Korytarz na drugim piętrze

Perpetua Scout

Już otwierała usta, ale je zamknęła. Zmarszczyła brwi.
- Doskonale wiesz, że nie chodzi mi o samo wspominanie o czymkolwiek, ale kontynuacje tej dyskusji po dobiegnięciu tutaj - powiedziała w końcu. Już całkiem spokojna.
Tupnęła teatralnie noga, chcąc wskazać miejsce zbrodni.

Corinne Hawkins

- Nie moja wina, że się tak namnożyli!
Roześmiała się. Tak zwana huśtawka nastrojów.

Fauntley Prentice

- Jakiej dyskusji? - zapytał. Bezbarwnie, choć z nutką wyrzutu. - Chciałem wiedzieć, co, do cholery, znowu zrobiłem źle. I dowiaduję się, że jestem jakimś pieprzonym ignorantem ze szczęśliwą rodzinką, który może się wypchać swoją złudną empatią - ostatnie słowa prawie wykrzyczał. Ale tylko prawie. Bo znowu zdążył sie opanować. Cofnął się o krok i spojrzał na Corinne.
- Może - powiedział powoli. - Ale niespodziewałem się po tobie takich płytkich stereotypów. Ale trudno - powiedział szybko, unsoząc ręce jakby w obronnym geście. - Jestem tylko Puchonem.
On nie miał huśtawki nastroju.

Perpetua Scout

- Corinne! - prychnęła, mrugając zawzięcie. - Wyobraź sobie, że moja też nie! - krzyknęła w końcu, mając serdecznie dość tego... wszystkiego. Jednak to było zbyt absurdalnie głupie, by się nie roześmiała. Początkowo cicho, chcąc nadal patrzeć w oczy Fauntley'owi, ale nie wytrzymała. Ponownie odsunęła się o krok i... Potknęła. Tak po prostu. Swoim zwyczajem właściwie.
Gdy już siedziała na ziemi, wcale nie zamierzała wstać. Roześmiała się tylko otwarcie, niedbając już o nic, z "ałć" w tle.

Corinne Hawkins

Wybuchnęła histerycznym śmiechem i po chwili siedziała na podłodze obok Perpetuy zaśmiewając się z niewiadomoczego

Fauntley Prentice

A on stał niewzruszony obok, chowając tylko ręce do kieszeni. Patrzył na nie bliżej nieokreślonym wzrokiem, choć może i był on trochę świdrujący.
Czekał, aż się uspokoją, chociaż miał ochotę rzucić to w cholerę i po prostu iść do tego pieprzonego, zawsze pustego Pokoju Wspólnego Puchonów.

Perpetua Scout

Wciągnęła powietrze do płuc i... nie, nie uspokoiła się. Choć próbowała! Zaśmiała się jeszcze raz. Spojrzała na towarzyszkę i zatrzymując na niej wzrok, spróbowała wstać. Nadepnęła na własną szatę i.. bęc.
I już się nie śmiała. Bolało. Ją. Mniej więcej. Wszystko.
- Mógłbyś przynajmniej pomóc wstać - powiedziała z wyrzutem, patrząc na Puchona z podłogi.

Fauntley Prentice

- Mógłbym - przytaknął, ale wbrew własnym słowom oparł się o przeciwległą ścianę. - Ale przecież jestem chamem - dodał z uprzejmym uśmiechem, splatając ręce na klatce pierwsiowej.

Corinne Hawkins

Kiedy skończyła się śmiać, zerknęła na Perpetuę, która już nie miała uśmiechu na twarzy. Ojej. A potem zerknęła na Fauntleya.
- Oj, weź przestań zachowywać się jak dziecko, przecież to było w gniewie, nie?

Fauntley Prentice

- No i? - zapytał, unoszą brwi. Nie ruszył się. - To, że mówiłaś w gniewie sprawia, że nie były to twoje słowa?

Corinne Hawkins

- Były - przytaknęła. - Ale powiedziane nie na poważnie.
Wstała - sama! Podeszła do Fauntleya i przytuliła go.
- Nie gniewaj się - powiedziała przepraszająco.

Perpetua Scout

A ona siedziała zagubiona na podłodze, patrząc na nich zmrużonymi oczami.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się krzywo pod nosem.
- Odniosłem wrażenie, że były powiedziane jak najbardziej poważnie.
Ani nie drgnął. Stał dalej pod ścianą, ze splecionymi rękami.

Corinne Hawkins

Odsunęła się od niego, ale nie przestała się uśmiechać.
- Nie były.
Przekrzywiła głowę patrząc mu w oczy.

Perpetua Scout

Przekrzywiła głowę, wydęła wargi - dosłownie, jakby chcąc krzyknąć "ja tu jestem!". Czy naprawdę będzie musiała poradzić sobie sama? Westchnęła zrezygnowana.