruknęła, otrzepując szatę z pyłków. - Poradzę sobie, jak zwykle.

Terry Wingstock

Wypuścił powietrze nosem.
- No patrz, zauważyłaś że tu jestem...!
I zerknął na Natalie, kręcąc przecząco głową.
- Chodź... Nie ma co tu siedzieć po nocy.