Korytarz na drugim piętrze

Fauntley Prentice

Wziął głęboki oddech. Jeden.
A potem spojrzał na Corinne, naprawdę starając się opanować.
- Lubię odpowiadać na pytania retoryczne - powiedział, mrużąc oczy. Prawie był spokojny, choć głos mu nieco drżał. - Oświeć mnie tylko, o jaką dziedzinę życia ci chodzi - dodał, na pozór uprzejmie.

[kocham Cię, Libb! :*:*:*]

Aisling Biteford

Plask.
Oderwała wzrok od małego punkciku na równoległej ścianie.
Fauntley!, chciała krzyknąć, ale powstrzymała się.
Będzie wstrętnie siedzieć, niezauważona, i podsłuchiwać. A później usłyszy przykre słowa.
I się zaśmieję!
Te śmiałe myśli przerwał jej nagły strach. I wściekłość.
Skuliła się jeszcze bardziej. I nasłuchiwała.

Perpetua Scout

Przez chwilę stała zdezorientowana. W kolejnej już zastanawiała się, czy Corinne powtórzy uderzenie. A w jeszcze kolejnej, czy Fauntley'owi się, aby nie należało.

Corinne Hawkins

- O alkohol - powiedziała cicho i spokojnie, patrząc nienawistnie w jego oczy. - O to, co robi z człowiekiem. O to, co się potem dzieje z jego rodziną. Jak myślisz? Może używa wobec niech przemocy... Może robi coś więcej... A może ma dzieci? Jak myślisz, Fauntley? Jak myślisz, co czują takie dzieci?

Fauntley Prentice

Zaśmiał się; chrapliwie i z jakąś nutką pogardy. I chyba rozbawienia.
A potem się opanował i z dziwnym uśmiechem spojrzał na Corinne.
- Wiem, jak się czują takie... dzieci - powiedział spokojnie. Niewiarygodnie spokojnie. - Zawsze wydaje im się, że tylko one mają ten problem. Że tylko one mają nienormalnych rodziców i obrywają za stłuczoną szklankę tak, że lądują w szpitalu z połomanymi żebrami. - Zagadkowo zaakcentował ostatnie słowa. - Ale to bardzo mylące, Corinne. Chociaż tej płapki nie da się ominąć. Wszyscy w nią wpadamy. Te wszystkie dzieci w nią wpadają.

Perpetua Scout

Pozwoliła im mówić. Niech się kłócą. Może będzie im lżej? Nie tylko Corinne? Nie chciała tego słuchać. Ale odwrócenie się na pięcie i odejście nie było raczej dobrym pomysłem. Chociaż jedynym.
Spojrzała przeciągle na Krukonkę. Wszystkie elementy zaczęły układać się w logiczną całość. Brakowało jej tylko ostatniego kawałka.
Zrezygnowana oparła się plecami o zimną ścianę. Przygryzła dolną wargę, by z jej ust nic się nie wydostało. Nawet westchnienie.

Corinne Hawkins

Jakby nagle wszystko się zagotowało w środku?...
- Wiesz co ci powiem, Fauntley? - spytała cicho, próbując powstrzymać się od krzyku lub agresji względem Puchona. - Myślałam, że masz w sobie chociaż odrobinę empatii. Że jesteś inny, mimo że zachowywałeś się jak kretyn. Cóż... Najwyraźniej myliłam się co do twojej osoby - powiedziała z pozornym spokojem. I nienawiścią w oczach.

Aisling Biteford

A może ona wcale nie chciała słuchać?
Nie chciała.
Zastanowiła się czy uda jej się tak po prostu zniknąć. Albo odejść niezauważoną. Pewnie tak. Zaczęła się wiercić, założyła jakoś niepradnie torbę na ramię i zaczęła powoli - na czwarakach - oddalać się od Perpetuy, Fauntley'a i Corinne.
Zadowolona z siebie, ruszyła szybciej. Źle, niedobrze.
Torba znów ześlizgnęła się jej z ramienia. I znów trzasnęła o ziemię, ale hałas był większy niż poprzednio. Zaklęła w duchu, zatrzymując się nagle. Zamarła.
Żeby tylko nie usłyszeli, błagam!
Jakoś tak głupio. Kląć i modlić się jednocześnie.

Fauntley Prentice

Jego uśmiech stał się wyrozumiały po jej ostatnich słowach.
- Nie ty pierwsza miałaś mnie za kogoś innego - powiedział do niej, chociaż patrzył na Perpetuę. Jakoś tak bezwiednie. - Ale najwyraźniej coś jest nie tak, skoro ludzie rozumieją mnie na odwrót. Pytanie za sto punktów i szczęśliwą rodzinkę brzmi: czy to moja wina, czy może otoczenia? - Uśmiechał się dalej, ale jakoś tak... stał się on bardziej gorzki. Jak uśmiech człowieka, który nie do końca godzi się ze swym głupim losem.
Nie usłyszał. Mało do niego w tej chwili docierało.

Moira Agrus

Zauważyła tą małą Puchonkę. Stała tak, jakby bała się, że ktoś ją na czymś przyłapie. Przynajmniej takie miała wrażenie.
- Hej... Aisling, tak? - szepnęła, bo jakoś tak udzieliła jej się atmosfera.
Dopiero wtedy zauważyła grupkę innych uczniów, wyglądali na niezbyt radosnych.

Perpetua Scout

Zignorowała jego wypowiedź. Bo, do cholery, miała milczeć i milczeć będzie. Ot, co. Zamiast tego podeszła do Iskierki. Śmiesznie się dość skradającej - tak swoją drogą.
- Isie, wstań. Szybciej uciekniesz. - Podała jej dłoń, posyłając przy tym jakiś ciepły uśmiech. Równocześnie zauważyła Puchonkę. Skrzywiła się nieznacznie, a uśmiech zbladł. Widownia się powoli rozrasta.
- Dobry wieczór - przywitała się, tonem, który sugerował, że wieczór dobry nie był.

Aisling Biteford

- No... - szepnęła bardzo cicho, wracając do swojej poprzedniej pozycji. Na czworakach zbliżyła się do Moiry. Niewiele brakowało, zaledwie kilka kroków do pięknego, wymarzonego zakrętu na końcu korytarza!
Złapała dłoń Peppy, podciągając się na niej. Na dłoni, nie na Peppy. Właściwie, skoro dłoń należała do Peppy...? Potrząsnęła głową i spojrzała na nią przepraszająco.
Cały gniew, rozgoryczenie - to wszystko zniknęło.
- Ja nie chciałam podsłuchiwać...

Corinne Hawkins

- Spytaj się kogoś, kogo obchodzisz, Fauntley. I daj mi, kurwa, święty spokój. Nienawidzę cię, wiesz? Nienawidzę!
Puściły jej nerwy. Miała to gdzieś. Korzystając z faktu, że krok stąd była wieża Krukonów zniknęła w niej. Bo przynajmniej nikt jej nie będzie gonił.

Perpetua Scout

Gdy Corinne uciekła, wciągnęła głośno powietrze. Tak ze świstem.
- Nic się nie stało, Isie - powiedziała łagodnie, mając na myśli podsłuchiwanie. A że wyszło dwuznacznie... To już inna sprawa.

Fauntley Prentice

Wyznanie przyjął z chłodnym, nienaturalnym spokojem. Bardzo nienaturalnym.
- Odpowiedź brzmi: moja. Wygrywa pani sto punktów i szczęśliwą rodzinkę. Dorzucamy gratis domek z białym płotkiem w Ameryce i psa. - tak, mówił do siebie. Z jakąś nieprzyjemną kpiną.
I zdradzały go tylko zaciśnięte palce na pasku torby.